Translate

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

CLEANSED



   Μια κοπέλα που αναζητά τον χαμένο από τα ναρκωτικά αδερφό και εραστή της, ένα ζευγάρι που παραπαίει ανάμεσα στην αγάπη και τον διαμελισμό, ένα άτομο που ρίχνεται στην αρένα για τα αδηφάγα μάτια τρίτων και ο απαραίτητος διακινητής όλων, συνθέτουν το έργο της Σάρα Κέιν που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο. Το Cleansed αφορά ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο όλοι αναζητούν τη λύτρωση μέσω του έρωτα.

Για την συγγραφέα ο έρωτας είναι λύτρωση, ακριβώς όμως όπως και ο θάνατος. Η Έφη Γούση σε σκηνοθετικό ρόλο μας αποδεικνύει πως το σκοτάδι, οι ρωγμές του και εν τέλει το φως μπορούν όντως να πάρουν υπόσταση επί σκηνής σε μια παράσταση όπου η υποταγή και η ανημποριά αντιτίθενται στη βία και το ακαταλόγιστο της εξουσίας. Ο παραλογισμός, η χειρουργική ακρίβεια και προετοιμασία, οι φυσικοί και ψυχικοί ακρωτηριασμοί, θυμίζουν σκηνικό πολέμου με ηγέτη έναν αδίστακτο και αιμοβόρο δολοφόνο. Εδώ, ο άξιος Μιχάλης Οικονόμου στον πρωταγωνιστικό ρόλο με την απάνθρωπη αποστολή να βασανίζει και να σφαγιάζει μπροστά στο κοινό.

Ο θάνατος φτάνει να φαντάζει ως η καταλληλότερη λύση στο αδιέξοδο αυτού του εφιάλτη επί γης, ως πολλά υποσχόμενος και ως η ύστατη αυτοθυσία στο τρίπτυχο αγάπη-πόνος-θάνατος. Ίσως είναι πλέον ένας καλός οιωνός, σηματοδοτώντας και την σωτηρία από κάθε είδους αρρωστημένου βασανιστηρίου. Στο έργο, ο εξευτελισμός, η ωμότητα και η απογύμνωση τόσο χαρακτήρων και σωμάτων κάθε άλλο παρά εύπεπτη είναι. Η βία μπορεί να μην είναι ο αυτοσκοπός στα μάτια της συγγραφέως πάντως επιστρατεύεται το γερό στομάχι του θεατή για την παρακολούθηση της πλειονότητας των σκηνών.

Κανείς δεν βγαίνει απ' αυτό το κλουβί των βασανιστηρίων ούτε ίδιος ούτε σώος. Κανείς δεν μένει αλώβητος από τη συνεχή πάλη, ούτε τα θύματα ούτε ο θύτης. Όσοι ελίσσονται ταχύτερα, όσοι υπακούουν και φοβούνται, όσοι αρκούνται στον σαδισμό της εξουσίας, αυτοί είναι κιόλας που θα ζήσουν έστω και προσωρινά. Αυτοί είναι που θα ζήσουν μια ζωή κοντά στο παράλογο της ηγετικής δύναμης, παρακολουθώντας τους υπόλοιπους να καίγονται στη δίνη των εντολών ενός σάπιου αρχηγού. Η επιβίωση μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό όπου νικητής είναι αυτός που σφυρίζει δυνατότερα στο τροπάρι του δυνάστη.

Όπως και κανείς είναι αλάθητος. Και όλοι αγαπάμε διότι άνθρωποι και η αγάπη στην πειραματική αυτή φυλακή κρίνεται ως παραπανίσιο και ίσως επικίνδυνο αίσθημα. Και τα αισθήματα που παρεκκλίνουν απαγορεύονται διά ροπάλου. Εδώ, ο Νικόλας Αγγελής, ο Περικλής Ασημακόπουλος, ο Αλέξανδρος Φράγκος, η Μάγδα Γκουβέρου, ο Γιώργης Βουβάκης και ξανά η Έφη Γούση υπομένουν τελείως εναρμονισμένα τα πάνδεινα σε έναν μικρόκοσμο που ομοιάζει της σύγχρονης κοινωνίας. Μέχρι που θα έφτανες για κάποιον που γνωρίζεις λίγους μήνες; Για κάποιον που είναι ήδη νεκρός; Για να τον επαναφέρεις στη ζωή με σάρκα και οστά; Για να σώσεις τον εαυτό σου όταν κάποιος κινδυνεύει; Όταν κάποιος βρίσκεται στη λεπτή αυτή γραμμή που διαχωρίζει τη ζωή από το θάνατο; Μέχρι που θα έφτανες για να αποδείξεις την αγάπη σου στους άλλους και πρωτίστως στον ίδιο σου τον εαυτό;

Τα κοστούμια του Γιώργου Θεοδοσίου, οι φωτισμοί του Ντίνου Νικολάου και η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Μαυρίδη ντύνουν ένα σκοτεινό περιβάλλον που σε τίποτα δεν θυμίζει σπίτι σε αντίθεση με όσα διαβάζουμε σε μια φωτεινή επιγραφή πάνω από τα κεφάλια των πειραμάτων.

Δυστυχώς για τους λιπόψυχους τα πάντα μπορούν να συμβούν. 


Μάριος Δενδής,
για την Μαύρη Αλεπού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου