3000 Άγιοι Βασίληδες στους δρόμους των Χανίων

Επαναστάτησαν στην βροχή  με μουσική και με πολλές μπύρες.

 

Ένα μοναδικό γεγονός διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια στα Χανιά, το “Santa Run”.  Είναι ένα φιλανθρωπικό δρώμενο, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων μέσα απ’ τις συμμετοχές όσων θέλουν να βοηθήσουν ιδρύματα όπως: ΕΛΕΠΑΠ(Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παιδιών), ΚΗΦΑΜΕΑ(Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας-Απασχόλησης Ατόμων Με Αναπηρία), Μεγαλόχαρη(Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Αυτιστικών Παιδιών), ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ(Σύλλογος Εθελοντικής Προσφοράς και Στήριξης)  . Όσοι συμβάλλουν, ντύνονται Άγιοι Βασίληδες, συγκεντρώνονται και κάνουν τον κύκλο της πόλης μοιράζοντας ζαχαρωτά και μπαλόνια.

Φέτος η διοργάνωση έγινε στις 27 του Δεκέμβρη. Ντυμένοι, λοιπόν, Άγιοι Βασίληδες πήγαν στο σημείο της πρώτης συγκέντρωσης στην πόλη των Χανίων, στο 1^ο γυμνάσιο το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, ώρα πέντε το απόγευμα.

Απ’ το πρώτο αυτό σημείο εκκίνησης, 3000 Άγιοι Βασίληδες  ξεκίνησαν σιγά σιγά να κάνουν  την περιπλάνηση τους στους  δρόμους και τα στενά της πόλης. Ο Δήμος επένδυσε ηχητικά τους δρόμους προσφέροντας ένα μουσικό και ταυτόχρονα συγκινητικό θέαμα.                                

Αρκετοί καταστηματάρχες προσέφεραν μπύρα και κρασί στους ανθρώπους αυτούς, που χορεύοντας με ομπρέλες μέσα στην βροχή, μετέδιδαν δυνατά το μήνυμα αγάπης των ημερών.



Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Η ΧΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ: Άνθρωποι δίχως ανθρωπιά

Η αποπνικτική και ζημιογόνα εξελικτική ανθρώπινη πορεία απογοητεύει και προβληματίζει στην παράσταση «Η Χελώνα του Δαρβίνου» του Χουάν Μαγιόργκα σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη στο Θέατρο Αλκμήνη. Ο άνθρωπος όπως ποτέ δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί ο Δαρβίνος έχει ακολουθήσει μια ρότα χωρίς προηγούμενο παρέα με την αλλιώτικη πρωταγωνίστρια του έργου.

   Η Χάριετ, μια χελώνα που έχει εξελίξει ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ζήσει από πρώτο χέρι τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας αντιμετωπίζεται εξαρχής ως αντικείμενο έρευνας μα στην ουσία βιώνει την εκμετάλλευση, πονηριά και τον ωφελιμισμό τρίτων. Με τη δύναμη και τη σπανιότητά της μετατρέπεται σε αντικείμενο-φετίχ καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στις ονειρώξεις και τις φιλοδοξίες ατόμων που πλέον της οφείλουν παρόν και μέλλον. Ένας καθηγητής ιστορίας , η σύζυγός του και ένας γιατρός θα πέσουν θύματα της ίδιας τους της άπληστης φύσης. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα για αυτούς που βαυκαλίζονται με μια ζωή που δικαιωματικά δεν τους αξίζει.

  Ένας αριβίστας ιστορικός παντρεμένος με μια γυναίκα που ασφυκτιά κλεισμένη στο σπίτι και ένας νέος γιατρός που δεν θα βρισκόταν πουθενά χωρίς τους πολύτιμους γονείς του συνθέτουν αυτή την επικίνδυνη τριάδα. Άνθρωποι που πράττουν δίχως ηθικές αναστολές, πουλούν το σύντροφό τους, χορηγούν απαγορευμένα σκευάσματα, αθετούν υποσχέσεις, παραμένουν αμείλικτοι, εκμεταλλεύονται την καλοσύνη των υπολοίπων, εξανθρωπίζουν και εξανθρωπίζονται, αποτελούν μέρος της κοινωνίας. Και ίσως όχι απλά ένα μέρος αλλά μια πλειοψηφία που μπροστά σε ένα θαύμα της φύσης θα πουλήσει και την ίδια της την ψυχή για να θησαυρίσει.

