Ανώνυμο Ι

Η ψυχή βρίσκεται στη θάλασσα…

Μου λείπει αυτή η θάλασσα….

Μου λείπει, ο ήχος της, η αγριάδα της και η τρυφερότητα της…

Κάποτε ο άνεμος μιλούσε…

Ψιθύριζε στο αυτί…

Τώρα μόνο κτίρια γύρω, κτίρια που δεν τελειώνουν… Κτίρια μας πλακώνουν καθημερινά… Και άνθρωποι απρόσωποι…

Τα κτήρια δεν μιλάνε, απλά στέκονται για να εμποδίσουν να δούμε τον ήλιο και ό, τι άλλο υπάρχει γύρω…

Κι όσο περνάει ο καιρός η ψυχή γίνεται πέτρινη…

Πιο πέτρινη απ’ τα κτήρια που βλέπουμε…

Όμως, η ψυχή είναι θάλασσα…

Δεν μπορεί να περιοριστεί, δεν μπορεί να μετρηθεί,

Δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί…

Και κάποια στιγμή, όταν θελήσουμε, 

Αφήνουμε μικρά παραθυράκια για ν’ αναπνεύσει…

Κάποια στιγμή…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)