Το ταξίδι μου, στην
Ιταλία, ξεκινά και τελειώνει σ’ ένα καράβι-όπως τα περισσότερα ταξίδια μου.
Ήταν μια
συνηθισμένη μέρα στην Κέρκυρα, επιστρέφοντας «σπίτι»[1]
μου απ’ την δουλειά, είδα την συγκάτοικο μου στο κρεβάτι να «καίγεται» στο
ίντερνετ. Ξαφνικά, σηκώνει λίγο το βλέμμα της, με κοιτάει και μου λέει χαρωπά
ότι θα πάει στη Σικελία μέσω ενός προγράμματος εθελοντισμού.
Για να μην
πολυλογώ, της πρότεινα να πάμε για έναν καφέ στην Ρώμη. Έτσι, από τρέλα καθαρά
και μόνο τρέλα, αποφασίσαμε να πάμε στην Ρώμη όταν εκείνη θα τελείωνε απ’ αυτό
το εθελοντικό πρόγραμμα.
Πέρασε ο καιρός αναζητώντας ξενοδοχεία, εισιτήρια και
διαδρομές, κι έφτασε εκείνη η άγια μέρα, που ένα απ’ τα μικρά μου όνειρα έγινε
πραγματικότητα.
Η συγκάτοικος μου
ήταν στη Σικελία. Κι εγώ, αφού μάζεψα τα
μπογαλάκια μου, ξεκίνησα μόνη ένα ταξίδι απ’ την Κέρκυρα στην Ηγουμενίτσα, απ’
την Ηγουμενίτσα στην Ανγκόνα και απ’ την Ανγκόνα στην Ρώμη.
Στο λιμάνι της
Ηγουμενίτσας, είδα κι έπαθα να βρω από πού έφευγαν τα πλοία εξωτερικού. Όταν
βρήκα το καράβι μου, επιβιβάστηκα ενθουσιασμένη!
Ήταν ένα πλοίο,
γεμάτο νταλικέρηδες και δεν κάνω πλάκα σ’ αυτό. Είχα αποφασίσει να παραμείνω
στην καμπίνα μου, λοιπόν, για να αποφύγω κάθε μικρή ενόχληση από συνεπιβάτες,
όταν τελικά αποφάσισα να κάνω μια βόλτα γιατί δεν είχα ξαναμπεί ποτέ σε τόσο
μεγάλο πλοίο.
Δεν μ’ ενόχλησε
κανείς, εκτός από έναν μπάρμαν μεσήλικα που μου έλεγε την ιστορία της ζωής του,
της μοναξιάς του λόγω της ναυτικής του πορείας. Επέστρεψα στην καμπίνα μου, να
αναπληρώσω χαμένο ύπνο. Δεκατέσσερις ώρες ταξίδι ήταν αυτές!
Ξύπνησα το πρωί,
πήγα στην καφετέρια του πλοίου, όπου ένα τσούρμο νταλικέρηδες και φορτηγατζήδες
είχαν συγκεντρωθεί...
To be continued...........
[1] Αυτό που
ονομάζω «σπίτι» μου, ήταν ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, το οποίο λειτουργούσε ως
πανεπιστημιακή φοιτητική εστία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου