Ήσουν ποτέ μέσα σ’ ένα κλουβί;

Ήσουν ποτέ μέσα σ’ ένα κλουβί; Ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό κλουβί; Αν δεν ήσουν, δεν μπορείς να καταλάβεις πως αισθάνεται ένα έθνος χωρίς επιλογές. Οι πολίτες περιφέρονται εκεί σαν εγκλωβισμένα ζώα που όπου κι αν στραφούν, υπάρχει η ταμπέλα «Αδιέξοδο».

Ήσουν ποτέ μέσα σ’ ένα κλουβί; Αν ήσουν, θα έβλεπες πως είναι να μην έχεις την επιλογή να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου. Χρειάζεται μια ψήφος στο κατάλληλο κόμμα και κινητοποίηση για να ανοίξει μια χαραμάδα σ’ αυτό το κλουβί. Να μπει επιτέλους, λίγος αέρας ανανέωσης.

Η χώρα μου ταλαιπωρείται για χρόνια. Χρόνια ιστορίας, χρόνια πολέμων, χρόνια κατακτητών, δικτατορίας, διαφθοράς. Χρόνια που πλουτίζουν λίγοι και πεινάνε πολλοί. Κι όσοι πεινάνε και θέλουν να δουν την ανατροπή σ’ αυτή τη χώρα, βρίσκονται με μια σκανδάλη και στους δύο κροτάφους. Πού να χαρίσουν την ψήφο τους; Στην δεξιά που θα συνεχίσει να περπατά τον ίδιο δρόμο; Στην αριστερά που υπόσχεται πολλά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τα κάνει πράξη και στο τέλος φοβούνται ότι δεν θα κάνει τίποτα; Να την χαρίσουν σε μικρά κόμματα που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα βγουν και δεν θα κάνουν τίποτα για να μην την δώσουν στα μεγάλα ή να την χαρίσουν σε κόμματα που κυνηγάνε με τη βία να επιβάλλουν πράγματα; Τι να ψηφίσουν; Τι να ψηφίσεις;

Και η μέρα σου κυλάει κι εσύ είσαι άνεργος και βλέπεις ότι δεν μπορείς να πληρώσεις το νοίκι σου και τα φροντιστήρια των παιδιών σου. Δεν μπορείς να τους προσφέρεις αυτό που ονειρευόσουν κι αυτό το κλουβί σε πνίγει…

Στο 27,2% η ανεργία στην Ελλάδα το 2014, σύμφωνα με τη  Eurostat. Αύξηση 45% στον αριθμό των αυτοκτονιών. Ύφεση. Ανάπτυξη. Υποσχέσεις. Κι άλλες υποσχέσεις.

Ήσουν ποτέ μέσα σ’ ένα κλουβί; Αν δεν ήσουν, δεν θα είχες ξεχάσει πως ο άνθρωπος κοιτάει ψηλά. Αν δεν ήσουν, δεν θα είχες ξεχάσει πως κι εσύ ευθύνεσαι για τις επιλογές σου, κι εσύ ευθύνεσαι για τη ζωή σου. Πάψε να κατηγορείς λοιπόν, μόνο πολιτικά πρόσωπα.

Πιάσε με το χέρι σου τα σίδερα αυτού του κλουβιού. Λύγισέ τα γιατί μπορείς. Μόνο εσύ μπορείς, κανένας άλλος.

Κοκκινάκη Υπατία

(Νάνσυ)

Η Νέα στιλιστική επιλογή: «Κατ’ οίκον περιορισμός»

Κοιτώντας την φωτογραφία του «αείμνηστου» Ηγουμένου Εφραίμ, αναμνήσεις ξεπήδησαν στο μυαλό μου. Θυμήθηκα τον Μάρτιο του 2012, την αποφυλάκιση του και τον κατ’ οίκον περιορισμό που του τέθηκε στην Μονή Βατοπεδίου. Ειλικρινά, στεναχωρήθηκα όταν έμαθα για το ποσό των 300.000 ευρώ που κατέβαλε ως εγγύηση και απόρησα πως μπόρεσαν να συμπεριφερθούν έτσι σε αυτό τον άγιο άνθρωπο. Άγιο με Α κεφαλαίο. Η αγιότητα και η αρετή της καρδιάς του φαίνεται και στον τρόπο που κοιτάει. Μπορείτε να το δείτε κι εσείς, αυτό το συναίσθημα ιεροσύνης που εκπέμπει, βλέποντας αυτή την φωτογραφία. Αφού αρχίζω να πιστεύω ότι γι’ αυτόν γράφτηκε το «Μια ματιά σου μόνο φτάνει» του Νότη Σφακιανάκη.

Και με τόση ευλάβεια και συγκίνηση, επανέρχομαι στο σήμερα με τα περιστατικά του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Δ. Κουκούτση και την σύζυγο του «συνταγματάρχη» Ν. Μιχαλολιάκου, Ε. Ζαρούλια. Και εξακολουθώ να απορώ, κι αυτοί άγιοι άνθρωποι είναι. Δεν έβλαψαν κανέναν. Δηλαδή τι; Επειδή  είναι μέλη ενός κόμματος που «πλακώνει στο ξύλο» αλλοδαπούς και φέρει την ευθύνη θανάτου ενός ανθρώπου με πολιτική σκοπιμότητα, φταίνε σε κάτι; Δεν μπορώ να καταλάβω... Και πού είναι το κακό αν το κόμμα αυτό θέλει να επαναφέρει την χούντα στην Ελλάδα;  Πού είναι το κακό στο να υπάρχει λογοκρισία και να μην μπορείς να εκφέρεις ελεύθερα την άποψη σου γιατί θα σε «μπουζουριάσουν»;

Πρόσφατα, διάβασα ότι ο κατ’ οίκον περιορισμός ξεκίνησε να γίνεται της «μόδας».  Στην Πάτρα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε να δώσει την ποινή φυλάκισης 14 μηνών σε έναν 77χρονο για χρέη στο δημόσιο. Εκείνος έκανε την αίτηση του για κατ’ οίκον περιορισμό, η οποία έγινε δεκτή.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%BA%CE%B1%CF%84-%CE%BF%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%B5-77%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF

Απ’ ότι βλέπουμε, η ποινή αυτή έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε άτομα μεγάλης ηλικίας τα οποία βρίσκονται στη φυλακή.  Οπότε, θα «φορεθεί» πολύ φέτος και θα δούμε και τον Τσοχατζόπουλο που έχει φτάσει τα 77, να βγαίνει κι αυτός με κατ’ οίκον περιορισμό. Διαβάστε το πέμπτο σημείο του νομοσχεδίου, που σχετίζεται με την ποινή αυτή:

http://www.ministryofjustice.gr/site/el/%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%99%CE%9A%CE%97/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CE%94%CE%AF%CE%BA%CE%B7.aspx

Υπήρξαν και άνθρωποι, όπως ο συνθέτης Άκης Πάνου που δολοφόνησε τον φίλο της κόρης του, Σ. Γιαλαμά για την τιμή της. Αυτός ο άνθρωπος καταδικάστηκε με ισόβια φυλάκιση το 1997, αλλά το 1999 τέθηκε υπό κατ’ οίκον περιορισμό για λόγους υγείας. Έπασχε από καρκίνο. Ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος για να βρίσκεται στο σπίτι του.

Στην Ελλάδα του 2014, όμως, σύμφωνα με καινούρια τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης,  όταν υπάρχει διαφωνία μεταξύ του ανακριτή και του εισαγγελέα για την προφυλάκιση ενός κατηγορουμένου, τότε εφαρμόζεται ο κατ’ οίκον περιορισμός μέχρι να λυθεί η διαφωνία. 