   Χάρη στην παράξενη ύπαρξη με το καβούκι, η αγία αυτή τριάς ξεδιπλώνει μια ιστορία ασύγκριτου πλούτου μα φαίνεται να την ξεχνάει εύκολα και να εθελοτυφλεί. Παρακινδυνεύει τη θέση της απομυζώντας μια ουτοπία λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο. Η χελώνα είναι εδώ, έτοιμη να προσφέρει σώμα και πνεύμα στις αντίστοιχες επιστήμες με μοναδικό αντάλλαγμα να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της. Η χελώνα διακόσια χρόνια τώρα έχει μάθει πως για να πάρεις κάτι πρέπει να δώσεις κάτι και πως για να καταφέρεις να ζήσεις θα πρέπει να εξελίσσεσαι διαρκώς. «Δεν επιβιώνει ούτε ο πιο δυνατός ούτε ο πιο έξυπνος αλλά αυτός που προσαρμόζεται καλύτερα στις αλλαγές» ακούμε από το βίντεο για την προώθηση της παράστασης.

  Αντίθετα με τα λεγόμενα της γυναίκας-χελώνας πως «όταν έχεις ζήσει πολύ, πρέπει να ξεχάσεις πολύ», η ίδια φημίζεται για την πολυποίκιλη και λεπτομερή αναβίωση των όσων έχει δει. Αντίθετα με τον άνθρωπο, η χελώνα δεν ξεχνάει παρά η μνήμη αποτελεί και το δυνατότερο χαρτί της. Η Φωτεινή Κροκού ξεδιπλώνει το ταλέντο της με τον ασυγκράτητο χείμαρρο μακροσκελών διαλόγων να φαντάζει απόλυτα φυσικός. Ο  τρόπος ομιλίας, η καμπούρα, τα τρεμάμενα μάτια και τα στραβά της χέρια και πόδια, συνθέτουν την εικόνα μιας μορφής καλοδουλεμένης και αξιέπαινης.

   Τα κοινά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ο θεατής με την χελώνα είναι τα χαρακτηριστικά μορφολογικής και μόνον φύσης. Πέραν αυτών, η χελώνα κατορθώνει να πείσει για το έργο, τη δύναμη, το όνειρο και τη σοφία της. Η συμπάθεια προς τον χαρακτήρα της χελώνας έρχεται αβίαστα, όπως ακριβώς και η κατανόηση των λεγομένων και πράξεών της. Η μακροζωία και η πολυτάξιδη ζωή της έχει προσφέρει απλόχερα τον θησαυρό της γνώσης αλλά και την συνειδητοποίηση πως ο χρόνος που απομένει είναι λιγοστός. Γι’ αυτό και δεν έχει την πολυτέλεια για πισωγυρίσματα και συμβιβασμούς.

 «Τι θα κάνεις Χάριετ; Ό,τι κάνεις πάντα Χάριετ. Θα προσαρμοστείς». Η ανθρωπιά δεν είναι ούτε δώρο ούτε κτήμα και δίνεται μόνο σε όσους την αξίζουν. Η χελώνα έχει γνωρίσει καλά τη ζωή. Και η ζωή είναι ενίοτε αμείλικτη. 

Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.

Ο Μουνής: Η λεβέντικη σαπίλα του '80 σήμερα

Τόσο ρεαλιστικό όσο τα ξεφτισμένα τραπεζομάντηλα της ταβέρνας , το ξεχωριστό διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου από τη συλλογή της «Μεγάλοι δρόμοι» που παίρνει ζωή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ρίχνει μια πραγματικότητα στα αδηφάγα για αμηχανία και αποστροφή μάτια των θεατών χωρίς να λογαριάζει τίποτα.

Για τη συγγραφέα «το βρισίδι είναι ένας τρόπος αφήγησης» εύστοχης, δυναμικής, καταγγελτικής, χωρίς περιστροφές και αποκλίσεις ενώ ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί με υπέροχα μοναδικό τρόπο την ομάδα 4Frontal και φέρνει στο προσκήνιο μια μισοκρυμμένη ζωή μιας μισοξεχασμένης κοινωνίας. «Λίγο πριν αρχίσει η επιδότηση της αγροτιάς»  τα κλαρίνα,  οι χοροί, οι βρισιές, τα χαστούκια και οι φωνές, συνθέτουν ένα θέαμα το λιγότερο άβολο.  Στο χωριό του Γιάννη του Μουνή, αποστρέφεσαι τις καρικατούρες που απομυζούν η μια την άλλη-σου θυμίζουν μια κάστα αμόρφωτη, ανέντιμη, ανήθικη και νοσηρή με την οποία βεβαίως εσύ ουδεμία σχέση έχεις.

Η παράσταση σε φοβίζει εξαρχής. Οι γνώριμοι ήχοι των κλαρίνων της αγίας ελληνικής επαρχίας ανεβαίνουν σε τέτοια ένταση που σταματούν να είναι απλώς υποφερτοί, δημιουργούν ένα κλίμα που επιβάλλεται ασυζητητί. Οι διακριτές γραμμές ανάμεσα στο έργο επί σκηνής και την θέασή του παύουν να είναι εμφανείς και φτάνεις να πιστεύεις πως τα ταλαντούχα αυτά πρόσωπα με τα πελώρια αυτιά, τις ξανθιές περούκες και τα ανοιχτά πουκάμισα είναι μια σαθρή παρέα που αφέθηκε μέρες σ’ αυτόν τον κλειστό χώρο και από εκνευρισμό και ανημποριά, έμπλεξε τα μπούτια της με έναν τρόπο συγκλονιστικό. Το έργο σταματάει να υφίσταται ως έργο και οι ηθοποιοί ως απλοί εργαζόμενοι.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με μια καλοστημένη φάρσα, ένα θέατρο που είναι τόσο βασανιστικό που θέλεις να το αποφύγεις κλείνοντας τα μάτια. Αρχικά με αμήχανα γέλια προσπαθείς να ξορκίσεις το κακό αλλά όπου και να στρέψεις το βλέμμα, ο εφιάλτης καραδοκεί και σε περιμένει. Στην υπόγεια αίθουσα του θεάτρου πνίγεσαι δίχως να μπορείς να διακρίνεις την έξοδο στα αριστερά. Γίνεσαι θεατής μιας ιστορίας ρατσισμού, υποκρισίας, κανιβαλισμού αρτιότατα εκτελεσμένης και νικήτριας του στόχου της.  Ένα κομμένο αυτί στο σκοινί μιας μπουγάδας για χάρη τιμής, ένας γάμος ανάγκης με μια μητέρα που ικανοποιεί σεξουαλικά τον άρρωστο γαμπρό για χάρη της κόρης της, ένα παραλίγο ευνουχισμένο παιδί στη μέση ενός γλεντιού, μια κρεμασμένη γυναίκα σε μια αποθήκη, ένα εξευτελισμένο παιδί σε ένα κομμωτήριο και ένας σιωπηλός παρατηρητής.

Εκ των έσω όλα φαίνονται να κινούνται με αποπνικτική ταχύτητα μόνο που απ’ έξω προωθείται διακαώς αλλά μάταια η προσκόλληση σε μια αλλόκοτη κανονικότητα. Όλοι νοιάζονται τι θα πει τελικά ο κόσμος, τι θα πει η γειτονιά-ανακατεύοντας όμως τα κουφάρια τους ελευθερώνουν μια βρώμα που στην πιο απεχθή μορφή της είναι γνωστή λίγο πολύ στους πάντες. Κοιτάζοντας τις ανελέητες εκφράσεις των προσώπων, παρατηρείς κάτι αηδιαστικά οικείο. Τα ονόματα αρχίζουν να χάνονται όταν καταλαβαίνεις πόσο κοντά σου ήταν τόσο καιρό, πόσο δίπλα σου είναι η μορφή του «λεβέντη Έλληνα που είναι μάγκας και το κέφι του θα κάνει, που ξέρει καλά ότι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».

Καταλήγεις να οργίζεσαι με αυτήν την πραγματικότητα που τόσο καιρό καλλιεργείται με ελάχιστες εξωτερικές ενοχλήσεις. Αισθάνεσαι υπεύθυνος, συνένοχος για τον λαιμό με τη χρυσή καδένα,  την υστερική μάνα που ματώνει το πόδι της κόρης για τις αταξίες της δεύτερης, τα σκιτσάκια ενός ανήμπορου Μουνή για  τη ζωή τρίτων που περνά μπροστά του, το χυδαίο κουτσομπολιό και το ανενόχλητο ξεφύλλισμα των περιοδικών στο κομμωτήριο, το τσαμπουκαλεμένο τσάμικο που προσπαθεί να λυτρώσει αποτρόπαια μυστικά, το ξύλο πίσω από κλειστές πόρτες εξαιτίας της απιστίας μιας μάνας, το υποκοριστικό όνομα του έργου από τα θηλυκά που το περιτριγυρίζουν, τη σιωπή σου.

Η ψυχολογική και σωματική βία τσακίζει κόκαλα. Μόνο που αυτά τα κόκαλα, αυτή τη φορά είναι τα δικά σου. 

Μάριος Δενδής, 

για την Μαύρη Αλεπού.

Pulp Fiction: Ταινία Σταθμός

  Pulp Fiction: Ταινία Σταθμός


   
Το Pulp Fiction είναι μια ταινία, σκηνοθεσίας του Quentin Tarantino. Δημιουργήθηκε το 1994 και ήταν αναπόφευκτα μια μεγάλη επιτυχία της εποχής της, η οποία απέκτησε διαχρονική αξία. Πλέον, χαρακτηρίζεται ως μια κλασσική ταινία must, που όλοι οι σινεφίλ οφείλουν να έχουν δει.

     Η ιστορία εξελίσσεται αποσπασματικά, και  βασίζεται σε δυο ήρωες γκάνγκστερ. Ο Βίνσεντ (John Travolta) και ο Τζουλς (Samuel Jackson), οι οποίοι δουλεύουν για τον Μαρσέλους Ουάλλας, έναν πλούσιο και έγχρωμο μαφιόζο. 

      Κατά την διάρκεια των καθηκόντων τους απέναντι στον Ουάλλας, συναντάνε διάφορες καταστάσεις, οι οποίες είναι ανατρεπτικές και χαρίζουν ενδιαφέρον στην παρακολούθηση τους. Το σενάριο διακατέχεται από χιουμοριστικές ατάκες συνδυασμένες με σκηνές βίας-έντονες συγκινησιακά σκηνές.

     Οι ατάκες των γκάνγκστερ θυμίζουν λίγο τις ταινίες του Martin Scorsese. Επίσης, ένα βασικό στοιχείο που παρατηρείται είναι η χρήση της τραγικής ειρωνείας. Η έννοια της οποίας πρωτοεμφανίστηκε στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο θεατής γνωρίζει περισσότερα πράγματα για την πλοκή, τα οποία οι ήρωες της δεν ξέρουν.

    Οι ερμηνείες των John Travolta, Samuel Jackson, Uma Therman και Bruce Willis είναι απλά καταπληκτικές και σηματοδότησαν αρκετά την ταινία και την καριέρα τους.

    

Επιπρόσθετα, η μουσική επένδυση της ταινίας έχει γίνει πολύ προσεκτικά έτσι ώστε να προκύπτει ένα ακουστικά και αισθητικά ωραίο αποτέλεσμα. Πολλές φορές προκαλεί αντίθεση στις σκηνές βίας, κάνοντας τις να φαίνονται πιο χαριτωμένες. Αρκετά, απ’ τα μουσικά κομμάτια της ταινίας  έγιναν επιτυχίες όπως το “Girl you’ll be a woman soon” κι άλλα.

     Όσον αφορά την σκηνοθεσία του Tarantino, είναι η πρώτη φορά που αφήνει το στίγμα του σε ταινία με τον χωρισμό της σε κεφάλαια και μετατοπίζοντας τον χρόνο.  Δηλαδή,  τα γεγονότα δεν παρουσιάζονται με την σειρά που έγιναν, αλλά με διαφορετική σειρά η οποία κάποιες φορές μπορεί να μπερδέψει κάποιο μη έμπειρο μάτι. Όμως, αφυπνίζει τον θεατή  προβληματίζοντας τον και τον κρατάει σε αγωνία, κάτι το οποίο είναι αρκετά θετικό.

       

    Σε γενικές γραμμές, είναι μια ταινία που αξίζει να την δει κάποιος γιατί έχει σε μεγάλο βαθμό  έναν φοβερό συνδυασμό σε όλα τα επίπεδα(σενάριο, υποκριτική, σκηνοθεσία και μουσική). Αλλά, δεν είναι κατάλληλη για ανήλικους και πιο συγκεκριμένα για παιδιά κι αυτό γιατί, οι σκηνές βίας είναι πολλαπλές, όπως και η βρώμικη γλώσσα και τα ρατσιστικά σχόλια  που περιφέρονται στην ταινία. 

