3000 Άγιοι Βασίληδες στους δρόμους των Χανίων

Επαναστάτησαν στην βροχή  με μουσική και με πολλές μπύρες.

 

Ένα μοναδικό γεγονός διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια στα Χανιά, το “Santa Run”.  Είναι ένα φιλανθρωπικό δρώμενο, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων μέσα απ’ τις συμμετοχές όσων θέλουν να βοηθήσουν ιδρύματα όπως: ΕΛΕΠΑΠ(Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παιδιών), ΚΗΦΑΜΕΑ(Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας-Απασχόλησης Ατόμων Με Αναπηρία), Μεγαλόχαρη(Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Αυτιστικών Παιδιών), ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ(Σύλλογος Εθελοντικής Προσφοράς και Στήριξης)  . Όσοι συμβάλλουν, ντύνονται Άγιοι Βασίληδες, συγκεντρώνονται και κάνουν τον κύκλο της πόλης μοιράζοντας ζαχαρωτά και μπαλόνια.

Φέτος η διοργάνωση έγινε στις 27 του Δεκέμβρη. Ντυμένοι, λοιπόν, Άγιοι Βασίληδες πήγαν στο σημείο της πρώτης συγκέντρωσης στην πόλη των Χανίων, στο 1^ο γυμνάσιο το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, ώρα πέντε το απόγευμα.

Απ’ το πρώτο αυτό σημείο εκκίνησης, 3000 Άγιοι Βασίληδες  ξεκίνησαν σιγά σιγά να κάνουν  την περιπλάνηση τους στους  δρόμους και τα στενά της πόλης. Ο Δήμος επένδυσε ηχητικά τους δρόμους προσφέροντας ένα μουσικό και ταυτόχρονα συγκινητικό θέαμα.                                

Αρκετοί καταστηματάρχες προσέφεραν μπύρα και κρασί στους ανθρώπους αυτούς, που χορεύοντας με ομπρέλες μέσα στην βροχή, μετέδιδαν δυνατά το μήνυμα αγάπης των ημερών.



Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Η ΧΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ: Άνθρωποι δίχως ανθρωπιά

Η αποπνικτική και ζημιογόνα εξελικτική ανθρώπινη πορεία απογοητεύει και προβληματίζει στην παράσταση «Η Χελώνα του Δαρβίνου» του Χουάν Μαγιόργκα σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη στο Θέατρο Αλκμήνη. Ο άνθρωπος όπως ποτέ δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί ο Δαρβίνος έχει ακολουθήσει μια ρότα χωρίς προηγούμενο παρέα με την αλλιώτικη πρωταγωνίστρια του έργου.

   Η Χάριετ, μια χελώνα που έχει εξελίξει ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ζήσει από πρώτο χέρι τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας αντιμετωπίζεται εξαρχής ως αντικείμενο έρευνας μα στην ουσία βιώνει την εκμετάλλευση, πονηριά και τον ωφελιμισμό τρίτων. Με τη δύναμη και τη σπανιότητά της μετατρέπεται σε αντικείμενο-φετίχ καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στις ονειρώξεις και τις φιλοδοξίες ατόμων που πλέον της οφείλουν παρόν και μέλλον. Ένας καθηγητής ιστορίας , η σύζυγός του και ένας γιατρός θα πέσουν θύματα της ίδιας τους της άπληστης φύσης. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα για αυτούς που βαυκαλίζονται με μια ζωή που δικαιωματικά δεν τους αξίζει.

  Ένας αριβίστας ιστορικός παντρεμένος με μια γυναίκα που ασφυκτιά κλεισμένη στο σπίτι και ένας νέος γιατρός που δεν θα βρισκόταν πουθενά χωρίς τους πολύτιμους γονείς του συνθέτουν αυτή την επικίνδυνη τριάδα. Άνθρωποι που πράττουν δίχως ηθικές αναστολές, πουλούν το σύντροφό τους, χορηγούν απαγορευμένα σκευάσματα, αθετούν υποσχέσεις, παραμένουν αμείλικτοι, εκμεταλλεύονται την καλοσύνη των υπολοίπων, εξανθρωπίζουν και εξανθρωπίζονται, αποτελούν μέρος της κοινωνίας. Και ίσως όχι απλά ένα μέρος αλλά μια πλειοψηφία που μπροστά σε ένα θαύμα της φύσης θα πουλήσει και την ίδια της την ψυχή για να θησαυρίσει.

   Χάρη στην παράξενη ύπαρξη με το καβούκι, η αγία αυτή τριάς ξεδιπλώνει μια ιστορία ασύγκριτου πλούτου μα φαίνεται να την ξεχνάει εύκολα και να εθελοτυφλεί. Παρακινδυνεύει τη θέση της απομυζώντας μια ουτοπία λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο. Η χελώνα είναι εδώ, έτοιμη να προσφέρει σώμα και πνεύμα στις αντίστοιχες επιστήμες με μοναδικό αντάλλαγμα να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της. Η χελώνα διακόσια χρόνια τώρα έχει μάθει πως για να πάρεις κάτι πρέπει να δώσεις κάτι και πως για να καταφέρεις να ζήσεις θα πρέπει να εξελίσσεσαι διαρκώς. «Δεν επιβιώνει ούτε ο πιο δυνατός ούτε ο πιο έξυπνος αλλά αυτός που προσαρμόζεται καλύτερα στις αλλαγές» ακούμε από το βίντεο για την προώθηση της παράστασης.

  Αντίθετα με τα λεγόμενα της γυναίκας-χελώνας πως «όταν έχεις ζήσει πολύ, πρέπει να ξεχάσεις πολύ», η ίδια φημίζεται για την πολυποίκιλη και λεπτομερή αναβίωση των όσων έχει δει. Αντίθετα με τον άνθρωπο, η χελώνα δεν ξεχνάει παρά η μνήμη αποτελεί και το δυνατότερο χαρτί της. Η Φωτεινή Κροκού ξεδιπλώνει το ταλέντο της με τον ασυγκράτητο χείμαρρο μακροσκελών διαλόγων να φαντάζει απόλυτα φυσικός. Ο  τρόπος ομιλίας, η καμπούρα, τα τρεμάμενα μάτια και τα στραβά της χέρια και πόδια, συνθέτουν την εικόνα μιας μορφής καλοδουλεμένης και αξιέπαινης.

