Σκιές μιας νύχτας

  Ο άνεμος ξυπνά αναμνήσεις  γύρω σου. Παρακαλάς τη νύχτα να μην τελειώσει, να σε αγκαλιάσει και να σε αγαπήσει… Αν το καταφέρεις, δεν θα σε αφήσει ποτέ. Ένα φεγγάρι στέκεται μέσα της για να φωτίσει και την πιο παγωμένη καρδιά. Κι εκεί μέσα στην ζάλη σου απ’ τους καπνούς, ονειρεύεσαι μια παράλληλη ζωή κοιτώντας τις ζωές των άλλων.

 

   Μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του μυαλού σου, ξεπηδούν σκιές που σε ενοχλούν. Είναι δύσκολο να τις απομακρύνεις, πώς να διώξεις κάτι άυλο; Προσπαθείς με την παλάμη σου να τις σταματήσεις, μα εκείνες την διαπερνούν.

   Πρέπει από κάπου να πιαστείς, να γαντζωθείς και να μείνεις εκεί κρεμασμένος ή να ανέβεις. Και όλο αναρωτιέσαι… Πού πηγαίνεις τελικά… Τι κάνεις τελικά…  Κι έχεις ένα τσουβάλι έρωτες να σε κυνηγάνε.

  Δεν μπορείς πια, παρά να τους προσπεράσεις. Δεν μπορείς άλλες δέσμιες δυνάμεις εκτός απ’ το σώμα σου. Δεν θες άλλα σκοινιά να σε τραβάνε πίσω.

   Όταν βλέπεις τα πουλιά να πετούν εκεί ψηλά και ονειρεύεσαι πως θα τα φτάσεις, η ελευθερία σου μοιάζει τόσο μακρινή…

Κοκκινάκη Αθανασία-Υπατία
(Νάνσυ)