  

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

"Κλέψε σαν Καλλιτέχνης" - Μια παρουσίαση για έμπνευση

                                              «Κλέψε σαν καλλιτέχνης»

                              Μια παρουσίαση για έμπνευση

  Η παρουσίαση του βιβλίου «Κλέψε σαν Καλλιτέχνης» του Austin Kleon έγινε στις 2 Δεκεμβρίου, στον ιστορικό χώρο του τυπογραφείου «Ρομάντσο».  Στην διάρκεια της παρουσίασης, μίλησαν πρόσωπα από διαφορετικούς κλάδους τέχνης. (άνθρωποι των Τεχνών) Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι  Γιώργος Γυπαράκης (Καθηγητής Αρχιτεκτονικής), Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης(Ηθοποιός) και η Δάφνη Ζουμπουλάκη(Διευθύντρια της ομώνυμης Γκαλερί).  Ο Φώτης Βαλλάτος(Δημοσιογράφος) συντόνισε την συζήτηση.

    Ο χώρος του παλιού τυπογραφείου ήταν αρκετά φιλόξενος και ζεστός. Μέσα σε μια ήρεμη ατμόσφαιρα, ο κόσμος έπινε το κρασάκι του στο μικρό μπαρ, συζητώντας λίγο πριν την παρουσίαση του βιβλίου, αλλά και μετά.

           

   Ένας πάγκος είχε στηθεί, έξω απ’ την αίθουσα της παρουσίασης, με αρκετά αντίτυπα του βιβλίου για όποιον ενδιαφερόταν. Έπειτα από λίγη ώρα τεχνικής προετοιμασίας του προβολέα, ξεκίνησε η παρουσίαση και ο κόσμος μαζεύτηκε στην αίθουσα.

      Στα πλαίσια των διαλόγων που έγιναν,  απόψεις συγκρούστηκαν σχετικά με την αποτελεσματικότητα του βιβλίου. Δηλαδή, αν όντως το βιβλίο μπορεί να ωφελήσει έναν καλλιτέχνη στο να αναζητήσει πηγές έμπνευσης, ανακαινίζοντας παλιότερα έργα, χρησιμοποιώντας παρόμοιες τεχνικές με άλλους καλλιτέχνες και συνδυάζοντας στοιχεία της καθημερινότητας του. Ο Γιώργος Γυπαράκης υποστήριζε πως, ο καλλιτέχνης δημιουργεί από μόνος του, δεν χρησιμοποιεί συνήθως κάποιο εγχειρίδιο για την κατασκευή του έργου του και ότι η τέχνη είναι τρόπος έκφρασης. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης χρησιμοποίησε αρκετά παραδείγματα απ’ την ζωή του για να μας εξηγήσει πως η μελέτη άλλων καλλιτεχνών, τον βοήθησε στο έργο του. Η Δάφνη Ζουμπουλάκη, η οποία μίλησε λιγότερο, εξέφρασε την θετική της άποψη για το βιβλίο.

                         

    Το ενδιαφέρον της βραδιάς τράβηξε ένας κύριος απ’ το ακροατήριο. Δήλωσε, αναφερόμενος στον καθηγητή της αρχιτεκτονικής, ότι η τέχνη αποτελεί συλλογικό έργο κι όχι του ενός. Κι αυτό γιατί ένας αρχιτέκτονας κάνει τα σχέδια του για ένα κτήριο, αλλά επίσης οι οικοδόμοι που θα το φτιάξουν βάζουν την τέχνη τους σε αυτό. Ύστερα, κατηγόρησε την οργάνωση της παρουσίασης διότι οι συζητήσεις έγιναν από  ασυσχέτιστα πρόσωπα και δεν παρουσίαζαν το θέμα του βιβλίου τόσο όσο θα έπρεπε.

     Αυτά έγιναν, κατά την διάρκεια της παρουσίασης στο τυπογραφείο του «Ρομάντσο». Διόλου αδιάφορη δεν πέρασε η βραδιά και οι απόψεις που ακούστηκαν, προβλημάτισαν όπως θα έπρεπε. Γιατί στην τέχνη, πάντα διαφωνούμε…

                                    

Πληρώνεστε;

                                     Πληρώνεστε;

       « Μέχρι και 4 με 5 μήνες, απλήρωτος, στο ποσό των 5.000ευρώ.»                                   

