Ο Έλλην των Σπηλαίων

   Προσοχή παρακαλώ!! Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, φροντίστε να κάθεστε, να καταπιείτε τον καφέ σας, να μασήσετε την τυρόπιτα  σας και τα τοιαύτα…

  Κάποιοι μιλάνε για λαϊκισμό, κάποιοι για σωφρονισμό, κάποιοι για δημοκρατία… εγώ θα μιλήσω για αυτοκτονία. Μια μαζική αυτοκτονία ενός λαού που ποτέ δεν κατάφερε να ορθώσει το ανάστημα σε πολιτικές που τον οδήγησαν και τον οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Σε πολιτικές, τις οποίες ο ίδιος επέλεξε να εφαρμοστούν.

  Κι έχουμε ένα «μάτσο» πολιτικά πρόσωπα στα πολιτικά προσκήνια και παρασκήνια, τα οποία μπερδεύουν κάθε Έλληνα πολίτη.  Και δεν ενστερνίζομαι ούτε την Δεξιά, αλλά ούτε την Αριστερά. Όλοι έρχονται με τα «δώρα» τους…

  Οι Έλληνες των «Σπηλαίων», είναι ο καινούριος μας χαρακτηρισμός. Και θα σας πω γιατί. Δεν σεβόμαστε την κληρονομιά μας, ξεχνάμε τους γύρω μας, ξεχνάμε ότι δεν ζούμε μόνοι. Βαριόμαστε να σκεφτούμε και αγαπάμε την έτοιμη τροφή. Πού πήγε αυτή η ενέργεια; Θέλουμε απλά να ζούμε για να ζούμε ή να αφήσουμε κάτι πίσω μας; Να δώσουμε αξία στην ζωή μας; Καθόμαστε και περιμένουμε τον «Μεσσία» να μας σώσει…

 Έκαστος για την πάρτι του και ο Λουμίδης στους καφέδες! Το νέο μότο της εκσυγχρονισμένης γενιάς… Εξακολουθούμε να βλέπουμε σκιές στον τοίχο της σπηλιάς, εξακολουθούμε να βλέπουμε ό,τι μας βολεύει να δούμε…

 Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κοιτάει ψηλά, απ’ το «άνω θρόσκω». Όχι μόνο ψηλά δεν κοιτάμε, αλλά βυθιζόμαστε… 

Καιρός λοιπόν, να διαβάσουμε και τίποτα… Καιρός λοιπόν, να ψαχτούμε… Γιατί ό,τι γράφεται και ό,τι προβάλλεται δεν είναι πάντα αληθινό. Αν και καθυστερημένα, σας καλώ να σκεφτείτε…


 Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)