Roma και πάλι Roma!! 4

  Επιτέλους, έφτασα στη Ρώμη!! Ρωτούσα που θα βγάλω εισητήρια για το μετρό που συστεγαζόταν με τον σταθμό του τραίνου κι όλοι με έστελναν σε κάτι mini market, του τύπου περίπτερα. Αγόρασα εισητήριο και το μόνο που έμενε ήταν να βρω ποιά γραμμή θα ακολουθήσω για να πάω στην Μπολόνια....

  Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, ποιόν να ρωτήσω τώρα; Βλέπω με την άκρη του ματιού μου κάτι αστυνομικούς. Πηγαίνω προς το μέρος τους με την ελπίδα να μιλάνε αγγλικά. Δεν μιλάνε όμως! Άντε πάλι,να τους εξηγήσω με μισά ιταλικά-απ' αυτά που έμαθα- τι ψάχνω. 

   Μου έδειξαν και πήρα την γραμμή που έπρεπε να πάρω, όλο χαρά! 

    Στο μετρό, μου έκαναν τεράστια εντύπωση τα "γουστόζικα" ντυσίματα που κυκλοφορούσαν. Η πλατεία της Μπολόνια με περίμενε για μια ακόμη αναζήτηση... Την αναζήτηση του ξενοδοχείου που θα διαμέναμε. Δύσκολο πράγμα οι διευθύνσεις, ειδικά όταν δεν έχεις "GPS" και τα αγγλικά εκλείπουν!
   

Για να μην πολυλογώ το βρήκα και αυτό! Το ξενοδοχείο ήταν δύο αστέρων, αλλά πραγματικά υπέροχο. Το δωμάτιο ήταν καθαρό και άνετο. Το στρώμα του κρεβατιού, μπορώ να πω, ήταν το καλύτερο που έχω ξαπλώσει! Μπορεί να έφταιγε και το πολύωρο ταξίδι βέβαια..

Αν δεν ήταν ο μπαμπάς της συγκατοίκου μου, δεν θα είχαμε βρει ποτέ ένα τόσο καλό ξενοδοχείο σε καλή τιμή...

  Πάρτε μια μικρή γεύση απ' το μπάνιο του δωματίου... Ναί, αυτό που βλέπετε δεξιά, είναι το χέρι μου!

Roma και πάλι Roma!! 3

 
   Δεν πίστευα ότι βρίσκομαι στην Ιταλία! Σκεφτόμουν ότι, τελικά, όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, η ζωή σου δίνει την ευκαιρία να το πραγματοποιήσεις ή να το αποκτήσεις.

Ένιωθα σαν τον Αλαντίν που μόλις είχε τρίψει το λυχνάρι του, και το τζίνι έκανε την εμφάνιση του για να του υλοποιήσει τρεις ευχές... Δεν ήμουν πια στην Ελλάδα... Τα γραφικά μέρη της Ιταλίας με περιέβαλλαν..Το βενετσιάνικο ύφος παντού, όπου κι αν κοιτούσες...

Φτάνοντας στον σταθμό του τραίνου, κόντεψα να ξεχάσω να πάρω το εισιτήριο μου απ' τα εκδοτήρια. Μια κυρία το είδε και μου φώναζε "Ton bigletto!!". Να 'ναι καλά ο καθηγητής μου στα γαλλικά! Λατινογενείς γλώσσες βλέπετε...

    Μπήκα στην "carozza", στο βαγόνι μου. Το ταξίδι διαρκεί έξι ώρες, μέχρι τη Ρώμη. Άνθρωποι έμπαιναν κι έβγαιναν στο βαγόνι, και χάνονταν σαν τις στιγμές...

Κοιτώντας, απ' το παράθυρο, έβλεπα δέντρα χειμωνιάτικου τοπίου, ποτάμια με γάργαρα νερά και κάθε λογής "φυσική" ομορφιά. Έφευγε και χανόταν... Κι ολοένα, φούντωνε η αγωνία μου για τη Ρώμη. Θα την γνώριζα από κοντά, κι αυτό έκανε τις έξι ώρες της διαδρομής ασήμαντες. Τώρα τις θυμάμαι σαν έξι λεπτά, τίποτα περισσότερο...

Roma και πάλι Roma!! 2

  

    Έπιασα την συζήτηση με έναν από αυτούς για να μου δώσει οδηγίες πως να πάω στον σταθμό του τρένου της Ανγκόνα. Χάρις αυτόν έμαθα την φράση  "stacione di trene" που σημαίνει σταθμός του τραίνου. Μου είπε ότι πρέπει να ακολουθήσω την δεξιά κατεύθυνση απ' το λιμάνι και ότι καλύτερα να ρωτήσω κάποιον αστυνομικό, έξω απ' το πλοίο.