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=589373

Έτσι βλέπουμε το σημερινό αποτέλεσμα της τροπολογίας αυτής: Τον Δ. Κουκούτση και την Ε. Ζαρούλια να επιστρέφουν σπίτια τους, όμορφα κι ωραία, σα να μη συνέβη τίποτε.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

(Νάνσυ)

Ο πρασινογάλανος ουρανός του Χαρδούβελη

Όλοι διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες πολλά για τον κ. Χαρδούβελη, αλλά πολλά απ’ τα γραφόμενα των δημοσιευμάτων τα περάσαμε στο «ντούκου». Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις για να ξέρουμε τι θα επακολουθήσει με αυτό το καινούριο πρόσωπο που τόσο αγαπούν τα “media”.


  Μετά από όλες αυτές τις κακουχίες, τις σπουδές στο εξωτερικό, τα master, την εργασία ως καθηγητής αμερικανικών Πανεπιστημίων κτλ., ξαφνικά ο κ. Χαρδουβέλης αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1994 με την σύζυγο του για μια επαγγελματική πρόταση. Η πρόταση αυτή αφορούσε δύο θέσεις: αυτή του οικονομικού συμβούλου στην Τράπεζα της Ελλάδος και αυτή του αναπληρωτή διοικητή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Να υπενθυμίσουμε δυο πράγματα: 1) Η πρόταση προήλθε απ’ τον φίλο του κ. Χαρδούβελη, Λουκά Παπαδήμο, τον οποίο είχε γνωρίσει ήδη απ’ το 1983 στο Πανεπιστήμιο της Columbia και ο οποίος ήταν διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εκείνη την περίοδο, και 2)Τα ηνία της κυβέρνησης της Ελλάδος είχε το ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη. Το 1996 πέρασε στην θέση του οικονομικού συμβούλου της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος και το 2000 μέχρι το 2004-τι έκπληξη- διετέλεσε διευθυντής του οικονομικού γραφείου του κ. Σημίτη. Επομένως, παρατηρούμε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδειχνε μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπό του.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο υπουργός ευθύνεται για την εισαγωγή του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, κ. Σαχινίδη, στον πολιτικό χώρο.

Είναι σημαντικό να τα τονίσουμε αυτά γιατί η Ελλάδα εκείνης της περιόδου-κι όχι μόνο, αλλά ειδικά εκείνης- ήταν μια χώρα που τα ρουσφέτια στο χέρι κάποιου είχαν μεγαλύτερη κατανάλωση κι απ’ ότι είχε ο πασατέμπος.

Η σχέση του με πρόσωπα της εκάστοτε κυβέρνησης συνεχίστηκε, γι’ αυτό δεν είναι άξιο απορίας, το γεγονός ότι πήρε στα χέρια του τη θέση του Υπουργού Οικονομικών.

Το ΠΑΣΟΚ φεύγοντας και αφήνοντας την γλυκόπικρη γεύση απ’ τα ρουσφέτια, έδωσε την θέση του στη Νέα Δημοκρατία τo 2004 και στον πλέον «εξαφανισμένο» κ. Καραμανλή. Οπότε, οι υψηλόβαθμες θέσεις χάθηκαν και ο  Γ. Χαρδούβελης κατέληξε να είναι πάλι οικονομικός σύμβουλος αλλά για την τράπεζα του Σ. Λάτση, την Eurobank.

Αλλά, ήρθε και ο καιρός της Συγκυβέρνησης με πρωθυπουργό τον καλό του φίλο, Λ. Παπαδήμο και επανήλθε. Ανέλαβε και πάλι την διεύθυνση του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού. Το κούρεμα του «Δημόσιου Χρέους» που ανέλαβε η κυβέρνηση συνεργασίας, το είδαμε έμπρακτα.

Να πούμε και δυο λόγια και για τη σύζυγο του, Σούζαν Μπετζιάν, η οποία το 2013 εργαζόταν ως αναπληρώτρια διευθύντρια της εταιρείας “Kantor”, η οποία διεξήγαγε μελέτες για τις μνημονιακές  αναγκαιότητες της χώρας για χάριν της κυβέρνησης Σαμαρά. Εκτός αυτού,  μετακινήθηκε στην εταιρεία «ΓΑΙΑ», όπου εργάζεται ως διευθύντρια Οικονομικών. Η εταιρεία ανήκει στον ξάδελφο του ευρωβουλευτή Μ. Κεφαλογιάννη, Α. Κεφαλογιάννη. Ο ουρανός είναι πράσινος ή γαλάζιος τελικά;

Κι ερχόμαστε στο σήμερα, με δηλώσεις του νέου υπουργού Οικονομικών: «Θα συνεχίσουμε το έργο με την ίδια φιλοσοφία». Αν είναι να συνεχίσουμε με το ίδια «τροπάρια», τότε τι τον θέλαμε τον ανασχηματισμό; Για να ρίξουμε «στάχτη» στα μάτια;

Μπορείτε να δείτε και στο βίντεο που ακολουθεί, τον κ. Χαρδούβελη να δηλώνει ότι δεν ξέρει τι έχει αναλάβει ως υπουργός, να χαρακτηρίζει ως σπίτι του το Δημόσιο και να μιλάει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που ποτέ δεν είδαμε!

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Γυναικείες "κοκορομαχίες" στη Βουλή

Οι εργασίες του Α’ θερινού τμήματος της Βουλής άνοιξαν “μέτωπα”. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, βουλευτής του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, διαμαρτυρήθηκε για την ελλειπή ενημέρωση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει εισηγητής εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ για το νομοσχέδιο που συζητείται:«να έχει ένα άλλοθι για να περάσει η τροπολογία της τρίμηνης παράτασης του “πόθεν έσχες”». Έπειτα, αναφέρθηκε στην κοινοβουλευτική επιτροπή και είπε: « λυπάμαι για όσους συμπράττουν σε αυτή».

Η Λιάνα Κανέλλη ανταπάντησε:«Το δικό μου κόμμα μου άλλαξε τμήμα για να έρθω εδώ που ήμουν εισηγήτρια. Δεν συμμετέχουμε σε καμία συμμορία, ούτε συνωμοσία, σε καμία προδοτική αντισυνταγματική πράξη.Αυτό όμως δε σημαίνει ότι συρόμαστε εδώ μέσα»
. Η λογομαχία συνεχίστηκε με τις εξείς λεκτικές επιθέσεις:

 Κωνσταντοπούλου: «Αντιπαρέρχομαι τις τοποθετήσεις εκείνων που επαναστατούν στηρίζοντας την κυβέρνηση.» 

Λ. Κανέλλη: «Αν αυτό κατάλαβες…Αν κατάλαβε ότι εγώ στηρίζω την κυβέρνηση, της απονέμω το όσκαρ διαστρέβλωσης και μάλιστα αριστερό!!! Στο παιχνίδι «game of πολυθρόουνς» μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης εγώ δεν πρόκειται να πάρω μέρος. Άλλωστε ο Τσίπρας είπε ότι δεν υπάρχουν μπάνια για φέτος για τους βουλευτές, ας δουλέψετε μια μέρα παραπάνω.» 

Ζ. Κωνσταντοπούλου: «Τότε να ψηφίσουμε την παράταση του “πόθεν έσχες”…» 

Λ. Κανέλλη: «Το τι θα ψηφίζω ή δεν θα ψηφίσω αυτό δεν αφορά εσένα. Τιμητής ποιου είσαι εσύ;». 

πηγή: tanea.gr 

Διάφορα "tweets", επίσης αναφέρουν:

Χαμός στην πρώτη ημέρα της "θερινής" Βουλής! Ο άγριος καυγάς της Κανέλλη με την Κωνσταντοπούλου και το "games of... http://t.co/fnIQj8pbCf
— stavros marinis (@stavrosmarinis2) June 16, 2014

Επεισοδιακή συνεδρίαση στη Βουλή, με κόντρα Ζωής - Κανέλλη http://t.co/fhT26DaGwh
— Manos Oikonomidis (@EmOikonomidis) June 16, 2014

Ζωή Κωνσταντοπούλου προς ΚΚΕ: «Επαναστατεί στηρίζοντας την κυβέρνηση» -Λιάνα Κανέλλη: «Δεν θα απολογηθώ σε σένα, παίρνhttp://t.co/DlXAO0BIT5
— Ειρήνη Νικολοπούλου (@enikolopoulou) June 16, 2014

Ο Άρειος Πάγος "εγκαταλείπει" τις καθαρίστριες

Οι 395 απολυμένες καθαρίστριες συνεχίζουν τον αγώνα τους έξω απ’ το υπουργείο Οικονομικών, παρ’ όλη την βία που δέχονται απ’ τους αστυνομικούς και τις άδικες αποφάσεις των δικαστηρίων. Ναι, καλά ακούσατε, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι «το ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να λειτουργεί πάνω από την οικονομική πολιτική».