                             Κ. Κ.  Ιδιωτικός Υπάλληλος σε Ανώνυμη Εταιρεία- 

                                                                  Χειριστής Εργαλειομηχανών

  

    Η απογοήτευση ενός μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού είναι εμφανής. Πολλοί άνθρωποι - τις πιο πολλές φορές είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας - υποφέρουν οικονομικά μην μπορώντας να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Κι αυτό είναι το συνεπακόλουθο της μη πληρωμής των δεδουλευμένων τους, των μισθών τους. Ένας ακόμη ιδιωτικός υπάλληλος, σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, μας εκμυστηρεύτηκε : « Αισθάνομαι άβολα, πολύ στριμωγμένα, πολύ δύσκολα γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν μπορείς να τις πληρώσεις στην ώρα τους.»

   Παράλληλα, αρκετοί εργοδότες είτε δεν μπορούν δώσουν τα χρήματα είτε φοβούνται, εξαιτίας των σύγχρονων επιταγών του οικονομικού συστήματος της Ελλάδας. «Πέφτει μια πίστωση σε σχέση με τους εργαζόμενους και εκείνοι βάζουν λίγο πλάτη για την επιβίωση της επιχείρησης» δήλωσε ένας υπεύθυνος μισθοδοσίας.

    

      Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος, το Κράτος υποτίθεται πως μεριμνά νομικά για τις αμοιβές των εργαζομένων εφόσον εκείνοι πληρούν τα καθήκοντα τους απέναντι στους εργοδότες τους.

   Ερευνώντας πιο διεξοδικά το θέμα, υπογράφτηκε μια νέα σύμβαση - στις 3 Νοεμβρίου του 2013 - ανάμεσα στην διοίκηση εταιρείας παροχής υπηρεσιών φύλαξης και στο Σωματείο των Εργαζομένων. Αυτή η σύμβαση, η οποία κατατέθηκε στο Υπουργείο Εργασίας, νομιμοποιεί την καθυστέρηση της καταβολής των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους έως και τρείς μήνες.

    Ξεκάθαρα, το άρθρο 7 της σύμβασης αναγράφει:

 «Η καταβολή των αποδοχών του προσωπικού θα λαμβάνει χώρα εντός 90 ημερών από τη λήξη του μήνα εντός του οποίου παρασχέθηκε η εργασία, είτε με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό των εργαζομένων είτε μετρητοίς είτε συνδυαστικά και με τους δύο τρόπους».

    Σημαντικά περιστατικά που συνέβησαν στα πλαίσια της καταβολής των δεδουλευμένων είναι η επίσχεση εργασίας των ναυτικών του πλοίου «Άγιος Γεώργιος» και η δολοφονία ενός 28χρονου στην πλατεία Ομόνοιας.

     Οι ναυτικοί σταμάτησαν να εκτελούν τα δρομολόγια του πλοίου από τον Πειραιά προς τις Κυκλάδες. Παράλληλα, ο 28χρονος που πήγε και ζήτησε τα δεδουλευμένα της φίλης του, στο κατάστημα που εκείνη δούλευε, βρήκε τραγικό θάνατο.

     Όλα αυτά, κι άλλα που έγιναν και θα γίνουν στο όνομα του χρήματος, μας προκαλούν φόβο σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε είτε ως εργαζόμενοι είτε ως εργοδότες. Με αποτέλεσμα το πρόβλημα αυτό να οξύνεται, αντί να διορθώνεται.

  Σε περίπτωση που είστε κι εσείς θύμα της μη πληρωμής των δεδουλευμένων σας, εδώ παρατίθενται κάποιοι τρόποι αντιμετώπισης με την χρήση του Εργατικού Δικαίου και τις συμβουλές νομικών προσώπων:

1.      Υποβολή καταγγελίας στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε).

2.      Επίσχεση εργασίας, δηλαδή δικαιούστε να σταματάτε να εργάζεστε εφόσον δεν λαμβάνετε αμοιβή για μεγάλο διάστημα.

3.      Αγωγή κατά του εργοδότη στο αρμόδιο Δικαστήριο.

4.      Αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για προσωρινή επιδίκαση(ικανοποίηση) των μισθών.

5.      Προστασία του μισθού μέσω ποινών στους παραβάτες εργοδότες.

6. Καταγγελία της σύμβασης εργασίας σε περίπτωση πτώχευσης του εργοδότη.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)