«Οφθαλμαπάτες»

«Σ’ έναν κόσμο γκρίζο και κακομοίρη, η ομορφιά τρομάζει.»

Μιχάλης Φακινός

    

     Όταν ένας κόσμος έχει μάθει στην ασχήμια και στην μιζέρια, στην παρακμή, η ομορφιά είναι λίγο δύσκολο να γίνει πιστευτή. Η ομορφιά φαντάζει σαν κάτι εξωτικό, ένα άφταστο όνειρο.

 

Κι έρχεται ένα πλεόνασμα των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ στους Έλληνες της κρίσης κι εκείνοι θέλουν να πιστέψουν το παραμύθι γιατί θέλουν να το ζήσουν. Οποιαδήποτε αιχμή στον γκρίζο τοίχο τους, αφήνει να περάσει μια ηλιαχτίδα. Η ελπίδα φωτίζει και σιγοκαίει την ψυχή τους. Ότι κάποτε θα βγουν απ’ αυτή την κρίση της οικονομίας και της κοινωνίας.

   Τόσο ηρεμεί η ψυχή τους στο άκουσμα των 3 δισεκατομμυρίων, λες και όλα τα προβλήματα τους θα λυθούν! Κι έρχεται το χαστούκι για να επανέλθουν στην πραγματικότητα. Έρχεται ένα νέο πολυνομοσχέδιο για να κάνει ακόμα πιο μαύρη και «μίζερη» τη ζωή τους.

   

Μαθημένος-χρόνια τώρα- στα παιχνίδια πολιτικής και στα ψέμματα, ο λαός αυτός συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη. Βλέπει την ομορφιά και την αφουγκράζεται, αφήνει να τον συνεπάρει… Ώσπου καταλαβαίνει ότι δεν είναι υπαρκτή. Είναι σαν ένα μικρό παιδί που ξεγελάς με γλειφιτζούρια την πείνα του…  Τα γλειφιτζούρια είναι γυαλιστερά, γεμάτα χρώματα… Το παιδί τα λαχταρά... Όμως, τίποτα δεν ξεγελά την πείνα του. Υπάρχει εκεί και το βασανίζει…

    Η ομορφιά είναι φαινομενική κι αυτό είναι το πρόβλημα. Η ομορφιά, τις περισσότερες φορές, αγγίζει το «φαίνεσθαι» κι όχι το «είναι». Έτσι, λοιπόν κι εμείς οφείλουμε να διαχωρίσουμε αυτές τις έννοιες.  Τα μάτια ξεγελιούνται απ’ τα «εντυπωσιακά» τρυκ του ταχυδακτυλουργού, δίχως να ξέρουμε αν το κουνέλι ζει ή πέθανε μες στο καπέλο του. Και δυστυχώς, στην Ελλάδα του σήμερα, το κουνέλι πεθαίνει…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)