Μια αληθινή ιστορία

Δεν υπάρχει ζωή για αυτούς που την ονειρεύονται, αλλά μόνο γι αυτούς που τη ζούνε…

Οι ρομαντικές ψυχές αργοπεθαίνουν στην σκιά του κόσμου. Λίγες μικρές σπίθες, λίγες αναλαμπές παρατηρώ και αναθαρρεύω. Θέλω να πιστέψω ξανά στην όμορφη πλευρά του κόσμου. Σ’ αυτή την πλευρά όπου η αποξένωση δίνει την θέση της στην αγάπη.

Κάνοντας τη βόλτα μου στο Σύνταγμα, μέσα στον πανικό της προεκλογικής περιόδου και μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας, είδα. Είδα πάνω από τρεις ανθρώπους στην διάρκεια της μέρας να κουβαλάνε φαγητό στα αδέσποτα και ταλαιπωρημένα σκυλιά της πλατείας. Άνθρωποι που το έδιναν απ’ το περίσσευμά τους και δεν φαίνονταν «βολεμένοι».

 Αυτό που θα σας περιγράψω τώρα, μπορεί να μην το πιστέψετε. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Εκεί που είχα πειστεί ότι ο κόσμος είναι σκληρός και δεν χαρίζει σε κανέναν, ένα απ’ αυτά τα πλάσματα έφαγε απ’ το φαγητό που του έδωσαν.  Αλλά άφησε ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς. Και απόρησα. Έχω ζήσει με σκυλιά και συνήθως όσο φαγητό κι αν τους βάλεις απ’ τη λαιμαργία τους το τρώνε όλο. Κι εκείνο το πεινασμένο, που δεν έχει σπίτι και κάποιον να το φροντίσει, το άφησε στην άκρη. Και τότε, απ’ το πουθενά, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος. Ένας άστεγος άνθρωπος. Αυτός ο άνθρωπος, πήρε το μισοφαγωμένο σάντουιτς, χάιδεψε το σκυλί στο κεφάλι κι εκείνο με ευχαρίστηση έκανε χαρές κουνώντας την ουρά του.

Αυτό το σκυλί δεν έφαγε όλο το φαγητό που του πρόσφεραν για να το φάει κάποιος άλλος.

Σας θέτω ένα κουίζ: Βρέστε μου έναν άνθρωπο που θα έκανε κάτι παρόμοιο. Έναν μόνο.

Αν τον βρείτε, πέστε μου γιατί πραγματικά έχω ανάγκη να πιστέψω ότι υπάρχει. Κι εσείς το έχετε ανάγκη κατά βάθος. Κι αν δεν υπάρχει, προσπαθήστε να γίνετε αυτός ο άνθρωπος.

Σας παρακαλώ.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)