    Οι αστυνομικοί, δυστυχώς, δεν γνώριζαν καμία αγγλική λέξη! Προχορώντας στα τυφλά, συνάντησα έναν κύριο στην έξοδο του λιμανιού και προσπάθησα να μάθω. Έυτυχώς, μου εξήγησε κι εκείνος με την γλώσσα του σώματος προς τα που να πάω.

   Πιο κάτω, συνάντησα έναν αστυνομικό και ξαναρώτησα για να επιβεβαιώσω αν ακολουθώ την σωστή κατύθυνση. Εκείνος- Δόξα τω Θεώ- μιλούσε αγγλικά!

Ο άνθρωπος μου εξήγησε ότι είχα πολύ δρόμο να κάνω με τα πόδια και ότι καλύτερο θα ήταν να χρησιμοποιήσω ένα λεωφορείο.. Αλλά, εγώ - όπως πάντα ξεροκέφαλη - και θέλοντας να δω την περιοχή, πήγα με τα πόδια...
 

Οι Μαύροι Πάνθηρες σηκώνουν το χέρι ψηλά

 « Στην ζωή υπάρχει η αρχή και το τέλος. Η αρχή δεν έχει σημασία. Το τέλος δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνεις ανάμεσα σ’ αυτό το διάστημα- αν είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό που χρειάζεται για να γίνει η αλλαγή. Πρέπει να είναι σωματική και υλική η θυσία. Όταν όλη η σκόνη κατακάθεται και ετοιμαζόμαστε να υποβαθμιστούμε για την ένατη σειρά, η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι ότι ξέρεις πως έκανες ότι χρειαζόταν όσο ήσουν πάνω στον πλανήτη.»[1]

John Carlos

Οι Μαύροι Πάνθηρες

    Το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ιδρύθηκε το 1966, στο Όουκλαντ της Καλιφόρνια, από τους Bobby Seale και Huey Newton. Το αυθεντικό όνομα του κόμματος ήταν «Κόμμα Μαύρων Πανθήρων για Αυτοάμυνα» ( Black Panther Party For Self-defense)[2] .  Το όνομα αυτό εξυπηρετεί τους στόχους του κόμματος.

    Αρχικά,  οι Μαύροι Πάνθηρες δημιουργήθηκαν  για την προστασία των έγχρωμων πολιτών από την βία των αστυνομικών αρχών. Αργότερα, πήραν μια πιο μαρξιστική και επαναστατική υπόσταση με τον σχεδιασμό ενός πλάνου της ιδεολογίας που πρέσβευαν.

   

     Το πλάνο αυτό έχει δέκα ιδεολογικές τοποθετήσεις, δέκα επισημάνσεις

(“10 Point Plan”)[3] :

«1 ) Ελευθερία : η δύναμη που καθορίζει τη μοίρα των μαύρων και των καταπιεσμένων κοινοτήτων

 2) Πλήρης Απασχόληση : Να δοθεί σε κάθε άτομο, απασχόληση ή εγγυημένο εισόδημα.

3 ) Τέλος στις ληστείες των μαύρων κοινοτήτων : Το ληξιπρόθεσμο χρέος των σαράντα στρεμμάτων και δύο μουλαριών, όπως υποσχέθηκε στους πρώην σκλάβους κατά τη διάρκεια της περιόδου ανασυγκρότησης, μετά την απελευθέρωση τους.

 4 ) Αξιοπρεπείς οικοδομές κατάλληλες  για καταφύγιο των ανθρώπων : η γη θα πρέπει να μετατραπεί σε συνεταιρισμούς , έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να χτίσουν.

5 ) Εκπαίδευση για τους ανθρώπους : που διδάσκει την αληθινή ιστορία των έγχρωμων και του ρόλου τους στην κοινωνία του σήμερα.

6 ) Δωρεάν κάλυψη υγείας : παροχές υγείας οι οποίες θα καλύψουν προγράμματα προληπτικής ιατρικής.

7 ) Τέλος στην αστυνομική βαρβαρότητα και τη δολοφονία των μαύρων ανθρώπων και των άλλων έγχρωμων και καταπιεσμένων ανθρώπων.

8 ) Τέλος σε όλους τους πολέμους της επιθετικότητας : οι διάφορες συγκρούσεις που υπάρχουν προέρχονται απευθείας από τον εξουσιαστικό κύκλο  των Ηνωμένων Πολιτειών.

9 ) Ελευθερία για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους :  δοκιμές από επιτροπές που εκπροσωπούν τα αδέλφια μας.

