Χρόνος και άγνοια

«Χρόνος: η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας»

                                             Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

  

   Καθημερινό ξύπνημα,

  Το πρωί φεύγει και τρέχει, κι έρχεται το μεσημέρι που φεύγει και τρέχει, και έρχεται το απόγευμα που χαλαρώνει ελάχιστα και μετά φεύγει, και τρέχει η νύχτα… Τα όνειρα μου φεύγουν και τρέχουν και έρχονται και συναντάνε τη λογική μου. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ασταμάτητα…

    Τόσο γρήγορα, τόσο μαλακά, τόσο ανεπαίσθητα… Σα να μη πέρασαν ποτέ…

         Συναντάω, καθημερινά, πρόσωπα. Καινούρια πρόσωπα, δίπλα μου, που δεν θέλουν να μάθω την ιστορία τους… Φοβούνται πως αν την αγγίξω θα χάσει την μαγεία της. Φοβούνται πως θέλω να την αλλοιώσω, να την φθείρω… Να τους φθείρω…

     Στα μετρό, στα λεωφορεία, στα τραίνα και στα τρόλεϊ κυκλοφορούν ψυχές που δεν θα τις μάθω ποτέ και δεν θα με μάθουν. Περνώ και περνούν απαρατήρητοι πολλές φορές, σαν το επόμενο δευτερόλεπτο στον δείκτη ενός ρολογιού. Κι αν είμαι κι αν είσαι κι αν είμαστε θλιμμένοι ή χαρούμενοι, δεν θα το μάθω, δεν θα το μάθεις και δεν θα το μάθουμε.

                                    

        Εν αγνοία συνεχίζοντας,

                                          
                     Κοκκινάκη Αθανασία