   Τα κοινά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ο θεατής με την χελώνα είναι τα χαρακτηριστικά μορφολογικής και μόνον φύσης. Πέραν αυτών, η χελώνα κατορθώνει να πείσει για το έργο, τη δύναμη, το όνειρο και τη σοφία της. Η συμπάθεια προς τον χαρακτήρα της χελώνας έρχεται αβίαστα, όπως ακριβώς και η κατανόηση των λεγομένων και πράξεών της. Η μακροζωία και η πολυτάξιδη ζωή της έχει προσφέρει απλόχερα τον θησαυρό της γνώσης αλλά και την συνειδητοποίηση πως ο χρόνος που απομένει είναι λιγοστός. Γι’ αυτό και δεν έχει την πολυτέλεια για πισωγυρίσματα και συμβιβασμούς.

 «Τι θα κάνεις Χάριετ; Ό,τι κάνεις πάντα Χάριετ. Θα προσαρμοστείς». Η ανθρωπιά δεν είναι ούτε δώρο ούτε κτήμα και δίνεται μόνο σε όσους την αξίζουν. Η χελώνα έχει γνωρίσει καλά τη ζωή. Και η ζωή είναι ενίοτε αμείλικτη. 

Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.

Ο Μουνής: Η λεβέντικη σαπίλα του '80 σήμερα

Τόσο ρεαλιστικό όσο τα ξεφτισμένα τραπεζομάντηλα της ταβέρνας , το ξεχωριστό διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου από τη συλλογή της «Μεγάλοι δρόμοι» που παίρνει ζωή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ρίχνει μια πραγματικότητα στα αδηφάγα για αμηχανία και αποστροφή μάτια των θεατών χωρίς να λογαριάζει τίποτα.

Για τη συγγραφέα «το βρισίδι είναι ένας τρόπος αφήγησης» εύστοχης, δυναμικής, καταγγελτικής, χωρίς περιστροφές και αποκλίσεις ενώ ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί με υπέροχα μοναδικό τρόπο την ομάδα 4Frontal και φέρνει στο προσκήνιο μια μισοκρυμμένη ζωή μιας μισοξεχασμένης κοινωνίας. «Λίγο πριν αρχίσει η επιδότηση της αγροτιάς»  τα κλαρίνα,  οι χοροί, οι βρισιές, τα χαστούκια και οι φωνές, συνθέτουν ένα θέαμα το λιγότερο άβολο.  Στο χωριό του Γιάννη του Μουνή, αποστρέφεσαι τις καρικατούρες που απομυζούν η μια την άλλη-σου θυμίζουν μια κάστα αμόρφωτη, ανέντιμη, ανήθικη και νοσηρή με την οποία βεβαίως εσύ ουδεμία σχέση έχεις.

Η παράσταση σε φοβίζει εξαρχής. Οι γνώριμοι ήχοι των κλαρίνων της αγίας ελληνικής επαρχίας ανεβαίνουν σε τέτοια ένταση που σταματούν να είναι απλώς υποφερτοί, δημιουργούν ένα κλίμα που επιβάλλεται ασυζητητί. Οι διακριτές γραμμές ανάμεσα στο έργο επί σκηνής και την θέασή του παύουν να είναι εμφανείς και φτάνεις να πιστεύεις πως τα ταλαντούχα αυτά πρόσωπα με τα πελώρια αυτιά, τις ξανθιές περούκες και τα ανοιχτά πουκάμισα είναι μια σαθρή παρέα που αφέθηκε μέρες σ’ αυτόν τον κλειστό χώρο και από εκνευρισμό και ανημποριά, έμπλεξε τα μπούτια της με έναν τρόπο συγκλονιστικό. Το έργο σταματάει να υφίσταται ως έργο και οι ηθοποιοί ως απλοί εργαζόμενοι.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με μια καλοστημένη φάρσα, ένα θέατρο που είναι τόσο βασανιστικό που θέλεις να το αποφύγεις κλείνοντας τα μάτια. Αρχικά με αμήχανα γέλια προσπαθείς να ξορκίσεις το κακό αλλά όπου και να στρέψεις το βλέμμα, ο εφιάλτης καραδοκεί και σε περιμένει. Στην υπόγεια αίθουσα του θεάτρου πνίγεσαι δίχως να μπορείς να διακρίνεις την έξοδο στα αριστερά. Γίνεσαι θεατής μιας ιστορίας ρατσισμού, υποκρισίας, κανιβαλισμού αρτιότατα εκτελεσμένης και νικήτριας του στόχου της.  Ένα κομμένο αυτί στο σκοινί μιας μπουγάδας για χάρη τιμής, ένας γάμος ανάγκης με μια μητέρα που ικανοποιεί σεξουαλικά τον άρρωστο γαμπρό για χάρη της κόρης της, ένα παραλίγο ευνουχισμένο παιδί στη μέση ενός γλεντιού, μια κρεμασμένη γυναίκα σε μια αποθήκη, ένα εξευτελισμένο παιδί σε ένα κομμωτήριο και ένας σιωπηλός παρατηρητής.

Εκ των έσω όλα φαίνονται να κινούνται με αποπνικτική ταχύτητα μόνο που απ’ έξω προωθείται διακαώς αλλά μάταια η προσκόλληση σε μια αλλόκοτη κανονικότητα. Όλοι νοιάζονται τι θα πει τελικά ο κόσμος, τι θα πει η γειτονιά-ανακατεύοντας όμως τα κουφάρια τους ελευθερώνουν μια βρώμα που στην πιο απεχθή μορφή της είναι γνωστή λίγο πολύ στους πάντες. Κοιτάζοντας τις ανελέητες εκφράσεις των προσώπων, παρατηρείς κάτι αηδιαστικά οικείο. Τα ονόματα αρχίζουν να χάνονται όταν καταλαβαίνεις πόσο κοντά σου ήταν τόσο καιρό, πόσο δίπλα σου είναι η μορφή του «λεβέντη Έλληνα που είναι μάγκας και το κέφι του θα κάνει, που ξέρει καλά ότι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».

Καταλήγεις να οργίζεσαι με αυτήν την πραγματικότητα που τόσο καιρό καλλιεργείται με ελάχιστες εξωτερικές ενοχλήσεις. Αισθάνεσαι υπεύθυνος, συνένοχος για τον λαιμό με τη χρυσή καδένα,  την υστερική μάνα που ματώνει το πόδι της κόρης για τις αταξίες της δεύτερης, τα σκιτσάκια ενός ανήμπορου Μουνή για  τη ζωή τρίτων που περνά μπροστά του, το χυδαίο κουτσομπολιό και το ανενόχλητο ξεφύλλισμα των περιοδικών στο κομμωτήριο, το τσαμπουκαλεμένο τσάμικο που προσπαθεί να λυτρώσει αποτρόπαια μυστικά, το ξύλο πίσω από κλειστές πόρτες εξαιτίας της απιστίας μιας μάνας, το υποκοριστικό όνομα του έργου από τα θηλυκά που το περιτριγυρίζουν, τη σιωπή σου.

Η ψυχολογική και σωματική βία τσακίζει κόκαλα. Μόνο που αυτά τα κόκαλα, αυτή τη φορά είναι τα δικά σου. 

Μάριος Δενδής, 

για την Μαύρη Αλεπού.

Pulp Fiction: Ταινία Σταθμός

  Pulp Fiction: Ταινία Σταθμός


   
Το Pulp Fiction είναι μια ταινία, σκηνοθεσίας του Quentin Tarantino. Δημιουργήθηκε το 1994 και ήταν αναπόφευκτα μια μεγάλη επιτυχία της εποχής της, η οποία απέκτησε διαχρονική αξία. Πλέον, χαρακτηρίζεται ως μια κλασσική ταινία must, που όλοι οι σινεφίλ οφείλουν να έχουν δει.

     Η ιστορία εξελίσσεται αποσπασματικά, και  βασίζεται σε δυο ήρωες γκάνγκστερ. Ο Βίνσεντ (John Travolta) και ο Τζουλς (Samuel Jackson), οι οποίοι δουλεύουν για τον Μαρσέλους Ουάλλας, έναν πλούσιο και έγχρωμο μαφιόζο. 

      Κατά την διάρκεια των καθηκόντων τους απέναντι στον Ουάλλας, συναντάνε διάφορες καταστάσεις, οι οποίες είναι ανατρεπτικές και χαρίζουν ενδιαφέρον στην παρακολούθηση τους. Το σενάριο διακατέχεται από χιουμοριστικές ατάκες συνδυασμένες με σκηνές βίας-έντονες συγκινησιακά σκηνές.

     Οι ατάκες των γκάνγκστερ θυμίζουν λίγο τις ταινίες του Martin Scorsese. Επίσης, ένα βασικό στοιχείο που παρατηρείται είναι η χρήση της τραγικής ειρωνείας. Η έννοια της οποίας πρωτοεμφανίστηκε στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο θεατής γνωρίζει περισσότερα πράγματα για την πλοκή, τα οποία οι ήρωες της δεν ξέρουν.

    Οι ερμηνείες των John Travolta, Samuel Jackson, Uma Therman και Bruce Willis είναι απλά καταπληκτικές και σηματοδότησαν αρκετά την ταινία και την καριέρα τους.

    

Επιπρόσθετα, η μουσική επένδυση της ταινίας έχει γίνει πολύ προσεκτικά έτσι ώστε να προκύπτει ένα ακουστικά και αισθητικά ωραίο αποτέλεσμα. Πολλές φορές προκαλεί αντίθεση στις σκηνές βίας, κάνοντας τις να φαίνονται πιο χαριτωμένες. Αρκετά, απ’ τα μουσικά κομμάτια της ταινίας  έγιναν επιτυχίες όπως το “Girl you’ll be a woman soon” κι άλλα.

     Όσον αφορά την σκηνοθεσία του Tarantino, είναι η πρώτη φορά που αφήνει το στίγμα του σε ταινία με τον χωρισμό της σε κεφάλαια και μετατοπίζοντας τον χρόνο.  Δηλαδή,  τα γεγονότα δεν παρουσιάζονται με την σειρά που έγιναν, αλλά με διαφορετική σειρά η οποία κάποιες φορές μπορεί να μπερδέψει κάποιο μη έμπειρο μάτι. Όμως, αφυπνίζει τον θεατή  προβληματίζοντας τον και τον κρατάει σε αγωνία, κάτι το οποίο είναι αρκετά θετικό.

       

    Σε γενικές γραμμές, είναι μια ταινία που αξίζει να την δει κάποιος γιατί έχει σε μεγάλο βαθμό  έναν φοβερό συνδυασμό σε όλα τα επίπεδα(σενάριο, υποκριτική, σκηνοθεσία και μουσική). Αλλά, δεν είναι κατάλληλη για ανήλικους και πιο συγκεκριμένα για παιδιά κι αυτό γιατί, οι σκηνές βίας είναι πολλαπλές, όπως και η βρώμικη γλώσσα και τα ρατσιστικά σχόλια  που περιφέρονται στην ταινία. 

  

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

"Κλέψε σαν Καλλιτέχνης" - Μια παρουσίαση για έμπνευση

                                              «Κλέψε σαν καλλιτέχνης»

                              Μια παρουσίαση για έμπνευση

  Η παρουσίαση του βιβλίου «Κλέψε σαν Καλλιτέχνης» του Austin Kleon έγινε στις 2 Δεκεμβρίου, στον ιστορικό χώρο του τυπογραφείου «Ρομάντσο».  Στην διάρκεια της παρουσίασης, μίλησαν πρόσωπα από διαφορετικούς κλάδους τέχνης. (άνθρωποι των Τεχνών) Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι  Γιώργος Γυπαράκης (Καθηγητής Αρχιτεκτονικής), Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης(Ηθοποιός) και η Δάφνη Ζουμπουλάκη(Διευθύντρια της ομώνυμης Γκαλερί).  Ο Φώτης Βαλλάτος(Δημοσιογράφος) συντόνισε την συζήτηση.

    Ο χώρος του παλιού τυπογραφείου ήταν αρκετά φιλόξενος και ζεστός. Μέσα σε μια ήρεμη ατμόσφαιρα, ο κόσμος έπινε το κρασάκι του στο μικρό μπαρ, συζητώντας λίγο πριν την παρουσίαση του βιβλίου, αλλά και μετά.

           

   Ένας πάγκος είχε στηθεί, έξω απ’ την αίθουσα της παρουσίασης, με αρκετά αντίτυπα του βιβλίου για όποιον ενδιαφερόταν. Έπειτα από λίγη ώρα τεχνικής προετοιμασίας του προβολέα, ξεκίνησε η παρουσίαση και ο κόσμος μαζεύτηκε στην αίθουσα.

      Στα πλαίσια των διαλόγων που έγιναν,  απόψεις συγκρούστηκαν σχετικά με την αποτελεσματικότητα του βιβλίου. Δηλαδή, αν όντως το βιβλίο μπορεί να ωφελήσει έναν καλλιτέχνη στο να αναζητήσει πηγές έμπνευσης, ανακαινίζοντας παλιότερα έργα, χρησιμοποιώντας παρόμοιες τεχνικές με άλλους καλλιτέχνες και συνδυάζοντας στοιχεία της καθημερινότητας του. Ο Γιώργος Γυπαράκης υποστήριζε πως, ο καλλιτέχνης δημιουργεί από μόνος του, δεν χρησιμοποιεί συνήθως κάποιο εγχειρίδιο για την κατασκευή του έργου του και ότι η τέχνη είναι τρόπος έκφρασης. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης χρησιμοποίησε αρκετά παραδείγματα απ’ την ζωή του για να μας εξηγήσει πως η μελέτη άλλων καλλιτεχνών, τον βοήθησε στο έργο του. Η Δάφνη Ζουμπουλάκη, η οποία μίλησε λιγότερο, εξέφρασε την θετική της άποψη για το βιβλίο.

                         

    Το ενδιαφέρον της βραδιάς τράβηξε ένας κύριος απ’ το ακροατήριο. Δήλωσε, αναφερόμενος στον καθηγητή της αρχιτεκτονικής, ότι η τέχνη αποτελεί συλλογικό έργο κι όχι του ενός. Κι αυτό γιατί ένας αρχιτέκτονας κάνει τα σχέδια του για ένα κτήριο, αλλά επίσης οι οικοδόμοι που θα το φτιάξουν βάζουν την τέχνη τους σε αυτό. Ύστερα, κατηγόρησε την οργάνωση της παρουσίασης διότι οι συζητήσεις έγιναν από  ασυσχέτιστα πρόσωπα και δεν παρουσίαζαν το θέμα του βιβλίου τόσο όσο θα έπρεπε.

     Αυτά έγιναν, κατά την διάρκεια της παρουσίασης στο τυπογραφείο του «Ρομάντσο». Διόλου αδιάφορη δεν πέρασε η βραδιά και οι απόψεις που ακούστηκαν, προβλημάτισαν όπως θα έπρεπε. Γιατί στην τέχνη, πάντα διαφωνούμε…

                                    

Πληρώνεστε;

                                     Πληρώνεστε;

       « Μέχρι και 4 με 5 μήνες, απλήρωτος, στο ποσό των 5.000ευρώ.»                                   

                             Κ. Κ.  Ιδιωτικός Υπάλληλος σε Ανώνυμη Εταιρεία- 

                                                                  Χειριστής Εργαλειομηχανών

  

    Η απογοήτευση ενός μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού είναι εμφανής. Πολλοί άνθρωποι - τις πιο πολλές φορές είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας - υποφέρουν οικονομικά μην μπορώντας να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Κι αυτό είναι το συνεπακόλουθο της μη πληρωμής των δεδουλευμένων τους, των μισθών τους. Ένας ακόμη ιδιωτικός υπάλληλος, σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, μας εκμυστηρεύτηκε : « Αισθάνομαι άβολα, πολύ στριμωγμένα, πολύ δύσκολα γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν μπορείς να τις πληρώσεις στην ώρα τους.»

   Παράλληλα, αρκετοί εργοδότες είτε δεν μπορούν δώσουν τα χρήματα είτε φοβούνται, εξαιτίας των σύγχρονων επιταγών του οικονομικού συστήματος της Ελλάδας. «Πέφτει μια πίστωση σε σχέση με τους εργαζόμενους και εκείνοι βάζουν λίγο πλάτη για την επιβίωση της επιχείρησης» δήλωσε ένας υπεύθυνος μισθοδοσίας.

    

      Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος, το Κράτος υποτίθεται πως μεριμνά νομικά για τις αμοιβές των εργαζομένων εφόσον εκείνοι πληρούν τα καθήκοντα τους απέναντι στους εργοδότες τους.

   Ερευνώντας πιο διεξοδικά το θέμα, υπογράφτηκε μια νέα σύμβαση - στις 3 Νοεμβρίου του 2013 - ανάμεσα στην διοίκηση εταιρείας παροχής υπηρεσιών φύλαξης και στο Σωματείο των Εργαζομένων. Αυτή η σύμβαση, η οποία κατατέθηκε στο Υπουργείο Εργασίας, νομιμοποιεί την καθυστέρηση της καταβολής των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους έως και τρείς μήνες.