Πιο αναλυτικά, μέρος της απόφασης αναγράφει: «Δεν πιθανολογείται ότι υπάρχει πρόβλημα με την κατάργηση των οργανικών θέσεων των καθαριστριών, η οποία θα επέβαλε τη ματαίωση της πολιτικής της κυβέρνησης».

Η αίτηση που έκανε το υπουργείο Οικονομικών για αναστολή της απόφασης του Πρωτοδικείου Αθηνών, έγινε δεκτή με αποτέλεσμα οι γυναίκες αυτές να παραμένουν στον δρόμο.

Σε ένα άλλο απόσπασμα της απόφασης: «Η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου με έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου αποτελεί μείζον αγαθό, συνδεόμενο με το γενικό συμφέρον, σε σχέση με το ατομικό συμφέρον κάθε μιας καθαρίστριας, να διαταραχθεί η οργανική της θέση και να εξακολουθήσουν να απασχολούνται σε αυτή αμειβόμενη όπως και πριν. Το ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να νοείται και να λειτουργεί ανεξάρτητα προς τις εκ της εξυπηρετήσεως αυτού συνέπειες ως προς την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής του κράτους την οποία σε κάθε περίπτωση δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν τα πολιτικά δικαστήρια από άποψη σκοπιμότητας, ει μη μόνο το εκλογικό σώμα».

Επιπρόσθετα, η απόφαση φροντίζει ώστε οι καθαρίστριες να λάβουν τα ¾ των δεδουλευμένων τους: «Κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας, οι καθαρίστριες αν και μη εργαζόμενες θα ελάμβαναν τα ¾ των τακτικών αποδοχών τους».

πηγή: tovima.gr

Κάποια "tweets" σχολιάζουν την εξέλιξη των γεγονότων:

Η Σπυράκη μόλις είπε στο ΣΚΑΙ,πως το δημοσιονομικό όφελος απ τις καθαρίστριες είναι ελάχιστο.Κάτι μου λέει πως οι καθαρίστριες μόλις νίκησαν
— Kostas.Vaxevanis (@KostasVaxevanis) June 13, 2014

Ο Λάτσης μπαίνει στο ΥΠ.ΟΙΚ οι καθαρίστριες βγαίνουν με ασθενοφόρα http://t.co/l9o5qvM0CD via @xstefanou
— Aris Chatzistefanou (@xstefanou) June 10, 2014

Η κυβέρνηση δίνει το χειρότερο μήνυμα στην κοινωνία, μη επαναπροσλαμβάνοντας τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ. http://t.co/gPoU6rhok8
— Elli Stai (@ElliStai) June 5, 2014

Ο Σουμάχερ "αναστήθηκε"

Ο Μίκαελ Σουμάχερ, πρώην πρωταθλητής της "Formula 1", συνήλθε απ' την κατάσταση κώματος στην οποία είχε περιέλθει.Τον διακόμισαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομειακό Κέντρο του Bo (CHUV), το οποίο είναι στην Λωζάνη.

Ο Ντάσι Κρίσεν, που είναι εκπρόσωπος του νοσοκομείου, ανακοίνωσε: «Το CHUV ανέλαβε σήμερα το πρωί τον κ. Σουμάχερ». Στη συνέχεια, τόνισε: «Η οικογένειά του είναι μαζί του, σε ένα χώρο που έχει διευθετηθεί ειδικά για να διαφυλαχθεί η ιδιωτικότητά του και να διασφαλισθεί ότι λαμβάνει την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Όπως και για κάθε ασθενή μας, επιθυμούμε να σεβασθούμε το ιατρικό απόρρητο και την ιδιωτική σφαίρα της οικογένειας».

Η γερμανική εφημερίδα “Blid” αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμα της ότι ο Σουμάχερ μπορεί να επικοινωνήσει με την οικογένεια του. Επιπλέον, η οικογένεια του ευχαρίστησε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου αλλά και όλους όσους έτρεξαν την μέρα του ατυχήματος του.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Σουμάχερ «δεν βρίσκεται πλέον σε κώμα» και έφυγε απ’ το νοσοκομείο της Γκρενόμπλ το πρωί της Δευτέρας.

Ο Ζαμπίνε Κεμ, εκπρόσωπος της οικογένειας, δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει ακόμα ενημέρωση για την κατάσταση της υγείας του και το νοσοκομείο δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσει κάτι.

πηγή: protothema.gr

Διάφορα σχόλια στο "twitter" :

Ξύπνησε ο Σουμάχερ μετά από 6 μήνες και σκέφτονται πως θα του πουν πως ο Ντινόπουλος είναι υπουργός...
— Dimitris Kottaridis (@dimkott) June 16, 2014

10 λεπτά ρεπορτάζ για τον Σουμάχερ, ΜΗΔΕΝ για τους άστεγους.
— Methexis (@Methexis66) June 16, 2014

Φουντώνουν οι φήμες: Βγήκε ο Μίκαελ Σουμάχερ από την εντατική; http://t.co/Cgigsxatnb
— Ειρήνη Νικολοπούλου (@enikolopoulou) June 13, 2014

Μια αληθινή ιστορία

Δεν υπάρχει ζωή για αυτούς που την ονειρεύονται, αλλά μόνο γι αυτούς που τη ζούνε…

Οι ρομαντικές ψυχές αργοπεθαίνουν στην σκιά του κόσμου. Λίγες μικρές σπίθες, λίγες αναλαμπές παρατηρώ και αναθαρρεύω. Θέλω να πιστέψω ξανά στην όμορφη πλευρά του κόσμου. Σ’ αυτή την πλευρά όπου η αποξένωση δίνει την θέση της στην αγάπη.

Κάνοντας τη βόλτα μου στο Σύνταγμα, μέσα στον πανικό της προεκλογικής περιόδου και μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας, είδα. Είδα πάνω από τρεις ανθρώπους στην διάρκεια της μέρας να κουβαλάνε φαγητό στα αδέσποτα και ταλαιπωρημένα σκυλιά της πλατείας. Άνθρωποι που το έδιναν απ’ το περίσσευμά τους και δεν φαίνονταν «βολεμένοι».

 Αυτό που θα σας περιγράψω τώρα, μπορεί να μην το πιστέψετε. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Εκεί που είχα πειστεί ότι ο κόσμος είναι σκληρός και δεν χαρίζει σε κανέναν, ένα απ’ αυτά τα πλάσματα έφαγε απ’ το φαγητό που του έδωσαν.  Αλλά άφησε ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς. Και απόρησα. Έχω ζήσει με σκυλιά και συνήθως όσο φαγητό κι αν τους βάλεις απ’ τη λαιμαργία τους το τρώνε όλο. Κι εκείνο το πεινασμένο, που δεν έχει σπίτι και κάποιον να το φροντίσει, το άφησε στην άκρη. Και τότε, απ’ το πουθενά, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος. Ένας άστεγος άνθρωπος. Αυτός ο άνθρωπος, πήρε το μισοφαγωμένο σάντουιτς, χάιδεψε το σκυλί στο κεφάλι κι εκείνο με ευχαρίστηση έκανε χαρές κουνώντας την ουρά του.