10 )Γη , ψωμί, στέγαση , εκπαίδευση , είδη ένδυσης , δικαιοσύνη, ειρήνη και κοινοτικός έλεγχος της σύγχρονης βιομηχανίας .»[4]

Ολυμπιακοί Αγώνες 1968

«Αν νικήσω είμαι ένας Αμερικάνος, όχι ένας μαύρος Αμερικάνος. Αλλά, αν έκανα κάτι κακό τότε θα έλεγαν ‘ένας Νέγρος’. Είμαστε μαύροι και είμαστε περήφανοι που είμαστε μαύροι. ‘Η Μαύρη Αμερική θα καταλάβει τι κάναμε απόψε’. »[5]

                                                                  Tommie Smith

  Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 διεξήχθησαν στο Μεξικό. Την περίοδο εκείνη,  οι Αφροαμερικάνοι προχωρούσαν σε ριζοσπαστικές και οργανωμένες κινητοποιήσεις.

 

    Ήδη, αρκετοί αθλητές που φοιτούσαν στην σχολή San Jose της Καλιφόρνια  διεκδικούσαν των δικαιωμάτων τους με διάφορους τρόπους[6]. Σ’ αυτούς τους αθλητές, ανήκαν ο John Carlos και ο Tommie Smith. Κέρδισαν το χάλκινο και το χρυσό μετάλλιο αντίστοιχα, στα 200 μέτρα τρέξιμο.

    Την ώρα που άκουγαν τον ύμνο της Αμερικής, πάνω στο βάθρο της νίκης τους, ύψωσαν το ένα τους χέρι. Στο χέρι αυτό, φορούσαν ένα μαύρο γάντι, σύμβολο της δυναμικής παρουσίας των Αφροαμερικανών στον αθλητισμό. Ήταν μια κίνηση που συγκλόνισε τον κόσμο της εποχής και σχολιάστηκε αρκετά από τότε.

    

      Το μαύρο γάντι ήταν σήμα κατατεθέν του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων. Ο σάλος που προκλήθηκε μετά απ’ αυτή την δημόσια εκδήλωση της πολιτικής ιδεολογίας αυτών των δύο αθλητών, ήταν μεγάλος.

    Σηκώνοντας το χέρι τους, δήλωσαν την παρουσία τους και στην ουσία κατοχύρωσαν την συμμετοχή των έγχρωμων στα αθλητικά δρώμενα και κατ’ επέκταση στα πολιτικά. Διεκδίκησαν μια θέση υψηλή, υψηλότερη από των άλλων αθλητών και την πολιόρκησαν. Διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους και είχαν σκοπό να τα κερδίσουν. Παράλληλα, έδειξαν με έναν επαναστατικό τρόπο ότι μπορούν να είναι ίσοι και καλύτεροι από την τότε «διαχωριστική κοινωνία των λευκών».

   

    

    Ιστογραφία:

-         Gary Young, “The man who raised a black power salute at the 1968 Olympic Games”.  Newspaper: The Guardian (2012): http://www.theguardian.com

-         Black Panther Party, Encyclopedia Britannica: http://www.britannica.com

-         The Black Panthers, History Learning Site: http://www.historylearningsite.co.uk

-         Οι Μαύροι Πάνθηρες και οι Αγώνες του 1968, Ινφογνώμων Πολιτικά : http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr

-         Amy Zalman, “Black Panthers” : http://terrorism.about.com

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

---

[1] Gary Young, “The man who raised a black power salute at the 1968 Olympic Games”.  Newspaper: The Guardian (2012).

[2] Black Panther Party, Encyclopedia Britannica.

[3] The Black Panthers, History Learning Site: http://www.historylearningsite.co.uk

[4] The Black Panthers, History Learning Site: http://www.historylearningsite.co.uk

[5] 1968 : Black Athletes make silent Protest, BBC :  http://news.bbc.co.uk

[6] Οι Μαύροι Πάνθηρες και οι Αγώνες του 1968, Ινφογνώμων Πολιτικά : http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr

Σχολή Δημοσιογραφίας : ένα αντιφέγγισμα της κοινωνίας

Στην σχολή δημοσιογραφίας, έκανα το μεγαλύτερο πάθος μου πραγματικότητα. Σιγά σιγά έμαθα να ικανοποιώ την δίψα μου για γνώσεις καινούριων πραγμάτων και θεμάτων για τα οποία δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Επίσης βίωσα αυτό το αίσθημα του να είσαι ένας μικρός  ντετέκτιβ όταν κάνεις έρευνες για ρεπορτάζ ή τον τρόπο να ξεπερνάς τον φόβο σου, να μιλάς και να ρωτάς για όλα.

   Μέσα από διάφορα πάρτι και event, σου δίνεται η ευκαιρία να αγγίξεις λίγο τα αστέρια. Να έρθεις σε επαφή με μεγάλα ονόματα σε διαφορετικούς χώρους και να κλέψεις λίγη απ’ την λάμψη τους.

    Σίγουρα, δεν είναι όλα ρόδινα. Αυτή είναι η μία πλευρά του πράγματος. Η άλλη πλευρά- αυτή για την οποία φοβάται να μιλήσει ένα μεγάλο μέρος των σπουδαστών-δεν είναι τόσο υπέροχη, αλλά είναι εποικοδομητική.