    Ξεκάθαρα, το άρθρο 7 της σύμβασης αναγράφει:

 «Η καταβολή των αποδοχών του προσωπικού θα λαμβάνει χώρα εντός 90 ημερών από τη λήξη του μήνα εντός του οποίου παρασχέθηκε η εργασία, είτε με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό των εργαζομένων είτε μετρητοίς είτε συνδυαστικά και με τους δύο τρόπους».

    Σημαντικά περιστατικά που συνέβησαν στα πλαίσια της καταβολής των δεδουλευμένων είναι η επίσχεση εργασίας των ναυτικών του πλοίου «Άγιος Γεώργιος» και η δολοφονία ενός 28χρονου στην πλατεία Ομόνοιας.

     Οι ναυτικοί σταμάτησαν να εκτελούν τα δρομολόγια του πλοίου από τον Πειραιά προς τις Κυκλάδες. Παράλληλα, ο 28χρονος που πήγε και ζήτησε τα δεδουλευμένα της φίλης του, στο κατάστημα που εκείνη δούλευε, βρήκε τραγικό θάνατο.

     Όλα αυτά, κι άλλα που έγιναν και θα γίνουν στο όνομα του χρήματος, μας προκαλούν φόβο σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε είτε ως εργαζόμενοι είτε ως εργοδότες. Με αποτέλεσμα το πρόβλημα αυτό να οξύνεται, αντί να διορθώνεται.

  Σε περίπτωση που είστε κι εσείς θύμα της μη πληρωμής των δεδουλευμένων σας, εδώ παρατίθενται κάποιοι τρόποι αντιμετώπισης με την χρήση του Εργατικού Δικαίου και τις συμβουλές νομικών προσώπων:

1.      Υποβολή καταγγελίας στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε).

2.      Επίσχεση εργασίας, δηλαδή δικαιούστε να σταματάτε να εργάζεστε εφόσον δεν λαμβάνετε αμοιβή για μεγάλο διάστημα.

3.      Αγωγή κατά του εργοδότη στο αρμόδιο Δικαστήριο.

4.      Αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για προσωρινή επιδίκαση(ικανοποίηση) των μισθών.

5.      Προστασία του μισθού μέσω ποινών στους παραβάτες εργοδότες.

6. Καταγγελία της σύμβασης εργασίας σε περίπτωση πτώχευσης του εργοδότη.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΗΔΕΙΑΣ 28/11/2013

                                                           

  
     Ενθάδε κείτονται 1000 συμβάσεις ιατρών. Μην σπουδάσετε ιατρός, πεταμένα λεφτά….! Δέκα   χρόνια σπουδών μαζί με την ειδικότητα παραμένουν κορνιζαρισμένα.

   Ο καλός μας υφυπουργός Υγείας, Αντώνης Μπεζάς, έβγαλε τον αποχαιρετιστήριο λόγο. Στο τέλος της ομιλίας, όλοι προχώρησαν στον μπουφέ για τον «καφέ της παρηγοριάς» στο κυλικείο της Βουλής. Δέκα λεπτά ο καφές παρακαλώ! Και σε προσφορά ημέρας:  το λουκουμάκι από δίπλα!

    

     Αιωνία τους η μνήμη !!

                         Αμήν

Κατινο-Facebook

Κυρίες και κύριοι,

  Ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσουμε μια καινούρια λέξη… Τι; Δεν την ξέρετε; Πού ζείτε καλέ; Μιλάμε για το πολύ γνωστό Κατινο-Facebook. Είναι δυο λέξεις σε μία. Δύο σε ένα, σαν το σαμπουάν..

   Μη κρύβεστε κυρία μου για εσάς μιλάω… Εσάς που μόλις σκάσει φωτογραφία σε κάθε ανάρτηση, κάθεστε και βλέπετε ποιος είπε τι, ποιος έκανε like. Λες και ξέραμε τι είναι το like προ δεκαετίας! Ας μην αναφερθούμε καλύτερα στις «καταστάσεις σχέσεων» και στα σχόλια…. ποιός σχολίασε τι κι αν τρέχει κάτι με ποιόν κι αν κι αν κι αν…. Σε ένα αν πνιγόμαστε!!

  Ενώ, εσείς κύριε μου δεν ξεκατινιάζεστε… πάντα κύριος! Με τα μάτια ορθάνοιχτα και γουρλωμένα, την γλώσσα έξω και το χέρι μες στην «τσέπη». Μπροστά σε ένα ακόμα χάρμα οφθαλμών μανάρι… Κάποιες κυρίες δεν λέω είναι όντως χάρμα οφθαλμών. Αλλά, ήρθε ο καιρός να μάθετε για το photoshop! Συγχρονιστείτε λίγο κύριοι μου, προσγειωθείτε θα έλεγα σωστότερα!

    Κάθε γης απογοητευμένος ή απογοητευμένη, δίχως ελπίδα στην ζωή καταφεύγει σε μια ψεύτικη ακόμα πραγματικότητα που όταν γίνει αληθινή, τρομάζει και το παρδαλό κατσίκι. Μακάρι να γελούσε δηλαδή!

   Κι εγώ έχω πέσει θύμα αυτής της πλεκτάνης, δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω! Διότι για πλεκτάνη πρόκειται..

Ανοίγω την σελίδα διαβάζοντας τα μαργαριτάρια και τα ψυχολογικά. Όλα καλά… Έτσι πρέπει να είναι, όμορφα κι ωραία ψυχολογικά θεματάκια. Αυτά μας απασχολούν κυρία και κύριε μου, ποιο είναι το πρόβλημα σας; Δεν είμαι ελεύθερη να εκφραστώ; Με ενδιαφέρει πολύ αν το φόρεμα που έβαλε ήταν κόκκινο ή μπορντοροδοκόκκινο ή αν θα βρεθούνε στο Θησείο; Μα να μην ξέρω που πάνε δηλαδή; Δεν γίνεται!

    Όταν έχετε την περίοδο σας, λοιπόν, είτε είστε κύριος είτε κυρία, κατεβάστε ένα λεξοτανίλ πρώτα και μετά από καμιά ωρίτσα χαλάρωσης δοκιμάστε να αναρτήσετε ό, τι θέλετε. Θα με θυμηθείτε!

  Η δε πολύτιμη συλλογή από like που φυλάτε σαν να είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός και με τον χρόνο παίρνει και τόκους, λειτουργεί σαν τράπεζα. Πάνε κι έρχονται τα like, καταθέσεις κι αναλήψεις. Καμιά φορά και δάνεια από τοκογλύφους, ένα σύστημα marketing ακόμα και σ’ αυτά τα απλά πράγματα….

   Αρκετά με το κράξιμο για σήμερα, αύριο πάλι αν μας έρθει η έμπνευση θα τα πούμε!

                          

             Σας χαιρετώ με <3 <3 και J J …έκφραση αγάπης, ΜΟΝΟ πραγματικής!

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Τι γίνεται με τον ΟΠΑΠ ;

   Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις που έφερε στο φως, γνωστό ελληνικό ενημερωτικό περιοδικό, σχετικά με την πώληση του 33 % του ΟΠΑΠ.  Το μερίδιο αυτό του οργανισμού υποστηρίζεται ότι πωλήθηκε κοψοχρονιάς, με αποτέλεσμα ο αγοραστής του να έχει στα χέρια του ένα μεγάλο χρηματικό κεφάλαιο. Πόσα γίνονται που δεν ξέρουμε ακόμα; Πολλές ήταν οι αναρτήσεις που πήραν φωτιά στο twitter σχετικά με το συμβάν :

@papadimoulis

Μετά την αποκάλυψη των προνομιακών σχέσεων με τον κ Μελισσανίδη,η πώληση του 33%του ΟΠΑΠ πρέπει να παγώσει κ να εξεταστεί απο μηδενική βάση.

@adiasistos

Αυτός που πούλησε τον ΟΠΑΠ απομακρύνεται από τον υπ. Οικονομικών για θέμα με αυτόν που αγόρασε τον ΟΠΑΠ. Η πώληση ισχύει κανονικά;

@eVaN_GiAn

652 εκατομμύρια € πήρε λεει η κυβέρνηση απο τον ΟΠΑΠ! Τι στο καλο; Πόσους αγώνες έχει παίξει;

@AvgiOnline

Τα κέρδη του ΟΠΑΠ ενισχύουν τη θεωρία του ξεπουλήματος

Χρόνος και άγνοια

«Χρόνος: η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας»

                                             Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

  

   Καθημερινό ξύπνημα,

  Το πρωί φεύγει και τρέχει, κι έρχεται το μεσημέρι που φεύγει και τρέχει, και έρχεται το απόγευμα που χαλαρώνει ελάχιστα και μετά φεύγει, και τρέχει η νύχτα… Τα όνειρα μου φεύγουν και τρέχουν και έρχονται και συναντάνε τη λογική μου. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ασταμάτητα…

    Τόσο γρήγορα, τόσο μαλακά, τόσο ανεπαίσθητα… Σα να μη πέρασαν ποτέ…

         Συναντάω, καθημερινά, πρόσωπα. Καινούρια πρόσωπα, δίπλα μου, που δεν θέλουν να μάθω την ιστορία τους… Φοβούνται πως αν την αγγίξω θα χάσει την μαγεία της. Φοβούνται πως θέλω να την αλλοιώσω, να την φθείρω… Να τους φθείρω…

     Στα μετρό, στα λεωφορεία, στα τραίνα και στα τρόλεϊ κυκλοφορούν ψυχές που δεν θα τις μάθω ποτέ και δεν θα με μάθουν. Περνώ και περνούν απαρατήρητοι πολλές φορές, σαν το επόμενο δευτερόλεπτο στον δείκτη ενός ρολογιού. Κι αν είμαι κι αν είσαι κι αν είμαστε θλιμμένοι ή χαρούμενοι, δεν θα το μάθω, δεν θα το μάθεις και δεν θα το μάθουμε.

                                    

        Εν αγνοία συνεχίζοντας,

                                          
                     Κοκκινάκη Αθανασία

Περπατώντας παρέα με την ΕΡΤ

 Φωτογραφίες που τράβηξα κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης για υποστήριξη των πρώην υπαλλήλων της ΕΡΤ, στη Λεωφ. Μεσογείων.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

ΜΑΤ απέναντι στην δημιουργικότητα!

  Χτες το βράδυ, εγώ και ένας φίλος μου ήμασταν στα κτήρια της ΕΡΤ για την προβολή της ρουμανικής ταινίας “Nunta Muta” («Σιωπηλός Γάμος»). Η ταινία ήταν καταπληκτική! Το συνεργείο, από απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ, εκμεταλλευόταν δημιουργικά τους χώρους των κτηρίων της. Η εικόνα που συναντήσαμε εγώ κι ο φίλος μου  πλησίαζε αρκετά σε οικογενειακή ατμόσφαιρα μεταξύ των εργαζομένων. Μας έδωσαν φωτοτυπίες του προγράμματος των μικρών «εκδηλώσεων» τους και μας ενημέρωσαν.         

  Έπειτα, κανονίσαμε για μια ξενάγηση στο ιστορικό κτήριο της. Κατάφερα, μόνο, να φωτογραφίσω δύο απ’ τα αντίκες -ραδιόφωνα του σταθμού. Όσο περπατούσαμε στο κτήριο, μεγάλο δέος με κατέκλυζε κοιτώντας φωτογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων που κοσμούν τους τοίχους και τις πόρτες. Προσωπικότητες που επηρέασαν τον κινηματογραφικό κόσμο, την μουσική και όχι μόνο….