Αυτό το σκυλί δεν έφαγε όλο το φαγητό που του πρόσφεραν για να το φάει κάποιος άλλος.

Σας θέτω ένα κουίζ: Βρέστε μου έναν άνθρωπο που θα έκανε κάτι παρόμοιο. Έναν μόνο.

Αν τον βρείτε, πέστε μου γιατί πραγματικά έχω ανάγκη να πιστέψω ότι υπάρχει. Κι εσείς το έχετε ανάγκη κατά βάθος. Κι αν δεν υπάρχει, προσπαθήστε να γίνετε αυτός ο άνθρωπος.

Σας παρακαλώ.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Ομερτά για...χρήματα!

Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στη μέση μιας οικονομικής μάχης. Δείκτες ανεβαίνουν, δείκτες κατεβαίνουν, δείκτες μετοχών, δείκτες ρολογιών!

  Δυσνόητοι όροι κυνηγάνε την φαντασία μας και τελικά? Δίνουμε τα χρήματα μας χωρίς να γνωρίζουμε που πηγαίνουν…

Τα πράγματα είναι πιο απλά όμως. Όλα ξεκινάν απ’ την μήτρα των χρημάτων κι εφόσον το δολάριο προϋπήρχε του ευρώ και όριζε την παγκόσμια οικονομία, τότε μιλάμε για το “Federal Reserve”. Το “Federal Reserve” ή αλλιώς η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ήταν εκεί όπου γινόταν η παραγωγή ή δημιουργία των χρημάτων για την αμερικανική κυβέρνηση.

Από κάπου όμως πρέπει να δημιουργηθεί μια μικρή κίνηση, ένα ρεύμα για να παραχθούν ταλαντώσεις και ανακυκλώσεις του χρήματος που παραγόταν και να οδηγηθεί σε παγκόσμια κλίμακα.

Η ιστορία των επιχειρήσεων ξεκινά από αρχαιοτάτων χρόνων, αλλά η εισαγωγή της έννοιας του χρηματιστηρίου στην ιστορία είναι ακόμα πιο παλιά. Για να λειτουργήσει αυτή η έννοια και αυτό το σύστημα που προωθεί, χρειαζόταν ένα όμορφο περιτύλιγμα.

Μέσα σε μια ωραιότατα πλασαρισμένη φούσκα, πείστηκε ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού να επενδύσει σε επιχειρήσεις, οι οποίες μόνο κερδοφόρες δεν ήταν. Αναλαμβάνοντας το ρίσκο της αγοράς ενός κομματιού μιας επιχείρησης, όλοι έτρεχαν να αγοράσουν μετοχές! Οι λεγόμενοι «χρηματιστές» ,σύγχρονοι τοκογλύφοι, έβγαζαν χρήματα εκμεταλλευόμενοι ποσοστά απ’ τις πωλήσεις αυτών των μετοχών.

Κι όσο η φούσκα μεγάλωνε, τόσο πιο πολλοί άνθρωποι έχαναν και χάνουν τα χρήματα τους στα παιχνίδια του χρηματιστηρίου κι άλλο τόσο λιγότεροι κέρδιζαν και κερδίζουν…

Για να μην φαίνεται, λοιπόν, η απατεωνιά και η αδικία αυτής της υπόθεσης, χρησιμοποιήθηκαν πολλοί τεχνικοί όροι , δυσνόητοι στο ευρύ κοινό. Ήταν και ένας απλός τρόπος κάλυψης της λασπουριάς που κρυβόταν πίσω απ’ τα «χρυσά» παράθυρα του μάρκετινγκ.

Μια υπόγεια μαφία, η οποία δημιούργησε την δική της γλώσσα για να επικοινωνεί με τους συνεργάτες της. «Ομερτά» καλοί μου αναγνώστες… Γιατί όποιος μιλήσει, κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει έξω απ’ την πόρτα του, ή και μέσα στο συρτάρι του…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

(Νάνσυ)

ELLE: Άσε με να σε βγάλω μια φωτογραφία

Μια ελεγεία πάνω στην αναζήτηση της ανθρώπινης ατομικότητας και ύπαρξης με πρωταγωνιστές τη μορφή ενός Πάπα και τον έκπληκτα απογυμνωμένο φωτογράφο του υπό το πέπλο μιας θρησκευτικότητας που θυμίζει πίνακα αναγέννησης. Η παράσταση Elle της Bijoux de Kant παρουσιάζεται στο υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

“Με ελκύει το καταραμένο, το έκπτωτο, το χρεοκοπημένο” διαβάζουμε από τον σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη και δε μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Σε αυτό το μονόπρακτο του Ζαν Ζενέ, για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, η θρησκευτική υπόσταση του Πάπα αποκτά μια αποκαλυπτική τραγικότητα η οποία και τον αφήνει γυμνό στα μάτια των θεατών. Βρισκόμαστε στην αναζήτηση μιας ποιητικής έννοιας παρά μιας υπόστασης και αυτό ακριβώς είναι που οδηγεί τους πάντες σε απόγνωση.

 Η αδυναμία ορισμού, οριοθέτησης και εν τέλει κατανόησης τραυματίζει το υποκείμενο το οποίο αποτυγχάνει στην ικανοποίηση της βασικότερης ανάγκης του, της εννοιοδότησης. Χωρίς την εγγύτητα που ενέχει το χειροπιαστό, Πάπας και φωτογράφος δεν πλησιάζουν σωματικά παρά ταυτίζονται πνευματικά. Ο Πάπας ανάγεται σε θρησκευτική υπόσταση υπεράνω τόπου και χρόνου. Το θηλυκό γένος του τίτλου μας παραπέμπει σε αυτή την ιερή υφή των εννοιών η οποία παραμένη ανέγγιχτη και δυσπρόσιτη, μακριά από κάθε τι υλικό.

Οι μορφές γίνονται τραγικές προσπαθώντας να πλησιάσουν το απλησίαστο, να ορίσουν το αόριστο και να φωτογραφίσουν το ανύπαρκτο. Η προσπάθειά τους αυτή προϋποθέτει τέτοιο προσωπικό κόπο που τα πρόσωπα χάνουν τα όποια διαχωριστικά τους στοιχεία και μετατρέπονται σε μια απογυμνωμένη μάζα προς την αναζήτηση του ανέφικτου. Η εικόνα ενός γυμνού Πάπα μπορεί εξ’αρχής να προοριζόταν ως κωμική πάντως στη συγκεκριμένη μεταφορά του έργου αποκτά έναν αποκαρδιωτικό χαρακτήρα.

 Για τον σκηνοθέτη, οι εικόνες είναι πέρα για πέρα σημαντικές. Και με μια νεωτεριστική προσέγγιση, το έργο αποκτά αυτοτελή υπόσταση. Είναι γνωστό το ενδιαφέρον της ομάδας για πολύ προσωπικές μεταφορές έργων επί σκηνής και εδώ δεν παρατηρούμε τίποτα λιγότερο. Ο Στράτος Τζώρτζογλου στον ρόλο του Πάπα, ο Πολύδωρος Βογιατζής και ο Ορέστης Καρύδας παρουσιάζουν ένα έργο τόσο δραματικά καινούργιο όσο και εκ φύσεως δραματικό.

Τα σώματα κινούνται ευλαβικά στον σκοτεινό χώρο ενώ η διάπλασή τους θυμίζει έντονα είτε αρχαιοελληνικά αγάλματα είτε αναγεννησιακές φιγούρες. Παύουν να αποτελούν αντικείμενο πόθου και μετατρέπονται σε έργα τέχνης.

Η μετάφραση της Ασημένιας Ευθυμίου είναι αυτή που προσθέτει τις κατάλληλες λέξεις που τονίζουν την κοπιαστική αναζήτηση των προσώπων για μια ουσιαστική επικοινωνία ενώ η μουσική του Κώστα Δαλακούρα ανάγει την παράσταση σε μυσταγωγική εμπειρία.

 Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την πραγματικότητα όταν ασχολείται με τα υψηλότερα ιδανικά των εννοιών ενώ τα πάσχοντα σώματα λειτουργούν καθαρκτικά.


Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.

Σκιές μιας νύχτας

  Ο άνεμος ξυπνά αναμνήσεις  γύρω σου. Παρακαλάς τη νύχτα να μην τελειώσει, να σε αγκαλιάσει και να σε αγαπήσει… Αν το καταφέρεις, δεν θα σε αφήσει ποτέ. Ένα φεγγάρι στέκεται μέσα της για να φωτίσει και την πιο παγωμένη καρδιά. Κι εκεί μέσα στην ζάλη σου απ’ τους καπνούς, ονειρεύεσαι μια παράλληλη ζωή κοιτώντας τις ζωές των άλλων.

 

   Μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του μυαλού σου, ξεπηδούν σκιές που σε ενοχλούν. Είναι δύσκολο να τις απομακρύνεις, πώς να διώξεις κάτι άυλο; Προσπαθείς με την παλάμη σου να τις σταματήσεις, μα εκείνες την διαπερνούν.

   Πρέπει από κάπου να πιαστείς, να γαντζωθείς και να μείνεις εκεί κρεμασμένος ή να ανέβεις. Και όλο αναρωτιέσαι… Πού πηγαίνεις τελικά… Τι κάνεις τελικά…  Κι έχεις ένα τσουβάλι έρωτες να σε κυνηγάνε.

  Δεν μπορείς πια, παρά να τους προσπεράσεις. Δεν μπορείς άλλες δέσμιες δυνάμεις εκτός απ’ το σώμα σου. Δεν θες άλλα σκοινιά να σε τραβάνε πίσω.

   Όταν βλέπεις τα πουλιά να πετούν εκεί ψηλά και ονειρεύεσαι πως θα τα φτάσεις, η ελευθερία σου μοιάζει τόσο μακρινή…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ : Μια παράσταση για τον αποπροσανατολισμό

   Οι άνθρωποι σε κρίση ιδανικών. Η προσωπική, διαπροσωπική, οικογενειακή, 

                πολιτική και οικονομική τους υπόσταση ταλαντεύεται επικίνδυνα σε
                τεταμένο σκοινί. Ο Αλμπέρ Καμύ διασκευάζει το γνωστό έργο του Φιοντόρ Μ.
               Ντοστογιέφσκι, οι Δαιμονισμένοι, που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο στον
                 Κεραμεικό. Σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη το έργο κυνηγά τη χίμαιρα της
                  αλλαγής σε έναν κόσμο όπου ο καθένας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες.

             Ένα πλήθος παραμένει μάζα όταν εναποθέτει τις ελπίδες για νοηματοδότηση της
           ζωής σε έναν ηγέτη. Ένας ηγέτης αυτοπροσδιορίζεται ως ηγέτης χάρη και εξαιτίας
            μιας ιδιαίτερης φύσης η οποία είναι ορατή και θελκτική στους ακόλουθούς του. Ο
          ίδιος, αναρριχάται στην σκάλα του ύστατου αρωγού εφόσον και όταν οι υπόλοιποι
         του παραχωρούν το αυτεξούσιο της ίδιας τους της ύπαρξης. Στο έργο, ο ρόλος της
              ηγετικής προσωπικότητας και της επιρροής της στο σύνολο των ζωών των
               υπολοίπων διαφαίνεται ως ένα αρχαίο δράμα, μια τραγωδία χωρίς τέλος.

                Ο μηδενιστικός κόσμος μιας Ρωσίας που παραπαίει από την προδοσία και την
            απιστία στην μάχη και την δολοφονία, αποπροσανατολίζει τους διψασμένους για
                 ένα καλύτερο μέλλον με στημένα όνειρα. Όλοι, απάνθρωποι, είναι έτοιμοι να
                 δώσουν την ύστατη πάλη για την προσωπική τους επιβίωση, ανέλιξη και νίκη σε
             έναν χώρο όπου δεν χωράει ούτε ένας προδότης. Μόλις κάποιος φαντάζει ικανός,
            τον λιθοβολούμε. Η δεξιότητα δημιουργεί ανισότητες και οι ανισότητες εντάσεις. Η
                 κοινωνική μαυρίλα δίνει τη θέση της σε μια ιδεολογία που τους θέλει όλους
             νεκρούς είτε όλους υπόδουλους.

             Απλά και μόνο επειδή παραμένει δύσκολος ο θάνατος των πάντων, η εκούσια
            γέννηση ενός πεφωτισμένου καθοδηγητή μόνο φόβο μπορεί να εγείρει στα μάτια
        των θεατών. Το ρωσικό κείμενο, άκρως αφηγηματικό, παραμένει αφηγηματικό και
        στη μεταφορά του, μετατρέποντάς μας σε παθητικούς αποδέκτες της δύσκολης
           φύσης των μακροσκελών και φτιασιδωμένων διαλόγων και περιγραφών. Οι
            ηθοποιοί φαίνεται να νοιάζονται υπερβολικά για την απόλυτα ορθή τοποθέτηση
           τους στη σκηνή, τον τελείως σωστό βηματισμό τους και τις πολύ προσεγμένες
       κινήσεις τους χωρίς να αφήνεται κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε τυχαία κίνηση
         επί σκηνής.

           Η παράσταση παραμένει δύσκολη, με το κρεσέντο των ηθοποιών να περιμένει τη
              σκηνοθετική οδηγία. Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη μεταφέρουν το
          μαύρο του μυθιστορήματος άμεσα και αποτελεσματικά. Μένει να αναρωτηθούμε
       εάν δύναται να υπάρξει φως σε μια απελπισμένη συλλογικότητα που αναζητά
          εκδικητικούς και διόλου σωφρονιστικούς τρόπους επίλυσης των προβλημάτων με
         τη χρήση όπλων. Το μονοπάτι που έχουν επιλέξει οι ήρωες του έργου είναι ένας
        επικίνδυνος μονόδρομος.

         Η κοινωνική τιμωρία κρίνεται απαραίτητη σε μια ομάδα ατόμων που αδυνατεί να
    παραμείνει ψυχικά υγιής και ιδεολογικά σταθερή. Ο αποπροσανατολισμός, η
     σύγχυση, η διαφθορά και η έκλυση, βυθίζουν τα πρόσωπα σε μια σταθερή πορεία
    απόσχισης από τους υπολοίπους.

    Όμως απομακρυνόμενοι, θα καταλήξουν μόνοι και πληγωμένοι δίχως
       προηγούμενο.

Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.

Παραμύθια για "αγρίους"

  Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα της Νοτίου Αφρικής, οι αρχηγοί των φυλών προετοιμάζονταν για μια μεγάλη γιορτή. Φόρεσαν λοιπόν τα καλά τους, βγήκαν όμορφοι και αστραφτεροί στο «γυαλί» και παρουσίασαν τον καλύτερο εαυτό τους. Η μπλε φυλή είχε το «πάνω» χέρι στη χώρα, τότε. Για την ακρίβεια, η μπλε φυλή είχε διανύσει μια μακρά περίοδο κρίσης και οδηγούσε την χώρα σε έξοδο απ’ αυτήν ή τουλάχιστον έτσι δήλωνε.

   Πλησίαζαν οι αφρικανοεκλογές και όπως συνηθίζετο, οι αρχηγοί εξαπέλυαν κατηγορίες ο ένας στον άλλο, έμμεσα και άμεσα, για να αποφασίσουν οι κάτοικοι της χώρας ποιος είναι ο καλύτερος σ’ αυτό το παιχνίδι. Έτσι, ο αρχηγός της μπλε φυλής αποφάσισε να διοργανώσει μια «πασαρέλα» για να παρουσιάσει στους κατοίκους τα πρόσωπα του ψηφοδελτίου του. Χειροκροτήματα, φλας, λευκά χαμόγελα και όμορφο στήσιμο χαρακτήριζαν την «πασαρέλα». Δεν έλειψαν όμως και οι υπαινιγμοί για τον αρχηγό της θυγατρικής της κόκκινης φυλής.