    Μία ατμόσφαιρα αμφιβολίας έχει εξαπλωθεί πάνω απ’ του σπουδαστές του κάθε τμήματος. Οι σχέσεις τους κλονίζονται καθημερινά από « τυχαία» συμβάντα. Δεν μπορεί να κτιστεί πραγματική φιλία, εφόσον όλοι κοιτάνε τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Γιατί όλοι θέλουν να φτάσουν τ’ αστέρια. Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι και να φιλοδοξείς… αρκεί να μην φτάνεις στο σημείο να καταπιέζεσαι στο πως φέρεσαι και να καταντάς ψεύτικος.

  Αυτό θα μπορούσε να είναι το αντικατόπτρισμα του ανταγωνισμού της σύγχρονης κοινωνίας στην αγορά εργασίας. Άρα είναι καλό που μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με αυτό για να το συνειδητοποιήσουμε νωρίτερα. Κι αυτό είναι κάτι χρήσιμο που έμαθα  στην σχολή αυτή.

  Κάποια πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου… Οι καθηγητές μερικές φορές δεν επιβάλλονται, όσο θα μπορούσαν να επιβληθούν.  Έτσι, αναγκάστηκα κι εγώ, όπως και αρκετοί συμφοιτητές μου, να μάθω να παρακολουθώ μάθημα υπό τον ζυγό της φασαρίας.

    Τελικά, κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές, όσο γυαλιστερό κι αν είναι... Δεν τις βλέπεις με την πρώτη ματιά, αλλά τις διακρίνεις στην πορεία…  

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Petit Journal και το σχοινί της κατάρας

     Petit Journal, μια μικρή εφημερίδα δηλαδή. Έτσι ονομάζεται το blog της αγαπητής μου φίλης και συμφοιτήτριας, Χριστίνας Αλεξοπούλου. Γράφω με αφορμή, το κείμενο της "Το πάθημα... μου έγινε μάθημα", στο οποίο περιγράφει ένα ατύχημα που είχε όταν ίππευε το άλογο της.
   
     Το κείμενο της, μου θυμίζει δηλώσεις συνεντευξιαζόμενου γιατί είναι μικρό και περιεκτικό. Δίνει έμφαση στο δίδαγμα που εξέλαβε απ' αυτή την μικρή της περιπέτεια και περνάει το μήνυμα ότι ο άνθρωπος αν δεν είναι πλήρως συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος σ' αυτό που κάνει, δεν θα καταφέρει πολλά. Αλλά μπορεί να φάει τα μούτρα του, όπως κι εκείνη έπεσε απ' το άλογο της.

     Χριστινάκι εύχομαι να μην ξαναμπλεχτεί το πόδι σου στο σκοινί της κατάρας και να μπορέσεις να συγκεντρωθείς και να επιτύχεις σε ό, τι κάνεις στη ζωή σου...

Roma και πάλι Roma !!

   Το ταξίδι μου, στην Ιταλία, ξεκινά και τελειώνει σ’ ένα καράβι-όπως τα περισσότερα ταξίδια μου.

   Ήταν μια συνηθισμένη μέρα στην Κέρκυρα, επιστρέφοντας «σπίτι»[1] μου απ’ την δουλειά, είδα την συγκάτοικο μου στο κρεβάτι να «καίγεται» στο ίντερνετ. Ξαφνικά, σηκώνει λίγο το βλέμμα της, με κοιτάει και μου λέει χαρωπά ότι θα πάει στη Σικελία μέσω ενός προγράμματος εθελοντισμού.

   Για να μην πολυλογώ, της πρότεινα να πάμε για έναν καφέ στην Ρώμη. Έτσι, από τρέλα καθαρά και μόνο τρέλα, αποφασίσαμε να πάμε στην Ρώμη όταν εκείνη θα τελείωνε απ’ αυτό το εθελοντικό πρόγραμμα.

  Πέρασε ο καιρός  αναζητώντας ξενοδοχεία, εισιτήρια και διαδρομές, κι έφτασε εκείνη η άγια μέρα, που ένα απ’ τα μικρά μου όνειρα έγινε πραγματικότητα.

   Η συγκάτοικος μου ήταν στη Σικελία.  Κι εγώ, αφού μάζεψα τα μπογαλάκια μου, ξεκίνησα μόνη ένα ταξίδι απ’ την Κέρκυρα στην Ηγουμενίτσα, απ’ την Ηγουμενίτσα στην Ανγκόνα και απ’ την Ανγκόνα στην Ρώμη.

   Στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, είδα κι έπαθα να βρω από πού έφευγαν τα πλοία εξωτερικού. Όταν βρήκα το καράβι μου, επιβιβάστηκα ενθουσιασμένη!