   Σήμερα το πρωί, έμαθα ότι τα ΜΑΤ εισέβαλαν στα κτήρια της ΕΡΤ κατά τις πέντε και τα εκκένωσαν. Τραγικό…. σκέφτηκα… εσείς τι πιστεύετε; Πολλοί από εμάς φοβούνται να εκφέρουν άποψη, σαν τα μικρά παιδιά που φοβούνται μην πουν κάτι κακό και θα τα μαλώσουν. Ομολογώ ότι προσωπικά δεν έχω κομματικοποιηθεί και δεν θα κομματικοποιηθώ, δεν έχω συμφέροντα που τα γράφω αυτά. Απλά απορώ με αυτά που συμβαίνουν και τα βλέπω … και ρωτάω… μήπως θα έπρεπε όλοι να αρχίσουμε να απορούμε; Να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας; Γιατί τις φοβόμαστε τις ερωτήσεις;

  Οι απαντήσεις είναι πιο δύσκολες απ’ τις ερωτήσεις…. Αλλά για να δοθούν, πρέπει να γίνει μια αρχή… να γίνουν κάποιες ερωτήσεις….

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Γιατί αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος

  Το να ανακαλύπτει κανείς την προσωπική του αλήθεια, για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του, είναι αρκετά δύσκολο. Γι’ αυτό επέλεξα να γίνω δημοσιογράφος.

     Η τέχνη της συγγραφής και η περιέργεια, με ώθησαν να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα με την προτροπή των γονιών μου. Παλαιότερα, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα το κάνω αυτό και να που το έκανα. Βρίσκομαι τώρα εδώ μπροστά σας, προσπαθώντας να κερδίσω ό,τι μπορώ απ αυτήν την καινούρια για μένα εμπειρία.

     Ξεκίνησα κάνοντας ένα εντελώς διαφορετικό αντικείμενο. Ασχολήθηκα με  τις ψηφιακές και αναλογικές μορφές τέχνης, μελέτησα την ιστορία τους και είχα φτάσει στο σημείο να δημιουργώ. Όμως, το χαμηλό επίπεδο εκμάθησης, η έλλειψη χρημάτων για τον εξοπλισμό και η αδιαφορία που συναντάμε στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας σε οδηγεί στην απογοήτευση και στο αίσθημα της ανικανότητας για να ανταπεξέλθεις. Όπως και το γεγονός ότι το πτυχίο της συγκεκριμένης σχολής  δεν σου παρέχει επαγγελματικά δικαιώματα. Ένα αβέβαιο μέλλον σε κυνηγά και εσύ πρέπει να τρέξεις με ότι σου έχει απομείνει για να σταθείς ξανά δυνατός και να ανοίξεις νέες πόρτες.

       Το ταξίδι αυτής της αναζήτησης με οδήγησε εδώ. Ακόμα κι αν τα πράγματα συνεχίζουν να είναι δύσκολα, που είναι το πιο πιθανό, δεν θα σταματήσω να κυνηγάω αυτό που αγαπάω.

   Πάντα θα γράφω….

Το κρίμα

Νοσταλγώ μια ζωή με παρέες σε κάτι κατώγια ληγμένα από του κόσμου το μάτι…

  Σε κάτι παγκάκια με καλό φτηνό κρασί να γινόμαστε οι άλλοι μας εαυτοί,που ξεπερνούν κάθε εμπόδιο της συνείδησης…Έναστροι ουρανοί και το άκουσμα της θάλασσας…νύχτες που δεν θέλω να λησμονήσω…ιστορίες που δεν θέλω να ξεχάσω…

Μακάρι να μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό μου..

   Ο έρωτας είναι το κύριο θέμα σ΄όλες τις συζητήσεις..…

Πονεμένες,γλυκές ιστορίες που δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν…κι όλες στο όνομα της προσωπικής ευτυχίας…όλες άδοξες..σχέσεις ακατανόητες ανθρώπινες…

Θυμάμαι σαν τώρα…αμήχανες στιγμές στο αυτοκίνητο,αμήχανες στιγμές στον πόνο της σιωπής…αμήχανα και υποκριτικά χαμόγελα γιατί μας έμαθαν ότι είναι λάθος να δείχνουμε τα πραγματικά συναισθήματα μας…

   Μια ζωή μες στον υπόγειο παράνομο κόσμο…έναν παράκοσμο που κινείται παράλληλα στις κατανυκτικές σκοτεινές γωνίες του εαυτού μας…είναι η σκοτεινή πλευρά μας που άλλοτε την ακούμε κι άλλοτε την αποφεύγουμε…

    Πού ήμουν και πού έφτασα…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Ευτυχία

                    

Καμιά φορά χρειάζεται να γράφεις γι’ αυτά που πέρασαν....

Για τις δύσκολες στιγμές στις οποίες βρίσκεται κάποιος,

Για το μικρό αυτό κομμάτι του δευτερολέπτου που σαπίζει ο νους και η ψυχή σου έχει βγει από το σώμα σου…παρακολουθώντας την προσωπική της ταινία…

Ελευθερία…

Για τις όμορφες στιγμές, σ’ ένα δαχτυλίδι καπνού της τζαζ…πόσα ζει κάποιος…πόσα βιώνει…είναι ποτέ αυτά αρκετά…γιατί είμαστε άπληστοι…

Η αμαρτία του να γεννηθείς άνθρωπος,γεννιέσαι άπληστος…

Κάποιοι γεννιούνται σε συνθήκες στις οποίες μπορούν να ικανοποιήσουν την απληστία τους και κάποιοι άλλοι όχι…κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι είναι το καλύτερο, αλλά όλοι θέλουν να ανήκουν σ’ αυτούς που μπορούν να ικανοποιήσουν την απληστία τους… ίσως όμως όταν κάτι σου λείπει να προσπαθείς περισσότερο για να το αποκτήσεις, ειδικά όταν δεν μπορείς να το έχεις…όλοι θέλουμε να ανήκουμε σε αυτούς που δεν προσπαθούν…

Ευτυχία….

Παράξενη λέξη που όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε τι σημαίνει…

Όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι…τι είναι όμως η ευτυχία?

Η ευτυχία… το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Πολλοί την κυνηγάνε μέσα στην λάμψη των χρημάτων, άλλοι στην δόξα, άλλοι σε υλικές ανάγκες, άλλοι σε πνευματικές…υπάρχει κάτι που θα μπορούσαν να έχουν κοινό όλοι αυτοί? όλοι εμείς?

