Μια αληθινή ιστορία

Δεν υπάρχει ζωή για αυτούς που την ονειρεύονται, αλλά μόνο γι αυτούς που τη ζούνε…

Οι ρομαντικές ψυχές αργοπεθαίνουν στην σκιά του κόσμου. Λίγες μικρές σπίθες, λίγες αναλαμπές παρατηρώ και αναθαρρεύω. Θέλω να πιστέψω ξανά στην όμορφη πλευρά του κόσμου. Σ’ αυτή την πλευρά όπου η αποξένωση δίνει την θέση της στην αγάπη.

Κάνοντας τη βόλτα μου στο Σύνταγμα, μέσα στον πανικό της προεκλογικής περιόδου και μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας, είδα. Είδα πάνω από τρεις ανθρώπους στην διάρκεια της μέρας να κουβαλάνε φαγητό στα αδέσποτα και ταλαιπωρημένα σκυλιά της πλατείας. Άνθρωποι που το έδιναν απ’ το περίσσευμά τους και δεν φαίνονταν «βολεμένοι».

 Αυτό που θα σας περιγράψω τώρα, μπορεί να μην το πιστέψετε. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Εκεί που είχα πειστεί ότι ο κόσμος είναι σκληρός και δεν χαρίζει σε κανέναν, ένα απ’ αυτά τα πλάσματα έφαγε απ’ το φαγητό που του έδωσαν.  Αλλά άφησε ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς. Και απόρησα. Έχω ζήσει με σκυλιά και συνήθως όσο φαγητό κι αν τους βάλεις απ’ τη λαιμαργία τους το τρώνε όλο. Κι εκείνο το πεινασμένο, που δεν έχει σπίτι και κάποιον να το φροντίσει, το άφησε στην άκρη. Και τότε, απ’ το πουθενά, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος. Ένας άστεγος άνθρωπος. Αυτός ο άνθρωπος, πήρε το μισοφαγωμένο σάντουιτς, χάιδεψε το σκυλί στο κεφάλι κι εκείνο με ευχαρίστηση έκανε χαρές κουνώντας την ουρά του.

Αυτό το σκυλί δεν έφαγε όλο το φαγητό που του πρόσφεραν για να το φάει κάποιος άλλος.

Σας θέτω ένα κουίζ: Βρέστε μου έναν άνθρωπο που θα έκανε κάτι παρόμοιο. Έναν μόνο.

Αν τον βρείτε, πέστε μου γιατί πραγματικά έχω ανάγκη να πιστέψω ότι υπάρχει. Κι εσείς το έχετε ανάγκη κατά βάθος. Κι αν δεν υπάρχει, προσπαθήστε να γίνετε αυτός ο άνθρωπος.

Σας παρακαλώ.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Ομερτά για...χρήματα!

Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στη μέση μιας οικονομικής μάχης. Δείκτες ανεβαίνουν, δείκτες κατεβαίνουν, δείκτες μετοχών, δείκτες ρολογιών!

  Δυσνόητοι όροι κυνηγάνε την φαντασία μας και τελικά? Δίνουμε τα χρήματα μας χωρίς να γνωρίζουμε που πηγαίνουν…

Τα πράγματα είναι πιο απλά όμως. Όλα ξεκινάν απ’ την μήτρα των χρημάτων κι εφόσον το δολάριο προϋπήρχε του ευρώ και όριζε την παγκόσμια οικονομία, τότε μιλάμε για το “Federal Reserve”. Το “Federal Reserve” ή αλλιώς η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ήταν εκεί όπου γινόταν η παραγωγή ή δημιουργία των χρημάτων για την αμερικανική κυβέρνηση.

Από κάπου όμως πρέπει να δημιουργηθεί μια μικρή κίνηση, ένα ρεύμα για να παραχθούν ταλαντώσεις και ανακυκλώσεις του χρήματος που παραγόταν και να οδηγηθεί σε παγκόσμια κλίμακα.

Η ιστορία των επιχειρήσεων ξεκινά από αρχαιοτάτων χρόνων, αλλά η εισαγωγή της έννοιας του χρηματιστηρίου στην ιστορία είναι ακόμα πιο παλιά. Για να λειτουργήσει αυτή η έννοια και αυτό το σύστημα που προωθεί, χρειαζόταν ένα όμορφο περιτύλιγμα.

Μέσα σε μια ωραιότατα πλασαρισμένη φούσκα, πείστηκε ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού να επενδύσει σε επιχειρήσεις, οι οποίες μόνο κερδοφόρες δεν ήταν. Αναλαμβάνοντας το ρίσκο της αγοράς ενός κομματιού μιας επιχείρησης, όλοι έτρεχαν να αγοράσουν μετοχές! Οι λεγόμενοι «χρηματιστές» ,σύγχρονοι τοκογλύφοι, έβγαζαν χρήματα εκμεταλλευόμενοι ποσοστά απ’ τις πωλήσεις αυτών των μετοχών.