   Ήταν ένα πλοίο, γεμάτο νταλικέρηδες και δεν κάνω πλάκα σ’ αυτό. Είχα αποφασίσει να παραμείνω στην καμπίνα μου, λοιπόν, για να αποφύγω κάθε μικρή ενόχληση από συνεπιβάτες, όταν τελικά αποφάσισα να κάνω μια βόλτα γιατί δεν είχα ξαναμπεί ποτέ σε τόσο μεγάλο πλοίο.

 Δεν μ’ ενόχλησε κανείς, εκτός από έναν μπάρμαν μεσήλικα που μου έλεγε την ιστορία της ζωής του, της μοναξιάς του λόγω της ναυτικής του πορείας. Επέστρεψα στην καμπίνα μου, να αναπληρώσω χαμένο ύπνο. Δεκατέσσερις ώρες ταξίδι ήταν αυτές!

   Ξύπνησα το πρωί, πήγα στην καφετέρια του πλοίου, όπου ένα τσούρμο νταλικέρηδες και φορτηγατζήδες είχαν συγκεντρωθεί...

                        To be continued...........

---

[1] Αυτό που ονομάζω «σπίτι» μου, ήταν ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, το οποίο λειτουργούσε ως πανεπιστημιακή φοιτητική εστία.

Οργανωμένο έγκλημα μέσα απ’ το κελί της φυλακής

Παναγιώτης Βλαστός

   
   
        Το συνδικάτο του εγκλήματος «τραγικοποιήθηκε» περισσότερο από ποτέ απ’ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πρόκειται για μια οργάνωση που κατηγορείται για ληστείες, απαγωγές, μέχρι και φόνους, και τράβηξε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης το 2009.

   

Ιωάννης Σκαφτούρος

Σύμφωνα με αποφάσεις του δικαστηρίου, εγκέφαλοι της οργάνωσης κρίθηκαν οι Παναγιώτης Βλαστός και Ιωάννης Σκαφτούρος, ιδιαίτερα για την απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου, καθώς και τους αποδίδονται ευθύνες για τον φόνο του επιχειρηματία Γιώργου Γούσιου στο Γαλάτσι. Κατάφεραν και οργάνωσαν έγκλημα μέσα απ’ το κελί της φυλακής στον Κορυδαλλό, που ήδη κρατούνταν για την έκτιση άλλων ποινών.

Περικλής Παναγόπουλος

   Υπάρχουν αρκετά μελανά σημεία στην υπόθεση, όπως το γεγονός ότι τα λύτρα που δόθηκαν για την απαγωγή και ανέρχονται στα 30 εκατομμύρια ευρώ, δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Πώς γίνεται να μην βρέθηκαν αυτά τα χρήματα εφόσον τα αρμόδια όργανα της ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Παρακολούθησης) , εκτός απ’ την εγκατάσταση κοριών για την παρακολούθηση τηλεφώνων, μπορούν να παρακολουθήσουν και τις κινήσεις λογαριασμών σε τράπεζες; Ειδικά όταν ομολογείται ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων έχει κατατεθεί σε τραπεζικούς λογαριασμούς και είναι γεγονός ότι κάθε λογαριασμός που δημιουργείται σε τράπεζες, έχει προσωπικά στοιχεία και δεδομένα που μπορούν να παραχωρηθούν στους αρμόδιους σε περίπτωση εξέτασης εγκλήματος.

    Κατά την διάρκεια εκδίκασης της υπόθεσης, η πρόεδρος θεωρούσε ένοχους αρκετούς απ’ τους δώδεκα που απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες. Παρ’ όλα αυτά, τους άφησε ελεύθερους κι αυτό κινεί διάφορες υποψίες.

  Πολλά ερωτήματα ξεπηδάνε και για το σωφρονιστικό σύστημα. Πώς βρέθηκαν ένα όπλο και τρία μαχαίρια στο κελί των κρατουμένων; Επίσης, ανακαλύφθηκε και η συσκευή τηλεφώνου, απ’ την οποία γίνονταν οι συνεννοήσεις για την οργάνωση των σχεδίων.

  Οι απαντήσεις είναι απλές τελικά. Αν κάνουμε μια μικρή έρευνα, θα διακρίνουμε ότι στον Κορυδαλλό, μία απ’ τις μεγαλύτερες φυλακές της Ελλάδος, στεγάζονται 2300 κρατούμενοι. Η φυλακή αυτή όμως έχει κατασκευαστεί με την προϋπόθεση να προσφέρει «φιλοξενία» σε 1000 κρατούμενους.

    Εκτός αυτού, ο έλεγχος που γίνεται στους κρατούμενους είναι ελλιπής. Κι αυτό γιατί απ’ τους 320 εργαζόμενους φύλακες που θα έπρεπε να είναι εκεί, μόνο 118 δουλεύουν. Και μάλιστα σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Αραβαντινού – Πρόεδρου Σωφρονιστικών Υπαλλήλων της Ελλάδος – μετά τις δώδεκα το βράδυ, τα άτομα της φύλαξης γίνονται οκτώ.

    Με έναν τόσο μικρό αριθμό υπαλλήλων, είναι πολύ εύκολο να οργανωθούν τα μεγαλύτερα σχέδια από εγκληματίες, οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν την έννοια του σωφρονισμού εξαιτίας των σοβαρών ελλείψεων που παρουσιάζει.

    Με αυτό τον τρόπο, το σωφρονιστικό σύστημα γίνεται μάταιο και άσκοπο. Εφόσον οι κρατούμενοι μπορούν και δρουν ανενόχλητοι, σχεδιάζουν απαγωγές και ότι άλλο θέλουν, έχουν επικοινωνία με όποιον θέλουν ανά πάσα ώρα και στιγμή.

 Ίσως, κάποιοι εκεί έξω βολεύονται με το σύστημα, δρουν ανενόχλητοι μέσα απ’ αυτό και το προωθούν …

 Ο Έλληνας πολίτης αρχίζει να αισθάνεται πλέον ανασφαλής και απροστάτευτος. Και αισθάνεται, ακόμα περισσότερο, όταν παρατηρεί τι κινείται πίσω απ’ τα υποφαινόμενα …

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Δύο ώρες με τον παππού μου

       

Περνώντας ατέλειωτες ώρες, κουβεντιάζοντας για πάρτυ, ταξίδια και ιστορίες απ’ τα νιάτα του, ο παππούς μου καθόταν στην βεράντα του σπιτιού του γιατί «είχε δροσιά» όπως έλεγε.

   Ήταν αρκετά δραστήριος , τάιζε τα πρόβατα του, τα κουνέλια του, κλάδευε τα δέντρα του κήπου του, μάζευε αμύγδαλα και καρύδια, φρόντιζε το περιβόλι του κι έκανε τα ψώνια του. Ήταν και αρκετά γκρινιάρης όμως. Όλοι οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουμε γινόμαστε λίγο πιο παράξενοι.

   Δυό μήνες μετά, το σώμα του δεν ανταποκρινόταν σε αυτή του την καθημερινότητα κι εκείνος δεν το έβαζε κάτω. Του παίρναμε τα κλειδιά για να μην οδηγάει και σκοτώσει κάποιον άνθρωπο. Κι εκείνος επέμενε ότι μπορεί. Μετά η υγεία του χειροτέρεψε κι έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να κινηθεί, να μην μπορεί να τραφεί και το χειρότερο, να μην μπορεί να μιλήσει. Τα πόδια του είχαν ξεχάσει να κινούνται μας έλεγε ο γιατρός. Αν είναι δυνατόν…

  Πέρασα δύο ώρες μαζί του την μέρα των Χριστουγέννων, πολύ πριν φύγει μακριά. Δεν μιλούσε, τον τάιζε μια νοσοκόμα, η γιαγιά μου είπε ότι δεν άκουγε πλέον καλά και ότι δεν αναγνώριζε πρόσωπα. Εγώ όμως τον έβλεπα να μου μιλάει. Προσπαθούσε να μου μιλήσει με τα μάτια του. Έτσι ξεκίνησα να του εξιστορώ τις περιπέτειες μου «εις τας Αθήνας» και όταν του περιέγραφα το σπίτι στην Αθήνα με τις λεμονιές, διέκρινα μια λάμψη στα μάτια του. Άσχημο πράγμα η άνοια… Να θες να μιλήσεις και να μην μπορείς…

    Ήθελε να διαμαρτυρηθεί για το πώς τον τάιζαν, να γκρινιάξει για το πώς τον μετέφεραν γιατί ο παππούς μου δεν ένιωθε γηρατειά. Όλοι οι συγγενείς δεν μπορούσαν να τον κοιτάνε, δεν άντεχαν να τον βλέπουν σε αυτή την κατάσταση. Έτσι απλά έμπαιναν, τον χαιρετούσαν κι έφευγαν. Ήταν Χριστούγεννα όμως… Και κανείς δεν θέλει να είναι μόνος εκείνες τις μέρες, άσχετα που πολλοί δεν το παραδέχονται αυτό. Εγώ δεν θα ήθελα να είμαι μόνη και ειδικά σ’ αυτή την κατάσταση που ήταν ο παππούς.

  Η συγκίνηση που ένιωσα μέσα μου όταν καταλάβαινε ακριβώς τι του έλεγα δεν περιγράφεται… Αυτές τις δυο ώρες, δεν τις άλλαζα με τίποτα γιατί ο παππούς μου ήταν εκεί και μου μιλούσε με τρόπο διαφορετικό.