   Αντιθέτως, ο αρχηγός της θυγατρικής της κόκκινης φυλής  έβγαλε λόγο και κάλεσε τους ιθαγενείς να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση. Μέλη της θυγατρικής της κόκκινης φυλής πρότειναν σαν λύση για την έξοδο απ’ την κρίση μια συμφωνία, την οποία θα ψήφιζε ο λαός. Η συμφωνία αυτή θα διεξαγόταν ανάμεσα στη χώρα και στους δανειστές της.

    Στη συνέχεια, υπήρχε και η χιτλερική «άρια» φυλή, η οποία προσπαθούσε να φανεί ως πατριωτική και με «άγιο σκοπό» να βοηθήσει τους κατοίκους να πάρουν πίσω τις δουλειές τους έναντι των αλλοδαπών. Αυτή η φυλή είχε κατηγορηθεί για κανιβαλισμό: τον θάνατο ενός ράπερ, αλλά και για τον θάνατο και ξυλοδαρμό ανθρώπων άλλων εθνοτήτων κι όχι μόνο. Έπειτα, για να εξαγνιστούν απ’ αυτές τους τις πράξεις άφησαν να κυκλοφορήσει ένα «μαγικό» βίντεο, το οποίο τους παρουσίαζε ως θύματα πλεκτάνης ενός «λερωμένου» δικαστικού σώματος των δρυϊδων. Λόγια, τα οποία ξεστόμιζε ο γραμματέας του αρχηγού της μπλε φυλής και έτσι με έναν πολύ έξυπνο τρόπο κατηγόρησαν και έμμεσα την κυβέρνηση της.

    Πώς γίνονται τόσα πολλά, στην μικρή αυτή χώρα της Νοτίου Αφρικής; Όποια κι αν είναι η φυλή που θα κερδίσει το παιχνίδι, οφείλει να μην ξεχνά τους κατοίκους της. Να εμποδίσει την απληστία να πνίξει ό, τι καλό έχουν χτίσει μέχρι τώρα. Η απληστία που είναι κι αυτή ένας γόνος της διαφθοράς!

   Και να μην ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός κάποτε, κάπου εδώ ξεκίνησε… Η κάμπια των φυλών μας μεταμορφώθηκε όχι σε πεταλούδα, αλλά σε «Ζουλού» ανθρωποφάγο!

Κι έζησαν ΑΥΤΟΙ καλά! Κι εμείς;


Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Παραμύθι για μικρές αλήθειες

    Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια παράξενη χώρα, ζούσαν πολλοί και αφελείς  Έλληνες.  Η ομορφιά αυτής της χώρας ήταν ξακουστή παντού, σε όλη την υφήλιο. Είχε πανέμορφες παραλίες, γραφικές πόλεις και περιποιημένα χωριουδάκια. Πλακόστρωτα στενά, επιβλητικά βουνά, πράσινο, πράσινο, πράσινο και πολύ γαλάζιο. Όλες τις χαρές του κόσμου είχε! Κι ένα κλίμα που το ζήλευαν όλες οι άλλες χώρες. Όλοι ήθελαν να την δουν και να γευτούν την ομορφιά της. Πολλοί προσπάθησαν μάλιστα να αγοράσουν εξοχικά, κτήματα μέχρι και νησιά εκεί.

  Οι Έλληνες, ως σωστά πιόνια ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, αύξησαν τις τιμές γιατί η ζήτηση είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Οι Έλληνες, ως γνωστοί αλαζόνες, μαγεύτηκαν  και κυριεύτηκαν απ’ το «μαύρο» χρήμα.  Έτσι οι μεγάλοι αρχηγοί και στρατηγοί του κόσμου, αυτοί οι οικονομικοί δικτατορίσκοι, αποφάσισαν να εφαρμόσουν ένα σχέδιο για να εκμεταλλευτούν όσο πιο εύκολα γίνεται - μέχρι και δωρεάν - τα κάλλη αυτού του τόπου.

   Ανακάλυψαν όλα τα μελανά σημεία της χώρας και παρ’ όλο που και οι ίδιοι είχαν χρέη, την έβγαλαν στο σφυρί. Την πρόβαλλαν ως μια αδύναμη χώρα που οφείλει υπέρογκα ποσά σε όλη την Οικουμένη, ξεχνώντας ότι άλλες χώρες χρωστούσαν πολλά σ’ αυτήν. Όπως και έγινε. Κόπηκαν όλα τα επιδόματα, έπεσαν όλοι οι μισθοί, μειώθηκαν οι συντάξεις, αυξήθηκε η ανεργία και η φτώχεια.

Οι καιροί ήταν δύσκολοι γιατί ο λαός αυτός είχε αντιμετωπίσει πολέμους, δικτατορίες, μεταπολίτευση, οικονομικές κρίσεις, μνημόνια, χαράτσια και διεφθαρμένους πολιτικούς. Έχοντας περάσει από όλα αυτά, η απόγνωση κυρίεψε τους ανθρώπους. Κι ακόμα χειρότερα, τους τύφλωσε.

   

 Μια μέρα, βγήκε μια μεγάλη ανακοίνωση ότι η χώρα αυτή βγήκε στις ξένες αγορές. Όλοι χάρηκαν τόσο πολύ που κάλεσαν την Γερμανίδα καγκελάριο για να τους συγχαρεί και να τους δώσει τις ευλογίες της. Καμάρωναν σαν «γύφτικα σκεπάρνια» για το κατόρθωμα τους αυτό. Έφτυσαν αίμα, στερήθηκαν, ξεζουμίστηκαν για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να επιστρέψουν ένα «ικανοποιητικό» μέρος των δανεικών τους. Γιατί, σ’ αυτή τη χώρα, ο λαός πίστευε ότι δεν μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του. Ήταν η μόδα των καιρών: οι χώρες να δανείζονται για να τρώνε οι λίγοι και «καλοί».

   Και ήρθε η μέρα που το ποδαράκι της καγκελαρίου πάτησε σ’ αυτά τα εδάφη. Κι όλοι οι δρόμοι έκλεισαν. Οι πλατείες οχυρώθηκαν. Οι συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν. Με αυτό τον τρόπο εφάρμοσαν την δημοκρατία και την στήριξαν όσο περνούσε απ’ το χέρι τους. Ένα σύννεφο βροχής πέρασε εκείνη τη μέρα και στάθηκε, και παρέμεινε εκεί…

  Τι τέλος θα μπορούσε να έχει αυτή η ιστορία; Δεν γνωρίζω… Εσείς συνεχίζετε να την γράφετε…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

(Νάνσυ)

CLEANSED

   Μια κοπέλα που αναζητά τον χαμένο από τα ναρκωτικά αδερφό και εραστή της, ένα ζευγάρι που παραπαίει ανάμεσα στην αγάπη και τον διαμελισμό, ένα άτομο που ρίχνεται στην αρένα για τα αδηφάγα μάτια τρίτων και ο απαραίτητος διακινητής όλων, συνθέτουν το έργο της Σάρα Κέιν που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο. Το Cleansed αφορά ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο όλοι αναζητούν τη λύτρωση μέσω του έρωτα.

Για την συγγραφέα ο έρωτας είναι λύτρωση, ακριβώς όμως όπως και ο θάνατος. Η Έφη Γούση σε σκηνοθετικό ρόλο μας αποδεικνύει πως το σκοτάδι, οι ρωγμές του και εν τέλει το φως μπορούν όντως να πάρουν υπόσταση επί σκηνής σε μια παράσταση όπου η υποταγή και η ανημποριά αντιτίθενται στη βία και το ακαταλόγιστο της εξουσίας. Ο παραλογισμός, η χειρουργική ακρίβεια και προετοιμασία, οι φυσικοί και ψυχικοί ακρωτηριασμοί, θυμίζουν σκηνικό πολέμου με ηγέτη έναν αδίστακτο και αιμοβόρο δολοφόνο. Εδώ, ο άξιος Μιχάλης Οικονόμου στον πρωταγωνιστικό ρόλο με την απάνθρωπη αποστολή να βασανίζει και να σφαγιάζει μπροστά στο κοινό.

