Το κρίμα

Νοσταλγώ μια ζωή με παρέες σε κάτι κατώγια ληγμένα από του κόσμου το μάτι…

  Σε κάτι παγκάκια με καλό φτηνό κρασί να γινόμαστε οι άλλοι μας εαυτοί,που ξεπερνούν κάθε εμπόδιο της συνείδησης…Έναστροι ουρανοί και το άκουσμα της θάλασσας…νύχτες που δεν θέλω να λησμονήσω…ιστορίες που δεν θέλω να ξεχάσω…

Μακάρι να μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό μου..

   Ο έρωτας είναι το κύριο θέμα σ΄όλες τις συζητήσεις..…

Πονεμένες,γλυκές ιστορίες που δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν…κι όλες στο όνομα της προσωπικής ευτυχίας…όλες άδοξες..σχέσεις ακατανόητες ανθρώπινες…

Θυμάμαι σαν τώρα…αμήχανες στιγμές στο αυτοκίνητο,αμήχανες στιγμές στον πόνο της σιωπής…αμήχανα και υποκριτικά χαμόγελα γιατί μας έμαθαν ότι είναι λάθος να δείχνουμε τα πραγματικά συναισθήματα μας…

   Μια ζωή μες στον υπόγειο παράνομο κόσμο…έναν παράκοσμο που κινείται παράλληλα στις κατανυκτικές σκοτεινές γωνίες του εαυτού μας…είναι η σκοτεινή πλευρά μας που άλλοτε την ακούμε κι άλλοτε την αποφεύγουμε…

    Πού ήμουν και πού έφτασα…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)