  Μέχρι που ήρθε η «αποφράς» ημέρα. Για εκείνον, πολύ πιθανό, να ήταν και μέρα απελευθέρωσης από ένα γερασμένο σώμα…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ: Η προτίμηση υποταγής παρά ελευθερίας

Είναι επικίνδυνο να είσαι δειλός, όπως και μέτριος, ακριβώς όπως και ελεύθερος. Ένα αναλλοίωτο σκηνικό, τρεις σοβαροντυμένοι ναυαγοί, η ερμητικότητα μιας σχεδίας και οι εύηχες έννοιες της δημοκρατίας, ελευθερίας και αυτοθυσίας συνθέτουν την παράσταση «Μεσοπέλαγα» του Σλάβομιρ Μρόζεκ, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα Bonobo.

Η αποδόμηση του αλλότριου στον έσχατο βαθμό, η συμμετοχική στάση των υπολοίπων στο θέαμά της και η αναπόφευκτη δημιουργία αμφίρροπων δυνάμεων εξουσίας και υποταγής αφορούν τόσο τους πρωταγωνιστές όσο και τους κλεισμένους θεατές μιας τραγωδίας κατά της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα βλέμματα αλληθωρίζουν προς τη λαχταριστή ανθρώπινη σάρκα όταν αυτή μεταφράζεται πλέον ως μονόδρομος για την επιβίωση.

Μια επιβίωση που βασίζεται ξεκάθαρα στην τραγικότητα των χαρακτήρων. Όσο πιο τραγικά έχει ζήσει κάποιος τόσο το καλύτερο για αυτόν. Σε μια ομάδα ανθρώπων που επικαλείται το αίσθημα του δικαίου και την ηθική ρότα των λειτουργιών της, ο ταλαιπωρημένος, ο κατατρεγμένος, ο πιο κακοπαθημένος είναι και αυτός που προστατεύεται και απολαμβάνει καλύτερης μεταχείρισης. Όταν σε μια κοινωνία τυφλών ο μονόφθαλμος κυβερνά, εδώ ο μονόφθαλμος θυσιάζεται. Για τον σκοπό αυτό, η ομάδα των ηθοποιών λειτουργεί δυναμικά και συγχρονισμένα τρέχοντας με περίσσεια ταχύτητα προς τη σφαγή, μέσω μιας λιτής σκηνής που δίνει την ευκαιρία στην ένταση να κορυφωθεί στα ίδια τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.

Κοιτάζοντας το κείμενο του έργου παρατηρούμε έναν αδύνατο, έναν κανονικό και έναν χοντρό να συνδιαλέγονται με γρήγορο ρυθμό για λίγη ώρα. Η σωματική τους διάπλαση είναι και ο μόνος διαχωριστικός παράγοντας εξαρχής. Τίποτε όμως δεν τοποθετείται τυχαία και αμέσως δημιουργούνται οι κατάλληλες υποδηλώσεις. Σε αυτήν την ιδιαίτερη μικροκοινωνία, χωρίς τα γνωστά υλικά αγαθά και την ανάλογη υπεροχή τους, ο σωματικά δυνατότερος χρεώνεται τις αποφάσεις. Όταν οι υπόλοιποι θέλουν απλά να φάνε κάτι, ο ισχυρότερος είναι αυτός που θα τους κατευθύνει προς την αναζήτηση συγκεκριμένης λείας, της ανθρώπινης.   

Οι απόψεις περί ελευθερίας μπλέκονται με το γαρνίρισμα του φαγητού με αλατοπίπερο, η επιλογή της αυτοθυσίας με τα φασόλια και τα λουκάνικα, οι εξόφθαλμες παραποιήσεις της ιστορίας των προσώπων με το πλύσιμο βρώμικων ποδιών, η αγωνία για την ζωή με το στρώσιμο του τραπεζιού και η ευτυχία με τις γαστρονομικές συμβουλές. Προβάλλεται μια κοινωνία που ομοιάζει με τη σημερινή όπου η θυσία για έναν απώτερο στόχο μεθοδεύεται από μια μερίδα ανθρώπων, το κοινό καλό επιλέγεται αυθαίρετα και προπαγανδιστικά, η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός λειτουργούν χρησιμοθηρικά και η κριτική της πλειοψηφίας αναλώνεται στις κατευθυντήριες γραμμές μιας μειοψηφίας.

Διατηρώντας τα προσχήματα μιας σεσημασμένης δημοκρατίας, ο πιο αδύναμος κρίκος κατασπαράζεται, η μετριότητα επιβιώνει και το δίκαιο του ισχυρότερου επιβάλλεται. Ξαφνικά, ο ηρωισμός φαντάζει ματαιότερος από ποτέ ενώ η έννοια της ελεύθερης βούλησης προκαλεί το λιγότερο ένα συγκαταβατικό μειδίαμα. Μια μαύρη με κωμικές ενίοτε νότες παράσταση, παράλογη και ταυτόχρονα τρομακτικά λογική, ένα έργο για την αλήθεια των σχέσεων με φανταστικά προσχήματα.