Κι όσο η φούσκα μεγάλωνε, τόσο πιο πολλοί άνθρωποι έχαναν και χάνουν τα χρήματα τους στα παιχνίδια του χρηματιστηρίου κι άλλο τόσο λιγότεροι κέρδιζαν και κερδίζουν…

Για να μην φαίνεται, λοιπόν, η απατεωνιά και η αδικία αυτής της υπόθεσης, χρησιμοποιήθηκαν πολλοί τεχνικοί όροι , δυσνόητοι στο ευρύ κοινό. Ήταν και ένας απλός τρόπος κάλυψης της λασπουριάς που κρυβόταν πίσω απ’ τα «χρυσά» παράθυρα του μάρκετινγκ.

Μια υπόγεια μαφία, η οποία δημιούργησε την δική της γλώσσα για να επικοινωνεί με τους συνεργάτες της. «Ομερτά» καλοί μου αναγνώστες… Γιατί όποιος μιλήσει, κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει έξω απ’ την πόρτα του, ή και μέσα στο συρτάρι του…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία

(Νάνσυ)

ELLE: Άσε με να σε βγάλω μια φωτογραφία

Μια ελεγεία πάνω στην αναζήτηση της ανθρώπινης ατομικότητας και ύπαρξης με πρωταγωνιστές τη μορφή ενός Πάπα και τον έκπληκτα απογυμνωμένο φωτογράφο του υπό το πέπλο μιας θρησκευτικότητας που θυμίζει πίνακα αναγέννησης. Η παράσταση Elle της Bijoux de Kant παρουσιάζεται στο υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

“Με ελκύει το καταραμένο, το έκπτωτο, το χρεοκοπημένο” διαβάζουμε από τον σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη και δε μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Σε αυτό το μονόπρακτο του Ζαν Ζενέ, για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, η θρησκευτική υπόσταση του Πάπα αποκτά μια αποκαλυπτική τραγικότητα η οποία και τον αφήνει γυμνό στα μάτια των θεατών. Βρισκόμαστε στην αναζήτηση μιας ποιητικής έννοιας παρά μιας υπόστασης και αυτό ακριβώς είναι που οδηγεί τους πάντες σε απόγνωση.

 Η αδυναμία ορισμού, οριοθέτησης και εν τέλει κατανόησης τραυματίζει το υποκείμενο το οποίο αποτυγχάνει στην ικανοποίηση της βασικότερης ανάγκης του, της εννοιοδότησης. Χωρίς την εγγύτητα που ενέχει το χειροπιαστό, Πάπας και φωτογράφος δεν πλησιάζουν σωματικά παρά ταυτίζονται πνευματικά. Ο Πάπας ανάγεται σε θρησκευτική υπόσταση υπεράνω τόπου και χρόνου. Το θηλυκό γένος του τίτλου μας παραπέμπει σε αυτή την ιερή υφή των εννοιών η οποία παραμένη ανέγγιχτη και δυσπρόσιτη, μακριά από κάθε τι υλικό.

Οι μορφές γίνονται τραγικές προσπαθώντας να πλησιάσουν το απλησίαστο, να ορίσουν το αόριστο και να φωτογραφίσουν το ανύπαρκτο. Η προσπάθειά τους αυτή προϋποθέτει τέτοιο προσωπικό κόπο που τα πρόσωπα χάνουν τα όποια διαχωριστικά τους στοιχεία και μετατρέπονται σε μια απογυμνωμένη μάζα προς την αναζήτηση του ανέφικτου. Η εικόνα ενός γυμνού Πάπα μπορεί εξ’αρχής να προοριζόταν ως κωμική πάντως στη συγκεκριμένη μεταφορά του έργου αποκτά έναν αποκαρδιωτικό χαρακτήρα.

 Για τον σκηνοθέτη, οι εικόνες είναι πέρα για πέρα σημαντικές. Και με μια νεωτεριστική προσέγγιση, το έργο αποκτά αυτοτελή υπόσταση. Είναι γνωστό το ενδιαφέρον της ομάδας για πολύ προσωπικές μεταφορές έργων επί σκηνής και εδώ δεν παρατηρούμε τίποτα λιγότερο. Ο Στράτος Τζώρτζογλου στον ρόλο του Πάπα, ο Πολύδωρος Βογιατζής και ο Ορέστης Καρύδας παρουσιάζουν ένα έργο τόσο δραματικά καινούργιο όσο και εκ φύσεως δραματικό.

Τα σώματα κινούνται ευλαβικά στον σκοτεινό χώρο ενώ η διάπλασή τους θυμίζει έντονα είτε αρχαιοελληνικά αγάλματα είτε αναγεννησιακές φιγούρες. Παύουν να αποτελούν αντικείμενο πόθου και μετατρέπονται σε έργα τέχνης.

Η μετάφραση της Ασημένιας Ευθυμίου είναι αυτή που προσθέτει τις κατάλληλες λέξεις που τονίζουν την κοπιαστική αναζήτηση των προσώπων για μια ουσιαστική επικοινωνία ενώ η μουσική του Κώστα Δαλακούρα ανάγει την παράσταση σε μυσταγωγική εμπειρία.

 Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την πραγματικότητα όταν ασχολείται με τα υψηλότερα ιδανικά των εννοιών ενώ τα πάσχοντα σώματα λειτουργούν καθαρκτικά.


Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.