ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΗΔΕΙΑΣ 28/11/2013

                                                           

  
     Ενθάδε κείτονται 1000 συμβάσεις ιατρών. Μην σπουδάσετε ιατρός, πεταμένα λεφτά….! Δέκα   χρόνια σπουδών μαζί με την ειδικότητα παραμένουν κορνιζαρισμένα.

   Ο καλός μας υφυπουργός Υγείας, Αντώνης Μπεζάς, έβγαλε τον αποχαιρετιστήριο λόγο. Στο τέλος της ομιλίας, όλοι προχώρησαν στον μπουφέ για τον «καφέ της παρηγοριάς» στο κυλικείο της Βουλής. Δέκα λεπτά ο καφές παρακαλώ! Και σε προσφορά ημέρας:  το λουκουμάκι από δίπλα!

    

     Αιωνία τους η μνήμη !!

                         Αμήν

Κατινο-Facebook

Κυρίες και κύριοι,

  Ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσουμε μια καινούρια λέξη… Τι; Δεν την ξέρετε; Πού ζείτε καλέ; Μιλάμε για το πολύ γνωστό Κατινο-Facebook. Είναι δυο λέξεις σε μία. Δύο σε ένα, σαν το σαμπουάν..

   Μη κρύβεστε κυρία μου για εσάς μιλάω… Εσάς που μόλις σκάσει φωτογραφία σε κάθε ανάρτηση, κάθεστε και βλέπετε ποιος είπε τι, ποιος έκανε like. Λες και ξέραμε τι είναι το like προ δεκαετίας! Ας μην αναφερθούμε καλύτερα στις «καταστάσεις σχέσεων» και στα σχόλια…. ποιός σχολίασε τι κι αν τρέχει κάτι με ποιόν κι αν κι αν κι αν…. Σε ένα αν πνιγόμαστε!!

  Ενώ, εσείς κύριε μου δεν ξεκατινιάζεστε… πάντα κύριος! Με τα μάτια ορθάνοιχτα και γουρλωμένα, την γλώσσα έξω και το χέρι μες στην «τσέπη». Μπροστά σε ένα ακόμα χάρμα οφθαλμών μανάρι… Κάποιες κυρίες δεν λέω είναι όντως χάρμα οφθαλμών. Αλλά, ήρθε ο καιρός να μάθετε για το photoshop! Συγχρονιστείτε λίγο κύριοι μου, προσγειωθείτε θα έλεγα σωστότερα!

    Κάθε γης απογοητευμένος ή απογοητευμένη, δίχως ελπίδα στην ζωή καταφεύγει σε μια ψεύτικη ακόμα πραγματικότητα που όταν γίνει αληθινή, τρομάζει και το παρδαλό κατσίκι. Μακάρι να γελούσε δηλαδή!

   Κι εγώ έχω πέσει θύμα αυτής της πλεκτάνης, δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω! Διότι για πλεκτάνη πρόκειται..

Ανοίγω την σελίδα διαβάζοντας τα μαργαριτάρια και τα ψυχολογικά. Όλα καλά… Έτσι πρέπει να είναι, όμορφα κι ωραία ψυχολογικά θεματάκια. Αυτά μας απασχολούν κυρία και κύριε μου, ποιο είναι το πρόβλημα σας; Δεν είμαι ελεύθερη να εκφραστώ; Με ενδιαφέρει πολύ αν το φόρεμα που έβαλε ήταν κόκκινο ή μπορντοροδοκόκκινο ή αν θα βρεθούνε στο Θησείο; Μα να μην ξέρω που πάνε δηλαδή; Δεν γίνεται!

    Όταν έχετε την περίοδο σας, λοιπόν, είτε είστε κύριος είτε κυρία, κατεβάστε ένα λεξοτανίλ πρώτα και μετά από καμιά ωρίτσα χαλάρωσης δοκιμάστε να αναρτήσετε ό, τι θέλετε. Θα με θυμηθείτε!

  Η δε πολύτιμη συλλογή από like που φυλάτε σαν να είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός και με τον χρόνο παίρνει και τόκους, λειτουργεί σαν τράπεζα. Πάνε κι έρχονται τα like, καταθέσεις κι αναλήψεις. Καμιά φορά και δάνεια από τοκογλύφους, ένα σύστημα marketing ακόμα και σ’ αυτά τα απλά πράγματα….