Ο θάνατος φτάνει να φαντάζει ως η καταλληλότερη λύση στο αδιέξοδο αυτού του εφιάλτη επί γης, ως πολλά υποσχόμενος και ως η ύστατη αυτοθυσία στο τρίπτυχο αγάπη-πόνος-θάνατος. Ίσως είναι πλέον ένας καλός οιωνός, σηματοδοτώντας και την σωτηρία από κάθε είδους αρρωστημένου βασανιστηρίου. Στο έργο, ο εξευτελισμός, η ωμότητα και η απογύμνωση τόσο χαρακτήρων και σωμάτων κάθε άλλο παρά εύπεπτη είναι. Η βία μπορεί να μην είναι ο αυτοσκοπός στα μάτια της συγγραφέως πάντως επιστρατεύεται το γερό στομάχι του θεατή για την παρακολούθηση της πλειονότητας των σκηνών.

Κανείς δεν βγαίνει απ' αυτό το κλουβί των βασανιστηρίων ούτε ίδιος ούτε σώος. Κανείς δεν μένει αλώβητος από τη συνεχή πάλη, ούτε τα θύματα ούτε ο θύτης. Όσοι ελίσσονται ταχύτερα, όσοι υπακούουν και φοβούνται, όσοι αρκούνται στον σαδισμό της εξουσίας, αυτοί είναι κιόλας που θα ζήσουν έστω και προσωρινά. Αυτοί είναι που θα ζήσουν μια ζωή κοντά στο παράλογο της ηγετικής δύναμης, παρακολουθώντας τους υπόλοιπους να καίγονται στη δίνη των εντολών ενός σάπιου αρχηγού. Η επιβίωση μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό όπου νικητής είναι αυτός που σφυρίζει δυνατότερα στο τροπάρι του δυνάστη.

Όπως και κανείς είναι αλάθητος. Και όλοι αγαπάμε διότι άνθρωποι και η αγάπη στην πειραματική αυτή φυλακή κρίνεται ως παραπανίσιο και ίσως επικίνδυνο αίσθημα. Και τα αισθήματα που παρεκκλίνουν απαγορεύονται διά ροπάλου. Εδώ, ο Νικόλας Αγγελής, ο Περικλής Ασημακόπουλος, ο Αλέξανδρος Φράγκος, η Μάγδα Γκουβέρου, ο Γιώργης Βουβάκης και ξανά η Έφη Γούση υπομένουν τελείως εναρμονισμένα τα πάνδεινα σε έναν μικρόκοσμο που ομοιάζει της σύγχρονης κοινωνίας. Μέχρι που θα έφτανες για κάποιον που γνωρίζεις λίγους μήνες; Για κάποιον που είναι ήδη νεκρός; Για να τον επαναφέρεις στη ζωή με σάρκα και οστά; Για να σώσεις τον εαυτό σου όταν κάποιος κινδυνεύει; Όταν κάποιος βρίσκεται στη λεπτή αυτή γραμμή που διαχωρίζει τη ζωή από το θάνατο; Μέχρι που θα έφτανες για να αποδείξεις την αγάπη σου στους άλλους και πρωτίστως στον ίδιο σου τον εαυτό;

Τα κοστούμια του Γιώργου Θεοδοσίου, οι φωτισμοί του Ντίνου Νικολάου και η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Μαυρίδη ντύνουν ένα σκοτεινό περιβάλλον που σε τίποτα δεν θυμίζει σπίτι σε αντίθεση με όσα διαβάζουμε σε μια φωτεινή επιγραφή πάνω από τα κεφάλια των πειραμάτων.

Δυστυχώς για τους λιπόψυχους τα πάντα μπορούν να συμβούν. 


Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.

«Οφθαλμαπάτες»

«Σ’ έναν κόσμο γκρίζο και κακομοίρη, η ομορφιά τρομάζει.»

Μιχάλης Φακινός

    

     Όταν ένας κόσμος έχει μάθει στην ασχήμια και στην μιζέρια, στην παρακμή, η ομορφιά είναι λίγο δύσκολο να γίνει πιστευτή. Η ομορφιά φαντάζει σαν κάτι εξωτικό, ένα άφταστο όνειρο.

 

Κι έρχεται ένα πλεόνασμα των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ στους Έλληνες της κρίσης κι εκείνοι θέλουν να πιστέψουν το παραμύθι γιατί θέλουν να το ζήσουν. Οποιαδήποτε αιχμή στον γκρίζο τοίχο τους, αφήνει να περάσει μια ηλιαχτίδα. Η ελπίδα φωτίζει και σιγοκαίει την ψυχή τους. Ότι κάποτε θα βγουν απ’ αυτή την κρίση της οικονομίας και της κοινωνίας.

   Τόσο ηρεμεί η ψυχή τους στο άκουσμα των 3 δισεκατομμυρίων, λες και όλα τα προβλήματα τους θα λυθούν! Κι έρχεται το χαστούκι για να επανέλθουν στην πραγματικότητα. Έρχεται ένα νέο πολυνομοσχέδιο για να κάνει ακόμα πιο μαύρη και «μίζερη» τη ζωή τους.

   

Μαθημένος-χρόνια τώρα- στα παιχνίδια πολιτικής και στα ψέμματα, ο λαός αυτός συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη. Βλέπει την ομορφιά και την αφουγκράζεται, αφήνει να τον συνεπάρει… Ώσπου καταλαβαίνει ότι δεν είναι υπαρκτή. Είναι σαν ένα μικρό παιδί που ξεγελάς με γλειφιτζούρια την πείνα του…  Τα γλειφιτζούρια είναι γυαλιστερά, γεμάτα χρώματα… Το παιδί τα λαχταρά... Όμως, τίποτα δεν ξεγελά την πείνα του. Υπάρχει εκεί και το βασανίζει…

    Η ομορφιά είναι φαινομενική κι αυτό είναι το πρόβλημα. Η ομορφιά, τις περισσότερες φορές, αγγίζει το «φαίνεσθαι» κι όχι το «είναι». Έτσι, λοιπόν κι εμείς οφείλουμε να διαχωρίσουμε αυτές τις έννοιες.  Τα μάτια ξεγελιούνται απ’ τα «εντυπωσιακά» τρυκ του ταχυδακτυλουργού, δίχως να ξέρουμε αν το κουνέλι ζει ή πέθανε μες στο καπέλο του. Και δυστυχώς, στην Ελλάδα του σήμερα, το κουνέλι πεθαίνει…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Ταξίδι στις Ευρωπαϊκές Νίκες καλαθοσφαίρισης της Ελλάδας

    

   

Το ταξίδι μας, στις νίκες των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καλαθοσφαίρισης, ξεκινά το 1968 στην Αθήνα. Το Παναθηναϊκό Στάδιο γέμισε με 80.000 θεατές, σπάει το ρεκόρ προσέλευσης σε αγώνα μπάσκετ κι όλα αυτά για τον αγώνα της ΑΕΚ με την ομάδα της Σλάβια Πράγας. Η ΑΕΚ νίκησε με 89-82 και έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που πήρε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Έτσι, επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και το ταξίδι συνεχίστηκε…

    

 Είκοσι τρία χρόνια μετά, το 1991, στην Γενεύη ο ΠΑΟΚ κάνει το θαύμα του, στη μέση του σταδίου, ένα λεπτό πριν την λήξη του αγώνα, και αλλάζει το σκορ σε 76-72. Ανατρέπει το προβάδισμα της ισπανικής ομάδας, Σαραγόσα και κατακτά το κύπελλο με τέσσερις πόντους διαφορά.

  

   

 Το 1993, η ομάδα του Άρη κέρδισε τον αγώνα στο Τορίνο, με την τούρκικη ομάδα Έφες Πίλσεν και πήρε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Το σκορ ήταν 50-48 και χαρακτηρίστηκε ως «το πιο μικρό σκορ στην ιστορία των ευρωπαϊκών τελικών». Κοινό σημείο αναφοράς, ο παίκτης Μέμος Ιωάννου, ο οποίος έπαιζε και στον τελικό με τον ΠΑΟΚ, όταν πήρε το κύπελλο δύο χρόνια νωρίτερα.

   

Στο Παρίσι του 1996, ο Παναθηναϊκός κερδίζει την Μπαρτσελόνα 67-66 σε έναν αγώνα που «σου κόβει την ανάσα». Το περίεργο ήταν το χρονόμετρο που είχε κολλήσει στα 4.9 δευτερόλεπτα του αγώνα. Είχε σταματήσει για να γίνει επίθεση απ’ το πλάι και έμεινε εκεί δίνοντας αρκετές ευκαιρίες στους Καταλανούς. Το λάθος αυτό, το οποίο άργησαν να αντιληφθούν οι διαιτητές, έπρεπε να διορθωθεί κι έτσι ζητήθηκε να παιχτούν ξανά αυτά τα δευτερόλεπτα. Παρ’ όλα αυτά το σκορ δεν άλλαξε και ο Παναθηναϊκός πήρε την Ευρωλίγκα.

Το 1997, στην Ρώμη, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την Μπαρτσελόνα στον τελικό της Ευρωλίγκα, σε έναν ισοπεδωτικό αγώνα με σκορ 73-58. Η διαφορά ξεπέρασε τους δέκα πόντους στο 28^ο λεπτό (46-35) και από εκεί και πέρα αυξανόταν.

  

Το 2000, η ΑΕΚ νίκησε με 83-76 την Βίρτους (Κίντερ) Μπολόνια στην Λοζάνη και πήρε το κύπελλο Σαπόρτα. Τα τελευταία τρία λεπτά έγινε η αλλαγή στο σκορ 76-74 με τρίποντα των Στομπέργκας και Άμπιο.

  

Την ίδια χρονιά, ο Παναθηναϊκός βγαίνει νικητής της Ευρωλίγκα στην Θεσσαλονίκη, εναντίον της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Το 73-67 του χάρισε την πρώτη θέση ως κυπελλούχος της Ευρωλίγκα.

   

Βαρσοβία, 2001. Το Μαρούσι αντιμετωπίζει την γαλλική Σαλόν Σιρ Σελ και νικά με 74-72. Το σκορ ήταν ισόπαλο 72-72, μέχρι που στο 15 πριν τη λήξη, ο Σωτήρης Νικολαϊδης κέρδισε στις ελεύθερες βολές και χάρισε τη νίκη στο πρωτάθλημα Σαπορτά.

   

   Το 2002, ο Παναθηναϊκός κερδίζει στον τελικό την Βίρτους(Κίντερ)Μπολόνια με 89-83. Ο Παναθηναϊκός κατοχυρώνει τον τρίτη ευρωπαϊκή νίκη του στην Μπολόνια και γίνεται κυπελλούχος της Ευρωλίγκα.

  

   Το έργο του Παναθηναϊκού συνεχίζεται και παίρνει την Ευρωλίγκα για ακόμα τρεις φορές. Το 2007, νικάει την ομάδα της ΤΣΚΑΑ Μόσχα στον τελικό με 93-91 στην Αθήνα. Το 2009 την ξανακερδίζει με 73-71, η διαφορά των δύο δυνατών ομάδων παραμένει σταθερή. Έπειτα, το 2011, ο Παναθηναϊκός κερδίζει την Μάκαμπι Τελ Αβίβ στην Βαρκελώνη με σκορ 78-70.

  

Από εκεί και πέρα, ακολουθούν δύο νίκες του Ολυμπιακού στους τελικούς της Ευρωλίγκα. Το 2012, στην Κωνσταντινούπολη, ο Ολυμπιακός νικά την ΤΣΣΚ Μόσχα με 62-61 και τον επόμενο χρόνο νικά την Ρεάλ Μαδρίτη στο Λονδίνο με σκορ 100-88.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

"Άρτοι και θεάματα"

« Φτάνει τα ΜΜΕ να τηρούν το “μέτρον”, ώστε η πολιτική να παράγει πολιτική και όχι θέαμα, και τα ΜΜΕ να παράγουν θέαμα που να μην παραπλανά πως είναι πολιτική.»

Μ. Πλωρίτης

   Επί «ρωμαϊκής εποχής», ο αυτοκράτορας έδινε «άρτους και θεάματα» στο λαό του. Έτσι, κατεύναζε τον όχλο και τον χειραγωγούσε, προσφέροντας του θεάματα- απ’ τα οποία -κάποια ήταν σοκαριστικά στην «όψη».

  Περνώντας πολλές σελίδες παρακάτω στην ιστορία, ερχόμαστε στη σύγχρονη Ελλάδα. Όπου ο κόσμος ζει για το θέαμα και το «θεαθήναι». Εκμεταλλευόμενοι οι πολιτικοί, το προηγούμενο κομμάτι της ιστορίας, προσπαθούν να κατευνάσουν τον όχλο προσφέροντας του συνεχώς θέαμα! Με ποιόν τρόπο; Μα φυσικά, αξιοποιώντας τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης! Τους παρακολουθούμε καθημερινά- πότε με τσακωμούς σε διάφορα πάνελ, πότε με σκάνδαλα απ’ την προσωπική αλλά και την επαγγελματική τους ζωή. Σκάνδαλα, απάτες, μίζες, «λαμογιές» και ούτω καθεξής…

   Αντιθέτως, τα ΜΜΕ φέρονται πολύ «κόσμια»! Και « πλασσάρουν» τα προαναφερθέντα και τα πουλάν σαν τσίχλες! Και «ερωτώ», είναι πολιτική τώρα αυτό; Τι μας νοιάζει, αν ο Άδωνης άλλαξε πλευρά στην χωρίστρα του ή αν ο Παπανδρέου πηγαίνει βόλτες με το ποδηλατάκι του στις πλατείες! Αυτό, είναι μέρος της εικόνας που προσπαθούν να δείξουν επιλεκτικά, τα πολιτικά πρόσωπα, στον χώρο της τηλεόρασης κι όχι μόνο.

   Δυστυχώς, είμαστε στο κέντρο του κύκλου μιας εναλλασσόμενης προπαγάνδας. Πότε εδώ και πότε εκεί… Το ζητούμενο είναι να δούμε πως θα βγούμε απ’ τον κύκλο. Εκεί-απ’ έξω-τα πράγματα φαίνονται πιο ξεκάθαρα.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

(Νάνσυ)

Ανώνυμο Ι

Η ψυχή βρίσκεται στη θάλασσα…

Μου λείπει αυτή η θάλασσα….

Μου λείπει, ο ήχος της, η αγριάδα της και η τρυφερότητα της…

Κάποτε ο άνεμος μιλούσε…

Ψιθύριζε στο αυτί…

Τώρα μόνο κτίρια γύρω, κτίρια που δεν τελειώνουν… Κτίρια μας πλακώνουν καθημερινά… Και άνθρωποι απρόσωποι…

Τα κτήρια δεν μιλάνε, απλά στέκονται για να εμποδίσουν να δούμε τον ήλιο και ό, τι άλλο υπάρχει γύρω…

Κι όσο περνάει ο καιρός η ψυχή γίνεται πέτρινη…

Πιο πέτρινη απ’ τα κτήρια που βλέπουμε…

Όμως, η ψυχή είναι θάλασσα…

Δεν μπορεί να περιοριστεί, δεν μπορεί να μετρηθεί,

Δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί…

Και κάποια στιγμή, όταν θελήσουμε, 

Αφήνουμε μικρά παραθυράκια για ν’ αναπνεύσει…

Κάποια στιγμή…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)