ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ : Μια παράσταση για τον αποπροσανατολισμό

   Οι άνθρωποι σε κρίση ιδανικών. Η προσωπική, διαπροσωπική, οικογενειακή, 

                πολιτική και οικονομική τους υπόσταση ταλαντεύεται επικίνδυνα σε
                τεταμένο σκοινί. Ο Αλμπέρ Καμύ διασκευάζει το γνωστό έργο του Φιοντόρ Μ.
               Ντοστογιέφσκι, οι Δαιμονισμένοι, που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο στον
                 Κεραμεικό. Σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη το έργο κυνηγά τη χίμαιρα της
                  αλλαγής σε έναν κόσμο όπου ο καθένας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες.

             Ένα πλήθος παραμένει μάζα όταν εναποθέτει τις ελπίδες για νοηματοδότηση της
           ζωής σε έναν ηγέτη. Ένας ηγέτης αυτοπροσδιορίζεται ως ηγέτης χάρη και εξαιτίας
            μιας ιδιαίτερης φύσης η οποία είναι ορατή και θελκτική στους ακόλουθούς του. Ο
          ίδιος, αναρριχάται στην σκάλα του ύστατου αρωγού εφόσον και όταν οι υπόλοιποι
         του παραχωρούν το αυτεξούσιο της ίδιας τους της ύπαρξης. Στο έργο, ο ρόλος της
              ηγετικής προσωπικότητας και της επιρροής της στο σύνολο των ζωών των
               υπολοίπων διαφαίνεται ως ένα αρχαίο δράμα, μια τραγωδία χωρίς τέλος.

                Ο μηδενιστικός κόσμος μιας Ρωσίας που παραπαίει από την προδοσία και την
            απιστία στην μάχη και την δολοφονία, αποπροσανατολίζει τους διψασμένους για
                 ένα καλύτερο μέλλον με στημένα όνειρα. Όλοι, απάνθρωποι, είναι έτοιμοι να
                 δώσουν την ύστατη πάλη για την προσωπική τους επιβίωση, ανέλιξη και νίκη σε
             έναν χώρο όπου δεν χωράει ούτε ένας προδότης. Μόλις κάποιος φαντάζει ικανός,
            τον λιθοβολούμε. Η δεξιότητα δημιουργεί ανισότητες και οι ανισότητες εντάσεις. Η
                 κοινωνική μαυρίλα δίνει τη θέση της σε μια ιδεολογία που τους θέλει όλους
             νεκρούς είτε όλους υπόδουλους.

             Απλά και μόνο επειδή παραμένει δύσκολος ο θάνατος των πάντων, η εκούσια
            γέννηση ενός πεφωτισμένου καθοδηγητή μόνο φόβο μπορεί να εγείρει στα μάτια
        των θεατών. Το ρωσικό κείμενο, άκρως αφηγηματικό, παραμένει αφηγηματικό και
        στη μεταφορά του, μετατρέποντάς μας σε παθητικούς αποδέκτες της δύσκολης
           φύσης των μακροσκελών και φτιασιδωμένων διαλόγων και περιγραφών. Οι
            ηθοποιοί φαίνεται να νοιάζονται υπερβολικά για την απόλυτα ορθή τοποθέτηση
           τους στη σκηνή, τον τελείως σωστό βηματισμό τους και τις πολύ προσεγμένες
       κινήσεις τους χωρίς να αφήνεται κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε τυχαία κίνηση
         επί σκηνής.

           Η παράσταση παραμένει δύσκολη, με το κρεσέντο των ηθοποιών να περιμένει τη
              σκηνοθετική οδηγία. Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη μεταφέρουν το
          μαύρο του μυθιστορήματος άμεσα και αποτελεσματικά. Μένει να αναρωτηθούμε
       εάν δύναται να υπάρξει φως σε μια απελπισμένη συλλογικότητα που αναζητά
          εκδικητικούς και διόλου σωφρονιστικούς τρόπους επίλυσης των προβλημάτων με
         τη χρήση όπλων. Το μονοπάτι που έχουν επιλέξει οι ήρωες του έργου είναι ένας
        επικίνδυνος μονόδρομος.

         Η κοινωνική τιμωρία κρίνεται απαραίτητη σε μια ομάδα ατόμων που αδυνατεί να
    παραμείνει ψυχικά υγιής και ιδεολογικά σταθερή. Ο αποπροσανατολισμός, η
     σύγχυση, η διαφθορά και η έκλυση, βυθίζουν τα πρόσωπα σε μια σταθερή πορεία
    απόσχισης από τους υπολοίπους.

    Όμως απομακρυνόμενοι, θα καταλήξουν μόνοι και πληγωμένοι δίχως
       προηγούμενο.

Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.