   Αρκετά με το κράξιμο για σήμερα, αύριο πάλι αν μας έρθει η έμπνευση θα τα πούμε!

                          

             Σας χαιρετώ με <3 <3 και J J …έκφραση αγάπης, ΜΟΝΟ πραγματικής!

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Τι γίνεται με τον ΟΠΑΠ ;

   Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις που έφερε στο φως, γνωστό ελληνικό ενημερωτικό περιοδικό, σχετικά με την πώληση του 33 % του ΟΠΑΠ.  Το μερίδιο αυτό του οργανισμού υποστηρίζεται ότι πωλήθηκε κοψοχρονιάς, με αποτέλεσμα ο αγοραστής του να έχει στα χέρια του ένα μεγάλο χρηματικό κεφάλαιο. Πόσα γίνονται που δεν ξέρουμε ακόμα; Πολλές ήταν οι αναρτήσεις που πήραν φωτιά στο twitter σχετικά με το συμβάν :

@papadimoulis

Μετά την αποκάλυψη των προνομιακών σχέσεων με τον κ Μελισσανίδη,η πώληση του 33%του ΟΠΑΠ πρέπει να παγώσει κ να εξεταστεί απο μηδενική βάση.

@adiasistos

Αυτός που πούλησε τον ΟΠΑΠ απομακρύνεται από τον υπ. Οικονομικών για θέμα με αυτόν που αγόρασε τον ΟΠΑΠ. Η πώληση ισχύει κανονικά;

@eVaN_GiAn

652 εκατομμύρια € πήρε λεει η κυβέρνηση απο τον ΟΠΑΠ! Τι στο καλο; Πόσους αγώνες έχει παίξει;

@AvgiOnline

Τα κέρδη του ΟΠΑΠ ενισχύουν τη θεωρία του ξεπουλήματος

Χρόνος και άγνοια

«Χρόνος: η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας»

                                             Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

  

   Καθημερινό ξύπνημα,

  Το πρωί φεύγει και τρέχει, κι έρχεται το μεσημέρι που φεύγει και τρέχει, και έρχεται το απόγευμα που χαλαρώνει ελάχιστα και μετά φεύγει, και τρέχει η νύχτα… Τα όνειρα μου φεύγουν και τρέχουν και έρχονται και συναντάνε τη λογική μου. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ασταμάτητα…

    Τόσο γρήγορα, τόσο μαλακά, τόσο ανεπαίσθητα… Σα να μη πέρασαν ποτέ…

         Συναντάω, καθημερινά, πρόσωπα. Καινούρια πρόσωπα, δίπλα μου, που δεν θέλουν να μάθω την ιστορία τους… Φοβούνται πως αν την αγγίξω θα χάσει την μαγεία της. Φοβούνται πως θέλω να την αλλοιώσω, να την φθείρω… Να τους φθείρω…

     Στα μετρό, στα λεωφορεία, στα τραίνα και στα τρόλεϊ κυκλοφορούν ψυχές που δεν θα τις μάθω ποτέ και δεν θα με μάθουν. Περνώ και περνούν απαρατήρητοι πολλές φορές, σαν το επόμενο δευτερόλεπτο στον δείκτη ενός ρολογιού. Κι αν είμαι κι αν είσαι κι αν είμαστε θλιμμένοι ή χαρούμενοι, δεν θα το μάθω, δεν θα το μάθεις και δεν θα το μάθουμε.

                                    

        Εν αγνοία συνεχίζοντας,

                                          
                     Κοκκινάκη Αθανασία

Περπατώντας παρέα με την ΕΡΤ

 Φωτογραφίες που τράβηξα κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης για υποστήριξη των πρώην υπαλλήλων της ΕΡΤ, στη Λεωφ. Μεσογείων.

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

ΜΑΤ απέναντι στην δημιουργικότητα!

  Χτες το βράδυ, εγώ και ένας φίλος μου ήμασταν στα κτήρια της ΕΡΤ για την προβολή της ρουμανικής ταινίας “Nunta Muta” («Σιωπηλός Γάμος»). Η ταινία ήταν καταπληκτική! Το συνεργείο, από απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ, εκμεταλλευόταν δημιουργικά τους χώρους των κτηρίων της. Η εικόνα που συναντήσαμε εγώ κι ο φίλος μου  πλησίαζε αρκετά σε οικογενειακή ατμόσφαιρα μεταξύ των εργαζομένων. Μας έδωσαν φωτοτυπίες του προγράμματος των μικρών «εκδηλώσεων» τους και μας ενημέρωσαν.         

  Έπειτα, κανονίσαμε για μια ξενάγηση στο ιστορικό κτήριο της. Κατάφερα, μόνο, να φωτογραφίσω δύο απ’ τα αντίκες -ραδιόφωνα του σταθμού. Όσο περπατούσαμε στο κτήριο, μεγάλο δέος με κατέκλυζε κοιτώντας φωτογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων που κοσμούν τους τοίχους και τις πόρτες. Προσωπικότητες που επηρέασαν τον κινηματογραφικό κόσμο, την μουσική και όχι μόνο….

   Σήμερα το πρωί, έμαθα ότι τα ΜΑΤ εισέβαλαν στα κτήρια της ΕΡΤ κατά τις πέντε και τα εκκένωσαν. Τραγικό…. σκέφτηκα… εσείς τι πιστεύετε; Πολλοί από εμάς φοβούνται να εκφέρουν άποψη, σαν τα μικρά παιδιά που φοβούνται μην πουν κάτι κακό και θα τα μαλώσουν. Ομολογώ ότι προσωπικά δεν έχω κομματικοποιηθεί και δεν θα κομματικοποιηθώ, δεν έχω συμφέροντα που τα γράφω αυτά. Απλά απορώ με αυτά που συμβαίνουν και τα βλέπω … και ρωτάω… μήπως θα έπρεπε όλοι να αρχίσουμε να απορούμε; Να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας; Γιατί τις φοβόμαστε τις ερωτήσεις;

  Οι απαντήσεις είναι πιο δύσκολες απ’ τις ερωτήσεις…. Αλλά για να δοθούν, πρέπει να γίνει μια αρχή… να γίνουν κάποιες ερωτήσεις….

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)

Γιατί αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος

  Το να ανακαλύπτει κανείς την προσωπική του αλήθεια, για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του, είναι αρκετά δύσκολο. Γι’ αυτό επέλεξα να γίνω δημοσιογράφος.

     Η τέχνη της συγγραφής και η περιέργεια, με ώθησαν να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα με την προτροπή των γονιών μου. Παλαιότερα, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα το κάνω αυτό και να που το έκανα. Βρίσκομαι τώρα εδώ μπροστά σας, προσπαθώντας να κερδίσω ό,τι μπορώ απ αυτήν την καινούρια για μένα εμπειρία.

     Ξεκίνησα κάνοντας ένα εντελώς διαφορετικό αντικείμενο. Ασχολήθηκα με  τις ψηφιακές και αναλογικές μορφές τέχνης, μελέτησα την ιστορία τους και είχα φτάσει στο σημείο να δημιουργώ. Όμως, το χαμηλό επίπεδο εκμάθησης, η έλλειψη χρημάτων για τον εξοπλισμό και η αδιαφορία που συναντάμε στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας σε οδηγεί στην απογοήτευση και στο αίσθημα της ανικανότητας για να ανταπεξέλθεις. Όπως και το γεγονός ότι το πτυχίο της συγκεκριμένης σχολής  δεν σου παρέχει επαγγελματικά δικαιώματα. Ένα αβέβαιο μέλλον σε κυνηγά και εσύ πρέπει να τρέξεις με ότι σου έχει απομείνει για να σταθείς ξανά δυνατός και να ανοίξεις νέες πόρτες.

       Το ταξίδι αυτής της αναζήτησης με οδήγησε εδώ. Ακόμα κι αν τα πράγματα συνεχίζουν να είναι δύσκολα, που είναι το πιο πιθανό, δεν θα σταματήσω να κυνηγάω αυτό που αγαπάω.

   Πάντα θα γράφω….