«Η απάντηση είναι απλή: η πραγματική ελευθερία υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει η συνηθισμένη ελευθερία». Η δημοκρατία είναι εδώ για να μοιράσει απλόχερα σε όλους την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Όσοι παρεκκλίνουν παρακαλούνται να είναι έτοιμοι για μια μάχη με τίμημα τη λογική τους. 

 Μάριος Δενδής,

       για την Μαύρη Αλεπού.

Σέξι ή ρομαντικό ή πρόστυχο;

Σέξι ή ρομαντικό ή πρόστυχο;

Πολλές διαφωνίες επί του πνεύματος για το τι είναι σέξι. Κάποιοι λένε ότι σέξι είναι ένα τριαντάφυλλο που σου προσφέρει κάποιος, κάποιοι μιλάνε για σέξι βλέμματα και κινήσεις.

Ας το δούμε πιο αναλυτικά. Ο χαρακτηρισμός σέξι προέρχεται από την αγγλική λέξη sex, η οποία στην αγαπητή μας γλώσσα μεταφράζεται ως «φύλο» και ως «συνουσία». Η λέξη σεξ τη σήμερον ημέρα αφορά κάτι σαρκικό. Συνεπώς, ο χαρακτηρισμός σέξι έχει να κάνει με την σαρκική έλξη που μας προκαλεί κάποιο άτομο.

Έτσι αγαπητοί μου φίλοι και φίλες το σέξι δεν έχει να κάνει με ρομάντζα,  λουλουδάκια και καρδούλες, απ’ την άλλη όμως πρέπει να το διαχωρίσουμε απ’ το πρόστυχο. Γιατί άλλο σέξι και άλλο πρόστυχο. Αν σήμαιναν το ίδιο ακριβώς πράγμα τότε ποιος ο λόγος δημιουργίας μιας καινούριας λέξης, αντί χρήσης της ίδιας?

Το πρόστυχο , είναι πιο ωμό σαν έννοια. Ωμό, και η χρήση του έχει να κάνει καθαρά με τον χαρακτηρισμό του ότι κάτι είναι έντονα προκλητικό, αλλά με μια αύρα ανήθικη.

Και με όλες αυτές τις συνυφασμένες έννοιες που καταλήγουμε? 

Το σέξι είναι αυτό που σκεφτόμαστε και δεν φαίνεται. Είναι ένα κομμάτι που δημιουργούμε με την φαντασία μας και την όρεξη μας για σαρκική έλξη και έτσι το σέξι είναι κάτι που γεννιέται υποκειμενικό. Ο καθένας μας διαφορετικά πράγματα φαντασιώνεται με διαφορετικούς τρόπους και βασίζεται σε διαφορετικά σημεία πάνω στην εμφάνιση του άλλου, ή στην μυρωδιά του, ή στην αφή του ή και την φωνή του. Λειτουργούν όλες οι αισθήσεις όπως βλέπετε σχετικά με αυτή την έλξη. Και ανάλογα το «πώς την βρίσκει» ο καθένας, ονοματίζει και το αντίστοιχο χαρακτηριστικό που τον κεντρίζει σε κάποιον, σέξι.

Κι αν ρωτάτε εμένα προσωπικά για το τι θεωρώ σέξι θα σας έλεγα  τον γυμνό  λαιμό ενός άντρα, την αρρενωπή μυρωδιά του, το

βλέμμα του που σε καταβροχθίζει, ο τρόπος που κρατάει το τσιγάρο του και το περιεργάζεται, το χρώμα της φωνής του, τα χέρια του, οι κινήσεις του και ο τρόπος που μπορεί να σε αγγίξει. Κάποιες φορές ένα καλογυμνασμένο σώμα  τραβάει την προσοχή από χιλιόμετρα χωρίς όμως να είναι υπερβολικά φουσκωτό, μέσα στις πρωτεΐνες, κρεατίνες και τα συναφή γιατί καταντάει αηδία.

  Στις γυναίκες καλώς ή κακώς δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί δεν είμαι ομοφυλόφιλη και δεν μπορώ να τα αισθανθώ τόσο έντονα. Σίγουρα κάποια πράγματα τα θαυμάζω κι αν ήμουν άντρας πιστεύω θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον ένα σώμα με ομοιόμορφες καμπύλες, τα σαρκώδη χείλη της ή τα εντυπωσιακά μακριά μαλλιά της.

Θα έγραφα κι άλλα πολλά, θα κουραστείτε να διαβάζετε όμως. Οπότε έγραψα τα πιο "τρανταχτά".

Αυτά για όλους τους σέξι, ρομαντικούς και πρόστυχους αναγνώστες μου.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)