Πραγματικά, δεν ξέρω….δεν απαντώ..εσύ ξέρεις καλύτερα…εσύ που το διαβάζεις…υπάρχει? ..η πιο σημαντική ερώτηση που θα μπορούσα να σου θέσω είναι η εξής: «Νιώθεις ότι προσπαθείς να είσαι ευτυχισμένος-η?»

Η ζωή γαμώτο είναι μικρή…και λέω γαμώτο γιατί, όσο κι αν κάνεις σχέδια, όσο κι αν προσπαθείς να ικανοποιήσεις τις κρυφές επιθυμίες σου που τις κρύβεις πίσω από στυλιστικές επιλογές και καλοβαμμένα προσωπεία πάντα υπάρχει ένας δυνατός παράγοντας που μπορεί να τα ανατρέψει όλα…

Κι αυτό δυστυχώς λέγεται τύχη…ξέρω πολύς κόσμος πιστεύει ότι εμείς ορίζουμε την τύχη μας…δυστυχώς δεν είναι έτσι…κι αυτό το αποδεικνύει ο θάνατος…

Δεν ξέρουμε πότε θα φύγουμε και πώς….δεν μπορούμε να το καθορίσουμε ούτε να το εμποδίσουμε…μπορούμε απλά να το καθυστερίσουμε λίγο…αλλά δεν ξέρουμε για πόσο…δεν ξέρουμε τίποτα (όπως σωστά έλεγε κι ο Σωκράτης σύμφωνα με τα γραφόμενα των μαθητών του, βέβαια με άλλο σκοπό)…

                          

  Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

Πολιτική Μαγειρική

                                  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

    Καλωσορίσατε στο καινούριο εστιατόριο ‘Φοιτητική Ψήφος’ του Ιόνιου Πανεπιστημίου, με πλήρης κάλυψη για όλες τις ανάγκες σας! Παρέχουμε 100% φροντίδα στον πελάτη και κάνουμε τα πάντα για να μην τον αφήσουμε δυσαρεστημένο...γιατί ως γνωστόν Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!

      Το αποψινό σας γεύμα θα αναλάβουν οι σεφ υψηλής μαγειρικής, με ειδικότητα στο ανακάτεμα:

-          Γιώργος Παπανδρέου

   Αυτός ο καλλιτέχνης έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο να χρησιμοποιεί πράσινα λαχανικά και μια εκτίμηση στα μπρόκολα. Κάλλιστα θα είναι μια καλή επιλογή για τους χορτοφάγους φίλους μας. Κάθε πελάτης που γεύτηκε ένα πιάτο του, βέλαξε μετά από ευχαρίστηση.

-          Αλέκα Παπαρήγα

  Αν προτιμάτε τα πικάντικα φαγητά,αυτή είναι η καταλληλότερη δημιουργός τους. Λίγο πάπρικα, ντομάτα, τσίλι σας απογειώνουν σε μια φλογερή δοκιμασία γεύσεων που θα σας ξεσηκώσειΕίναι μια φωτιά στο κατεστημένο στης μαγειρικής.

-          Αντώνης Σαμαράς

    Ο μετρ της σούπας. Κολυμπίστε σε ένα ταξίδι άγνωστων γεύσεων παρέα με κρέας,λαχανικά και ότι βάζει το μυαλό σας. Τα πιάτα του είναι απλά λιτά κι απέριττα καθώς συνοδεύονται με ροκφόρ και πολλές τρύπες….Ταξιδέψτε το μυαλό σας σ’ένα κύμα γεύσεων.

                                                                             Μενού

1.ΠΑΣΠ

  Θέλετε να εκπορνευτείτε?Θέλετε να γλείφετε τους πάντες?Καλωσορίσατε στην ΠΑΣΠ!!Εδώ θα γίνεται το πιο αξιαγάπητο και δημοφιλές άτομο. Η παρέα μας θα σας ανταμείψει με καλή βαθμολογία και διεύκολυνση σε όλα τα διαδικαστικά προβλήματα! Οι καθηγητές μας θα σας βοηθήσουν να προχωρίσετε το όνειρο σας ένα βήμα πιο πέρα…Επιλέξτε μας!Τα πράσινα φωτάκια των κτηρίων μας θα σας ανοίξουν τα μάτια και εκεί σας παρέχουμε δωρεάν προφυλακτικά γιατί πάνω απ’όλα σημασία έχει η ΥΓΕΙΑ σας.

Αυτά λέμε εμείς οι αρχι-γλείφτες.

2.ΚΝΕ(Κι όλες οι παραπλήσιες στην ιδεολογία παρατάξεις)

      Αδέλφια μας, την έχετε δει καλλιτέχνες?Την έχετε δει ανταρσία? Προσθέστε μια τζίβα στο μαλλί σας και ακολουθείστε μας!Μαζί θ’ αράξουμε τα πετσιά μας στην Σπιανάδα και θα λικνιστούμε σε έθνικ ρυθμούς….Εμπρός για την νέα γενιά των χίππιζζζζ…Το νέο μας σύνθημα είναι:

                       Σύντροφοι στον αγώνα-Σύντροφοι και στον ΜΠΑΦΟ!!  

          Χαλαρά πράγματα και ψευτοαναρχία…ΕΤΣΙ για να γουστάρουμε και να την                                                                                                  δούμε κάπως κι εμείς!

      Υπενθύμιση: όποιος έρθει χωρίς τζίβα, όποια έρθει με δωδεκάποντο, είναι   κοινωνικά μη αποδεκτός-ή.Αυτά λέμε εμείς οι φιλελεύθεροι.

                   3.ΔΑΠ

      ????????

                    Είδος προς εξαφάνιση.

         Ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τους επιζώντες.

      Συμμετέχετε κι εσείς ενεργά στις φοιτητικές εκλογές!

          Επιλέξτε ΤΩΡΑ για να ξέρετε τι μπορείτε να φάτε….

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

(Νάνσυ)